Koppijn en een schrale keel

Ik hik aan tegen een griepje. Spierpijn, koppijn en een schrale keel. Met dank aan iedereen die zich de afgelopen tijd niet super voelde en er toch op uit trok. Met name bij SBS kwam ik de laatste weken regelmatig rillende verslaggevers tegen, die ondanks koorts en loopneus toch maar naar het werk waren gegaan. Die zich daar zelfs op voor lieten staan tegenover mij. Hoestend en proestend. Prettig natuurlijk als je voice-over bent...

Morgen pak ik ze terug. Met mijn eigen bacillen.

Drie meisjes in jurkjes

Daar zaten ze, aan een tafeltje langs de muur. En hoewel er meer tafeltjes bezet waren, werd mijn blik als vanzelf in hun richting getrokken. Ik lachte en riep hallo, terwijl ik iets onhandig een rugzak en koffer door de zaak sleepte. Mijn bagage uit Brussel. Een hand. Nee, toch maar drie zoenen. Er hing heel even iets van ongemakkelijkheid in de lucht. Een fractie van een seconde.

Het moment bleef me bij, omdat ik me daarna vrijwel direct juist ontzettend op mijn gemak voelde. Vertrouwd voelde het zelfs op de één of andere manier. Hoe gek dat ook klinkt, want we hadden elkaar al zo lang niet gezien. Ik herinnerde me vaaglijk drie meisjes in jurkjes. Het had iets luchtigs aan de dag gegeven. Die zonnige dag in Middelburg, waarop ik voor het eerst mijn vader zag huilen.

Het was de begrafenis van onze opa geweest. Opa Bram. Abraham Simon Versluijs. Bijna drie decennia geleden inmiddels. De meisjes waren vrouwen geworden en twee van hen zaten tegenover me in een Haarlems restaurant. Sharon en Zaïra. We spraken over ons verleden. Over onze gezamenlijke wortels. Over de vraag hoe het kwam dat drie broers doelbewust hadden gebroken met de vierde.

Het werd een fantastische avond. "Gek idee misschien," sms'te Sharon me na afloop, "maar het lijkt nu ineens een stuk leuker om een Versluijs te zijn."

Badkamer met ranzig douchegrodijn

Ik kom hierbij graag terug op mijn initiële enthousiasme over het Hilton hotel. Het is één en al vergane glorie, dames en heren. Tapijt dat je decennia mee terug neemt in de tijd, televisies die nauwelijks nog werken, een badkamer met een ranzig douchegordijn en bruin- en goudtinten waar je ook maar kijkt. Bovendien mogen de ramen wel eens gewassen en is het op z'n minst storend dat er vanuit de lobby een penetrante rioollucht opstijgt richting hoger gelegen etages. Om nog maar te zwijgen van de vuige entree. Welkom in Brussel!

Een driedaagse klus in Brussel

Net terug uit Amsterdam, na een leuke avond SBS. De tijd vloog zelfs voorbij, ondanks twee uitgelopen live-uitzendingen. Erg gelachen, vooral met mijn Haagse edit-vriend Marco. Maar ook met Maureen, die altijd wel gezellig is. Nu mijn koffer pakken voor een driedaagse klus in Brussel, met overigens nog twee vroege uitzendingen Hart tussendoor. Het belooft dus vooral heen- en weer racen te worden. Morgen de laatste productiedingen ter plaatse, maandag en dinsdag draaien. Met Tijo! Dat is het goede nieuws. De enige cameraman die ook inzetbaar is als nieuwslezer en die vooral uiterst aangenaam gezelschap is. Ik logeer in het Hilton, da's ook niet onprettig.

Meester Nico in zijn blauwe trui

Het was twintig jaar na dato, maar de koppen waren nog alleszins herkenbaar. We waren met z'n zevenen. Uit een klas van veertien, zo bleek na bestudering van een oude groepsfoto. Ik herkende meester Nico in zijn blauwe trui. Er vlogen namen over tafel. Vlagen herinnering kwamen bovendrijven. Edwin Swieb. Bruine tegels. Jaren zeventig dessin. Ik weet nog dat ik er van opkeek dat hij zijn ouders vousvoyeerde. Mijn eigen moeder heette in die tijd gewoon Fennie. Sherry Kalpoe. Ik heb haar jaren geleden via mijn broer nog eens de groeten gedaan. En Hussein, die samen met Sherry en Umit het allochtone smaldeel in onze klas vormde. Umit wás er gisteravond, net als de twee Mauricen, Linda, Francine – wiens vader ooit nog een kortstondige relatie met mijn moeder onderhield, of omgekeerd – en Marike. Heerlijk mens! Het was aardig om even herinneringen op te halen. En frustrerend tegelijk, omdat er maar bar weinig is blijven hangen.

Oh, en de pizza's bij San Remo, die zijn nog net zo matig als vroeger. Daar was ik vrij zeker van.

