Honger, hoofdpijn en hartklachten

Er is weer een mailtje van mijn monnik. Sikeopasseart uit Luang Prabang in Laos. Hij schrijft dat het niet zo goed met hem gaat. Hij is grieperig en moe van het vele werk dat in zijn tempel verzet moet worden. Verder heeft hij honger, hoofdpijn en hartklachten.

De hoofdpijn en de hartklachten wil hij graag laten onderzoeken door een dokter. Maar daar heeft hij geen geld voor. Als ik nu wat geld wil sturen, dan kan hij dat bedrag - in afwachting van mijn zending - ondertussen van een vriend lenen, om vervolgens naar het ziekenhuis te gaan.

Al met al een behoorlijk dilemma. Eerder had ik al bedacht dat ik duizend Baht, die ik toch nog heb liggen, in de enveloppe zou stoppen waarmee ik een paar foto's zijn kant op wilde doen komen. Om te internetten, zou ik er dan bijgeschreven hebben. Maar dan was het wel mijn initiatief geweest.

Nu vraagt híj om geld. En ik kan niet controleren of ‘ie daadwerkelijk iets mankeert. Als het echt zo is, wil ik hem best helpen. Maar ik heb geen zin om op afstand genaaid te worden. Zelfs niet door een arme monnik. En dus peins ik nu over de vraag hoe ik hem gecontroleerd kan steunen.

Lastig, die monniken...

[Zie ook: Dossier Laos]

Vooravond van een mediarevolutie

John de Mol, tijdens de presentatie van de programmering van Talpa, vandaag in Studio 21 op het Hilversumse Mediapark:

"Ik ben ervan overtuigd dat we aan de vooravond staan van een mediarevolutie en dat er in de komende vijf jaar meer verandert dan er in de afgelopen vijftig jaar veranderd is. Ik zie dat als één grote opportunity."

Bedankt voor het bestaansrecht, John!

Dagcrèmes en make-up

"Hoe laat moet ik de wekker zetten?" vroeg Miriam vanochtend om tien over half negen. Ze stond op het punt de deur uit te gaan, terwijl ik nog in licht comateuze toestand verkeerde.

"Huh?" hoorde ik mezelf vragen. "Hoe laat ik de wekker moet zetten," herhaalde ze. Ik probeerde helder te denken. "Hoor je me wel?" vroeg Miriam. "Ik denk na," zei ik iets afgemeten.

Na een korte stilte wist ik de vraag uit te brengen of ze nog vijf minuten kon wachten. Dat kon. Ik racete onder de douche door, schoot in een spijkerbroek en smeerde wat wax in mijn haar.

"Klaar," zei ik triomfantelijk om veertien voor negen. "Dat zie ik jou nog niet zo snel doen." Ze pareerde met een verhaal over dagcrèmes en make-up. Ik glimlachte. Samen reden we naar de Veerhaven.

We werken tegenwoordig in hetzelfde gebouw. Stom toeval. Af en toe zie ik haar zitten, als ik op weg ben naar de derde verdieping. Dan zwaaien we. Carpoolen zit er meestal niet in. De ochtend is niet mijn domein.

Met Bas terug naar huis

Gisteren voor het eerst een dienst meegedraaid op de radioredactie van het ANP. Binnenkort ga ik daar een aantal dagen per maand als nieuwslezer aan de slag. Mijn oude vak, zou je kunnen zeggen.

Het gaat er bij het ANP wel anders aan toe dan bij de Centrale Nieuws Service, waarvoor ik enkele jaren geleden als freelancer werkte. De redactie in Rijswijk bruist zelfs op zondag van de energie, waar CNS vroeger nog wel eens saai kon zijn.

Voor ik het goed en wel doorhad was het gisteravond twaalf uur. Samen met Bas reed ik terug naar huis, in de wetenschap dat de treinstremming in Amsterdam verholpen was en dat de eerste presidentskandidaat voor de Amerikaanse verkiezingen in 2008 zich had gemeld.

Om kwart over twee viel ik op de bank in slaap. Bob Ross was nog bezig aan een foeilelijk schilderij.

Laat het sneeuwen!

Volgens de meeste mensen gaat het om een regelrechte afwijking. Mijn eigen vriendin begrijpt me wel, maar vindt het soms knap lastig. En zelf ben ik er ook bepaald niet blij mee. Het is niet prettig om het altijd warm te hebben. Dus laat het sneeuwen! Laat het vriezen, maar in ieder geval fris zijn. Alles goed, zolang de temperatuur maar met een graad of twintig zakt.

Ik haat de zomer!

Strak om het logge lijf

Hij was op de Beukelsweg een aanhangwagen aan het laden. Ik zag hem - vanaf de achterbank van bus 38 - een accu omhoog sjorren, om deze vervolgens in de bak te laten vallen. Met zijn rechterarm wiste hij het zweet van zijn voorhoofd.

De man zag er ongeschoren uit, had vettig blond haar tot op zijn schouders en een pafferig gezicht. Zijn buik bulkte over zijn spijkerbroek. Zijn bovenlichaam werd bijeengehouden door een wit t-shirt dat strak om het logge lijf sloot.

'Een goede buur betaalt je huur,' stond er in zwarte letters op. Ik glimlachte.

'Jointje halen voor een vriend'

Het was maanden geleden sinds ik hem voor het laatst had gezien. "Ik zie er goed uit, vind je niet?" vroeg hij. Ik knikte instemmend. "Je ziet er hartstikke goed uit! Heb je werk?" Hij antwoordde positief. "Maar nu ga ik even een jointje halen voor een vriend," lachte hij en Geert-Jan verdween de coffeeshop binnen waar we al pratend langsliepen.

