Best een beetje kriebelen

Dat je 'Valtho News' in je mailbox krijgt en dat het dan best een beetje gaat kriebelen. Vandaag opent een deel van het skigebied, lees ik. Het is weer winter! Lekker...

'Wat ga je stemmen vandaag?'

Ik werd gisteren gebeld met de vraag of ik vanochtend in kon vallen bij het ANP. Dat kon. En omdat Bas eindredacteur is, waren we om kwart voor zes samen op weg naar Rijswijk. "Wat ga je stemmen vandaag?" vroeg ik hem in de auto. "Partij voor de Dieren," antwoordde Bas. Ik keek hem iets verbaasd aan. "Dat stemmen alle bekende Nederlanders," verduidelijkte hij.

Een onmiskenbare Gooische 'r'

Hij zag eruit als een losgeslagen golfsupporter. Keurig Ralph Lauren-shirtje. De kleur roze overheerste, toch twijfelde ik niet aan zijn heteroseksuele geaardheid. De haren kwamen tot ruim boven de schouders, maar waren lang genoeg voor een klassieke Jort Kelder-look. Misschien had de jongeman iets teveel gel gebruikt. Dat zou je nog een minpunt kunnen noemen. Verder zag hij er op en top uit. Misschien droeg hij zelfs wel schoenen met een ingenieus vlechtwerk, maar dat durf ik niet met zekerheid te zeggen. Het ging allemaal vrij snel. Ik kwam hem tegen toen ik, wandelend op de Rotterdamse Lijnbaan, de Kruiskade overstak.

De jongen was in achtervolging. Met een dreigende lichaamshouding rende hij - op halve snelheid, zoveel was duidelijk - achter een leeftijdgenoot aan. Hij ondersteunde zijn fysiek met al even dreigend taalgebruik, waarbij hij een onmiskenbare Gooische 'r' liet horen en ook overigens zijn best deed om de woorden zoveel mogelijk afgeknepen uit zijn keel te laten komen. Daardoor klonk het als 'wra, wra, wra'. Blijkbaar was zijn opponent van buitenlandse komaf, want hij werd door zijn belager in het Engels toegesproken: "Joe hef toe stop wis dies ekjoeseesjuns! Oor aaim konne pansj joe in de fees!"

Tot klappen kwam het overigens niet. Hij remde af, nog voor hij echt zijn best had gedaan om de achtervolging succesvol af te ronden. Zijn beoogde slachtoffer ging er op een holletje vandoor. De jongen in de roze polo draaide zich rustig om, bracht met zijn rechterhand het haar in model - hoewel daar helemaal geen aanleiding toe was, omdat de gel er voor had gezorgd dat alles keurig was blijven plakken - en liep vervolgens onderkoeld richting café-restaurant 'Zin', enkele meters verderop. Achter het raam zag ik, netjes op een rijtje, nog minstens zes andere polo's. Ze hieven een - door het glas - onhoorbaar applausje aan en knikten instemmend.

De jongeling in het roze ging er nog net iets soepeler door lopen.

Het mooiste medium dat er bestaat

Voor het eerst sinds eind 2004 ga ik weer radio maken! En ik heb er enorm veel zin in, omdat het natuurlijk het mooiste medium is dat er bestaat, omdat ik ermee ben vergroeid en omdat ik het enorm heb gemist. Natuurlijk, ik las het nieuws de afgelopen anderhalf jaar voor ANP Radio, maar da's toch anders.

Voor CITY FM volg ik zestien weken de Dommelsch 'Clash of the Coverbands', een landelijke competitie van - inderdaad - coverbands. Bas doet de productie en bij CITY ook veel vertrouwde gezichten, zoals Jean, Hans, Lydia en Roger bijvoorbeeld. Vanaf 2 december elke zaterdagavond met een herhaling de volgende dag.

Geen gehannes meer met nagatieven

In mijn beginjaren bij Intermax liet ik mij er op voorstaan dat ik - hoewel managing partner van een internetbureau - thuis geen toegang had tot het web. Door Vincent werd ik anderhalf jaar geleden nog eens uitgelachen toen ik met een floppy aan kwam zetten in plaats van een USB-stick. Tegen de tijd dat de eerste dvd-speler zijn intrede deed in ons huishouden, was de rest van Nederland al lang voorzien. En twee iPods heb ik de afgelopen maanden aan anderen cadeau gedaan, maar zelf loop ik rond met een aftandse radio. Kortom: een 'early adapter' kun je mij niet noemen.

Het was dan ook niet zomaar iets toen ik eergisteren de fotospeciaalzaak uitstapte, in het bezit van een splinternieuwe digitale spiegelreflex. Mijn analoge camera gaat eruit. Met iets van weemoed, dat dan weer wel. Nooit meer Kodak Color Gold in rolletjes van 36 met de magische toevoeging '200 asa'. Nooit meer grof inslaan op Schiphol uit angst dat je in een verre uithoek zonder komt te zitten. En nooit meer verbazing over het feit dat je zelfs in het kleinste Cambodjaanse gehucht en op de hoogste Boliviaanse vlakte toch weer film blijkt te kunnen kopen. Geen gehannes meer met negatieven en bijbestellen. Geen teleurgestelde moeders meer, die een half jaar na afloop van een vakantie nog steeds hun favoriete kiekjes niet van ons hebben gehad.