De woeste kuststreek van Bretagne

John heeft tegenwoordig een baardje. Het past verrassend goed bij zijn kale hoofd en geeft een iets avontuurlijke uitstraling. Een beetje Robinson. En voor iemand die vanwege vliegangst al jaren liever niet verder geraakt dan de woeste kuststreek van Bretagne, is dat best een verrassende associatie. We aten een broodje bij Staal en hadden het onder meer over het voornemen van Intermax om binnen afzienbare tijd het eerste klimaatneutrale internetbedrijf te zijn. Een eigen windmolen is zelfs het streven. Prachtig plan!

Ik begreep het baardje opeens ook stukken beter...

Zegt het ene pak tegen het andere

Treinterreur in de eerste klasse. Zegt het ene pak tegen het andere: "Meneer, dat is niet zo netjes hè? Met uw voeten op de bank!" Waarop de ander reageert: "En daar gaat u over?" Waarmee de issue blijkbaar was afgedaan, want verder bleef het rustig in de coupé.

Flaneren met een vossenbontje

Tram 26, op weg naar SBS. We reden net weg van het Centraal Station in Amsterdam. Ik zat vrijwel achterin, op mijn vaste plek aan het raam. Schuin naast me hadden zich twee dames van middelbare leeftijd geposteerd. Ze glommen nogal, hetgeen – zo ik vermoedde – te wijten was aan overmatig cosmeticagebruik. De poriën leken in ieder geval vakkundig dichtgesmeerd. Het was het soort vrouwen dat in de wintermaanden zonder gêne zou flaneren met een vossenbontje. In de volkse omgeving van het openbaar vervoer detoneerden ze toch een beetje.

De dames voerden een gesprek. Met luide stem. De spraak was lichtelijk geaffecteerd. Ik schatte ze afkomstig uit het Gooi. In Amsterdam woonden ze zeker niet. Terwijl de tram voor het stationsgebouw langs boemelde, maakte één van de vrouwen een opmerking over de metro. Die vermaledijde Noord-Zuidlijn. Want het was toch verschrikkelijk dat het hoofdstedelijk station al zo lang meer weg had van een bouwput dan van een reizigersknooppunt. Om nog maar te zwijgen van de overlast die al het gegraaf in de rest van de stad met zich mee bracht. Het was een schande!

Haar vriendin knikte instemmend en vulde na een korte stilte aan: "Ik snap ook niet waarom ze de metro ondergronds aanleggen. In de rest van de wereld gaan ze juist de lucht in! Neem Chicago, daar is alles bovengronds. Zelfs in Bangkok heb je de skytrain!" De vrouw die het metroverhaal was begonnen leek eerst verbaasd, maar al snel vooral geschokt. Ik vermoedde dat ze het idee van een metrolijn op veertig meter hoge betonnen palen die zich tussen de pittoreske grachtenpanden door een weg zou banen, net als ik behoorlijk wanstaltig vond.

Haar expressie bleek echter niet het gevolg van zorgen over esthetiek. "Dat lijkt me hartstikke gevaarlijk," riep ze vol afschuw. "Voor je het weet valt zo'n metro er af!"

'U wilde iets vragen?'

De conducteur stond op het balkon van de dubbeldekker en sprak een boodschap door de intercom:

"Dames en heren, door werkzaamheden rijdt deze trein vandaag via een andere route en zal niet stoppen te Haarlem en Heemstede-Aerdenhout. Reizigers voor Haarlem kunnen gebruik maken van vervangend busvervoer en reizigers voor Heemstede stappen in Leiden over op de stoptrein. Deze sneltrein rijdt na Amsterdam Sloterdijk direct door naar Leiden! Ik herhaal..."

Onderwijl stond naast hem een meisje ongeduldig te wachten. Het was duidelijk dat ze de conducteur ergens voor nodig had en dat ze zich irriteerde aan zijn lange monoloog via het omroepsysteem. Ze tikte onafgebroken geërgerd met haar rechtervoet en onderwierp ondertussen haar nagels aan een grondige inspectie. Door de halfopen klapdeur hoorde ik haar zuchten.

Tegen de tijd dat de man was uitgesproken, liet het meisje een verveelde geeuw horen. De conducteur keek op. "U wilde iets vragen?" Het meisje knikte hautain. "Al een tijdje," beet ze hem toe. "Zeg, stopt deze trein ook in Haarlem?"

Het programma en de mensen

De kogel is door de kerk; we zijn er uit! Ik blijf in ieder geval tot oktober 2008 als voice-over bij Hart van Nederland. Het komend jaar met minimaal 212 uitzendingen. En ik heb er enorm veel zin in, want ik ben het afgelopen jaar oprecht van het programma en de mensen die het maken gaan houden...

Ritueel van handen schudden

Pas een nieuwe fiets gekocht. Uitgerust met antilekbanden, zo beweerde althans de verkoper. Zelf had ik er maar weinig fiducie in, vooral omdat de goede man nog nooit van kevlar had gehoord en dat toch meestal wordt gebruikt in bestendige banden. Hoe het ook zij, afgelopen week reed ik alsnog lek. In Schiedam, een behoorlijk eind van huis.

Maar nog geen twintig meter na de constatering van dit ongemak, kwam ik langs een kleine fietsenmaker. Een Marokkaan, zo leek me. Ik stapte zijn winkel binnen terwijl hij juist een verkoop bezegelde met een noest uitziende medelander, die overigens vergezeld werd door zeker zes kinderen. Na een uitvoerig ritueel van handen schudden, was ik aan de beurt.