[Zie ook: Dossier Geert-Jan]

Het soezige hoofd van een baby

Terwijl twee uit de kluiten gewassen mannen van slaapwinkel Van Dam ons nieuwe bed naar boven tilden, stak de benedenbuurvrouw haar hoofd om de voordeur. "Er staat hier al een paar weken een pakketje voor jullie," zei ze tegen me. Ik reageerde verbaasd. "Kijk hier staat het, het is een doos," zei de buurvrouw.

Ik pakte het voorwerp op. Flink formaat. Op de voorzijde prijkte het soezige hoofd van een baby. De bijhorende tekst luidde: 'De blije doos'. Even was ik van slag. "Is Miriam zwanger?" vroeg de buurvrouw. "Niet dat ik weet," stamelde ik terug. Toen viel mijn oog op het adres. Er stond 37C in plaats van B.

"Het is voor de derde verdieping," zei ik. De buurvrouw liep rood aan. Ik haalde enigszins opgelucht adem.

'I have pray Buddha every day'

In Luang Prabang namen we een week of wat geleden een monnik onder handen. Figuurlijk gesproken dan. Hij vroeg zich af hoe hij succesvol kon worden. We gaven hem een peptalk, op een bankje in de schaduw van een grote boom. Ik deed Emile Ratelband na en schreeuwde 'Tsjakka!'. Miriam gaf inhoudelijk advies. Bij ons afscheid wisselden we e-mailadressen uit. Vorige week ontving ik onderstaand bericht:

"I'm very glad to meet you both, After you leave luang prabang i thinking of you both very much. i hope you are very well with your travelling and safety trip from me to your countries at home because i have pray Buddha to help you every day. Have you arrived at home or still travelling? I feel be very happy when i talking with you both i hope you both can understand me and i am sorry very much for my English. Even if my english bad but i am agree spent time to write to you because you are a very good person for me."

Sikeopaseart heet 'ie. En hij heeft nu ook míjn hart gestolen. Een mailvriend in Laos! En nog een monnik ook...

[Zie ook: Dossier Laos]

Slachtoffer van eigen succes

Anderhalve week geleden merkte Vincent - koud terug van zijn bruiloft in Toscane - op, dat het een leuk idee zou zijn om de 'Red Bull Air Race' vanaf ons balkon aan de Veerhaven live te verslaan. "We hebben hier een eersteklas uitzicht," riep hij. Een enkele camera bleek al snel onvoldoende. Er kwam een hele vrachtwagen met apparatuur. We regelden een man of dertig die belangeloos meewerkten en voor we het goed en wel doorhadden, stoomden we op naar een megaproductie.

De eerste uitzending van Nederland Nul. Een nieuw platform voor onafhankelijke televisiemakers, dat de transformatie van het Nederlandse medialandschap moet bevorderen. Twee uur live televisie via het internet en via Rotterdam TV. Na een nachtje slapen zitten in mijn hoofd zeker honderd dingen die beter hadden gekund, maar een gevoel van euforie overheerst. Vele duizenden mensen hebben geprobeerd de uitzending online te volgen via NederlandNul.tv en andere sites. Veel meer dan we aankonden.

En hoewel ik het jammer vind dat we uiteindelijk niet iedereen kon bedienen, ben ik ook blij dat er zoveel vraag naar onze beelden was. Liever slachtoffer van je eigen succes, dan een programma maken waar geen hond naar wil kijken. Het debuut van Nederland Nul smaakt naar meer. Meer eigen producties, maar vooral ook meer ruimte voor programmamakers die op zoek zijn naar publiek. Want het animo bij de kijker ís er. Daar ben ik na gisteren voor meer dan honderd procent van overtuigd.

Bedankt allemaal! Bedankt Menno voor je voortreffelijke presentatie, Jacco voor de regie, bedankt Arno, Niels Z., Erwin, Erik, Paul, Herwin-Jan, Bob, Eric, Maurice, Niels A., Janneke, Hans-Jörgen, Kim, Hedwig, Miriam, Rolf, Pieter, Jacob, Michel, Frank, Sander, Michiel, Wim, Pim, de geweldige crew van Hulskamp, mijn 'partners in crime' Vincent en John en vooral bedankt Bas voor je verslaggeving, maar ook voor de perfecte productie. Voor de aansprekende gasten en voor superdeskundige Jeroen-Erik!

'Wil het een beetje lukken?'

Ik had me gestoord aan de praatjes van premier Balkenende, die zonder enige vorm van emotie reageerde op alle tegenslagen in de peilingen. Aan de uitspraken van minister Brinkhorst, die enkele keren ronduit over de schreef ging. En aan Wouter Bos, de man op wie ik nota bene gestemd had bij de laatste landelijke verkiezingen en die zich nu als een houterige buikspreekpop nagenoeg doof toonde voor de klachten uit het 'nee-kamp'.

En toch stemde ik voor. Hoewel ik met genoegen de argumenten van tegenstander André Rouvoet had aangehoord en had bedacht dat ik me momenteel meer tot deze voorman van de ChristenUnie voelde aangetrokken, dan tot mijn eigen sociaal-democratische boegbeeld. Ondanks dat stemde ik voor. Terwijl ik in het hokje meewarig mijn vinger boven de juiste knop van de stemmachine hield, stak een meneer zijn hoofd om het hoekje.

Het was de man die mij welkom had geheten bij binnenkomst op het stembureau en die - in samenwerking met een vrouwelijke collega - mijn naam op de lijst met kiesgerechtigden had opgezocht. "Wil het een beetje lukken?" vroeg hij. Blijkbaar nam ik meer tijd dan gebruikelijk was. Mijn vinger daalde neer en met een druk op de rode knop bovenaan het apparaat, beslechtte ik mijn keuze definitief. "Het is al gebeurd," zei ik en ik lachte naar hem.

Vandaag hoor ik bij de verliezers...