Het is het einde van een tijdperk...

Je kon er een speld horen vallen

"Bezoekers van Donner," galmde het door de winkel terwijl ik bladerde in een nieuw boekje van journalist Arnold Karskens. "Komende zaterdag 11 november signeert CDA-politicus Piet-Hein Donner zijn boek 'Zonder geloof geen democratie'. U bent van harte welkom tussen twee en drie uur op niveau twee." Ik glimlachte bij de gedachte aan Donner bij Donner en stelde mij voor hoe de stijve jurist door de kopers van zijn boek gedwongen zou worden tot het neerschrijven van al te frivole boodschappen aan mensen die de handtekening van de gewezen minister ongetwijfeld interessanter zouden vinden dan zijn inhoudelijk betoog.

Toen ik vijf minuten later had besloten dat ik het boekje van Karskens zou kopen - meer omdat de man zelf mij interesseert dan vanwege de door hem beschreven jacht op oorlogsmisdadiger Frans van Anraat - klonk opnieuw een boodschap door de winkel. "Bezoekers van Donner," zei dezelfde vrouwenstem. "Komende zaterdag 11 november signeert lijsttrekker Marco Pastors van EénNL zijn boek 'Tot uw dienst'." Opnieuw kon ik een glimlach niet onderdrukken. Ik vroeg mij af wie er speciaal voor Pastors naar de winkel zou komen en stelde me voor hoe de man, werkloos gezeten aan een houten klaptafeltje, schalks zou proberen oogcontact te zoeken met rivaal Piet-Hein Donner.

Toen ik naar de kassa liep om af te rekenen, klonk een derde boodschap uit de luidsprekers. "Bezoekers van Donner, komende zaterdag signeert Henk-Jan Smits zijn nieuwe boek 'Ontdek je X-factor'. U bent van harte welkom van twee tot drie uur op niveau één." Opeens zag ik in gedachten niet alleen Marco Pastors, maar ook Piet-Hein Donner eenzaam aan zijn signeertafeltje zitten. Het was uitgestorven op de afdeling Theologie & Politiek. Je kon er een speld horen vallen. Op niveau één daarentegen puilde het uit van de mensen. Allemaal wilden ze een glimp opvangen van de man die als jurylid van Idols zelf was uitgegroeid tot idool. Roef en Marian waren er ook.

Terwijl ik ontwaakte uit mijn dagdroom en op een wat oudere kassadame afstapte, hoorde ik deze nog net een collega toebijten: "Dat zo'n Donner en Pastors hier komen, begrijp ik nog wel. Maar zo'n Henk-Jan Smeets! Waarom vinden we dat zo belangrijk?"

Terug voor een stel vieze sokken

Vorige week herontdekte ik Hyves, na een uitnodiging van Els om vrienden te worden. Ik had mezelf begin vorig jaar als gebruiker geregistreerd, maar was tot enkele dagen geleden slechts met twee contacten behept: Bas en ANP-collega Hans. Het zag er wel erg schamel uit moest ik constateren, toen ik Els toevoegde aan het korte lijstje. Drie vrienden slechts. Inmiddels staat de teller op dertig, geloof ik. Als is dat niets vergeleken met een gemiddelde Hyver, zo is mij wel duidelijk. Als je minder dan zeventig vrienden hebt, tel je eigenlijk niet mee.

Aardig vond ik het vooral dat ik vanavond een hapje at met Ivenes dankzij Hyves. De vorige keer dat we samen aan tafel zaten was een jaar of tien geleden. Toen bij een Thai aan het Amsterdamse Rokin, dit keer bij een Indonees onder de rook van het Leidseplein. De afgelopen jaren hadden we af en toe nog wel eens contact via e-mail. Ik volgde op afstand ook haar gangen als beginnend ondernemer in voor mij toch iets zweverige business – al maakte dat het alleen maar interessanter. En nu zaten we eindelijk weer eens aan tafel.

Toen we elkaar begin jaren negentig ontmoetten op de Griffioen Spelen van de Vrije Universiteit – waar onze beide scholen acte de présence gaven en waar ik zelf uitkwam op het onderdeel 'cabaret' met een act als deelnemer aan het fictieve NK Verhuisdooszitten – vond ik Ivenes direct erg leuk. Dat culmineerde toen ik destijds na een feestje bij haar thuis in Muiderberg, waar ze notabene met een andere jongen had staan zoenen, de volgende dag besloot om terug te gaan voor het ophalen van een stel vieze sokken dat ik had achtergelaten.

Ivenes zelf lag te slapen tegen de tijd dat ik aanbelde. Ik herinner mij dat haar vader mij verbaasd te woord stond en dat ik volgens mij zelfs zonder sokken weer huiswaarts keerde, omdat ze juist op dat moment werden gewassen. De gebeurtenis, die minstens zo gênant is als het hebben van slechts drie vrienden op Hyves, flitste door mijn hoofd toen we vanavond plaatsnamen bij de Indonees. Ik besloot uit lijfsbehoud niet deze anekdote, maar onze ontmoeting te memoreren. Ivenes onderbrak me. Ons weerzien was nog geen vijf minuten oud. "Ik herinner me vooral het verhaal met de sokken," zei ze lachend.