Ik kon kiezen tussen plakken of een nieuwe binnenband en koos voor het laatste. Het duurde even voor we beiden begrepen dat ik mijn fiets de volgende middag om half drie op zou halen, maar uiteindelijk hadden we een deal. Ook ik kreeg tenminste een stevige hand. Vrijdag om kwart over twee stond ik dan ook opnieuw voor zijn deur. Maar die bleek op slot.

Er hing wel een briefje: 'half vier terug'. En de buurvrouw - van de Islamitische slagerij - voegde nog toe dat ik net te laat was. De fietsenmaker was slechts minuten geleden vertrokken. Het voelde weinig bemoedigend. Toen ik de volgende dag terugkwam, stak ik mijn ongenoegen dan ook niet onder stoelen of banken. Mijn fietsenmaker leek vooral verbaasd.

"Ik moest eten kopen!" Hij zei het met een onschuldige blik en een verontschuldigend handgebaar. "Fietsenmakers ook eten!" Grote reebruine ogen. Iets waterig. Hij keek me recht aan en ik vond hem zielig. Dus knikte ik maar wat mee. Het klonk ook wel logisch. Ook fietsenmakers moeten eten...

Meer kijkers dan RTL Boulevard

Een historische mijlpaal voor Hart Vroeg, zo bleek vanochtend bij het bestuderen van de kijkcijfers. Voor het eerst sinds de start in augustus vorig jaar hadden we gisteren overall meer kijkers in de doelgroep dan RTL Boulevard!

Een blikkerige vrouwenstem

En weer vergat ik de auto in z'n vrij te zetten voor ik de sleutel omdraaide teneinde de motor te stoppen. Een blikkerige vrouwenstem sprak me vermanend toe. Toen het voor de derde keer gebeurde bonkte ik geïrriteerd met mijn hoofd op het stuur. Instructeur Sjaak keek verstoord op van zijn werkplek in het midden van de schaars verlichte ruimte.

De rijsimulator van de ANWB. Het was misschien toch een tikje lastiger dan ik vooraf had gedacht.

Zwart-wit geblokte Arafat-sjaal

"Aardbeien," riep het mannetje enthousiast, terwijl hij één van de rode vruchten met een grote grijns in zijn mond stopte. Ik beaamde: "Aardbeien, inderdaad. Lekker?" Hij knikte enthousiast.

Het was maandag een deels gepland en deels ongepland weerzien met oude bekenden. Het mannetje met de aardbeien was Bruno, het tweejarige zoontje van Jorien. Als kind woonden Jorien en ik vlak bij elkaar aan de Lindendreef. Zij is inmiddels terug, op een steenworp afstand en hetzelfde geldt voor mij. We aten een boterham met z'n drieën en dronken een kopje thee. Jorien vertelde gepassioneerd over haar werk op school. En over het feministische praatclubje van onze beide moeders.

's Avonds een hapje gegeten met Wieke, die ik al zeker een jaar of vijftien niet had gezien. Een heerlijke Italiaan in Haarlem en een ontzettend leuke avond! En tussendoor ontmoette ik Casper bij SBS. Hij schudde me enthousiast de hand en stelde zich voor als nieuwe verslaggever. Hoewel zijn gezicht me bekend voorkwam, kon ik hem niet direct plaatsen. Maar Casper's haar is tegenwoordig dan ook ultrakort in vergelijking met vroeger en zijn zwart-wit geblokte Arafat-sjaal is ook niet meer.

Ik herinner me natuurlijk vooral onze gezamenlijke reis naar Rome. Zelf zat ik in de vierde klas en Casper in de vijfde, denk ik. Het Vlaardingse Groen trok er samen met het Schiedamse Stedelijk op uit, voor wat een cultureel en klassiek verantwoorde reis had moeten worden. Een reis die echter al snel schromelijk uit de hand liep, zeer tegen het zere been van wijlen meneer Van Luijn. Die vond onze nachtelijke escapades en het overmatig drankgebruik weinig gepast en liet dat merken ook, meer vilein dan ooit.

Tegenwoordig is Casper vader van een tweeling, bekende hij. Maar ik zag ons in gedachten nog liggen op het strand van Castel Gandolfo, even buiten de Italiaanse hoofdstad, op jacht naar dezelfde vrouw. Katja heette ze. Het lijkt een vorig leven...

Een iets sacrale tint

Door het open raam van mijn slaapkamer waaien psalmen naar binnen, uit de kerk vlak achter. Het geeft een iets sacrale tint aan het begin van deze dag.

Bijna ondersteboven

Twee blonde jongetjes. Een jaar of acht. Voetbal onder de arm. De weg overstekend. Zonder te kijken. Druk in gesprek. Ik reed ze bijna ondersteboven. En schrok. Zij niet. "Wie vind jij de beste keeper van de wereld?" hoorde ik de één nog net onverstoorbaar aan de ander vragen. Heerlijk toch. Om acht te zijn.