Driehonderd keer vergeefs kijken

Ik woon tijdelijk weer in Vlaardingen. In het huis dat mijn vader en Marleen eind december verlieten en dat nog steeds te koop staat. Met een grote u-bocht tien jaar terug in de tijd als het ware. Het is ook wel weer prettig. Omdat ik hier jaren heb gewoond, voelt het heel vertrouwd allemaal.

Zozeer zelfs dat ik na twee weken volkomen gek werd van het feit dat mijn blik vanuit de keuken voortdurend afgleed naar die plek op de muur, uiterst rechts aan de achterzijde van het huis, waar altijd een klok had gehangen. Na driehonderd keer vergeefs kijken, gaf ik op. Alsnog maar een uurwerk gekocht.

Gisteravond kwam ik erachter dat de pomphouder van de plaatselijke Shell tien jaar na dato nog steeds dezelfde is. En nog altijd net zo chagrijnig. Wat een heerlijk dorp is het ook...

Structureel te weinig slaap

Asperges gegeten net, bij mijn vader en Marleen. Lekker, en dat terwijl ik helemaal niet zo van asperges houd. Mijn Australische oom Peter en zijn vrouw Jetty waren er, vanochtend aangekomen uit Israël, waar ze enkele maanden per jaar wonen. Jetty doorgaans overigens wat langer dan Peter.

Het was de afsluiting van een inspannende week, met structureel te weinig slaap en extreem lange werkdagen. Heb me vastgebeten in een project voor KPMG, dat de voorbije periode alleen maar in omvang is toegenomen. En dat terwijl de opleverdatum nog steeds dezelfde is. Maar het is tegelijk een droomklus.

De afgelopen dagen heb ik gedraaid in Brussel en Amstelveen. Komende week staan opnieuw Brussel, maar ook Istanbul en New York op het programma, terwijl vanochtend ook in Hong Kong een ploeg aan de slag was. Helaas kon ik daar zelf niet bij zijn, omdat de agenda het eenvoudig niet toeliet.

Dit weekend tapes spotten. Net als vorig weekend overigens. Vierkante ogen. Nog een dikke twee weken tot de finish...

Wars van moderne geneugten

Het presentatieteam van Hart van Nederland is enige tijd geleden verstrekt met Hilde Kuiper. Leuk mens, kan niet anders zeggen. Halverwege de voorbereidingen voor een late uitzending heeft Hilde altijd wel een aardig verhaal of maakt ze even de tijd om naar één van mijn eigen belevenissen of observeringen te luisteren.

Eerder deze week informeerde ze via Hyves of ik Kees Kuiper ken, nadat ze – blijkbaar op dezelfde site – had opgemerkt dat ik mijn middelbare schooltijd aan het Groen van Prinsterer Lyceum in Vlaardingen heb doorgebracht. Ik mailde terug dat de man mij nog helder voor de geest staat. Jarenlang kreeg ik godsdienstles van hem.

Kees Kuiper was niet alleen een opvallende verschijning door zijn rijzige postuur en kenmerkende rossige baard, hij had ook een moverende verteltrant. Duidelijk articulerend en sprekend op flink volume. Daarbij onderstreepte hij zijn woorden met woeste armgebaren, als ik me goed herinner en in ieder geval met een uitgesproken mimiek.

Maar het meest staat me bij hoe meeslepend Kees Kuiper kon vertellen over zijn broer Henk en diens hutje, schreef ik aan Hilde. Henk had zich afgekeerd van de consumptiemaatschappij en leefde zijn leven – wars van moderne geneugten – in een zelfgeconstrueerd onderkomen op een stuk braakliggend terrein. 'Henk's Hutje' was dan ook een gevleugelde term.

Dat Hilde de vraag niet voor niets had gesteld, was me direct al wel duidelijk. Het zou vast geen toeval blijken dat ook zij de naam Kuiper draagt, had ik al bedacht. Maar dat Kees haar vader is, verraste me wel. En Henk dus haar oom. Huttonia, mailde ze. Zo heette zijn eigen rijkje. En opeens herinnerde ik het me weer. Huttonia!

Wat zou er van Henk zijn geworden, vraag ik me inmiddels al een paar dagen af...

Alsnog naar China vertrokken

De stralende zon schijnt over stralend Brussel. Op de Grote Markt is het druk als altijd. Met cameraman Jesse sla ik een halve liter bier achterover. Eigenlijk had ik in Peking zullen zijn. Tenminste, zo hadden we het bedacht, toen we eind januari vanaf het desolate Saba onze volgende vakantie planden.

De afgelopen weken is er veel gebeurd. Het waren hectische weken, verdrietig vaak. Emotioneel. Bottom line is dat Miriam gisteren alsnog naar China is vertrokken, maar dan zonder mij. Alleen. Het is een wrang beeld. Confronterend. Misschien wel het meest confronterende van de voorbije periode.

Tien jaar waren we bij elkaar. En nu dus niet meer. Waar het mis is gegaan, daar zijn we het zeer over eens. Geen ruzie ook. We houden van elkaar. Veel zelfs, daar ben ik van overtuigd. En dat maakt het vaak des te onwerkelijker. En onwenniger. Er zijn genoeg momenten waarop ik heel hard terug wil rennen.

Onwennig. Zo voelt het leven sinds kort. Onwennig en onwerkelijk.