Paar dagen met Nicole naar New York

Miriam is een paar dagen met Nicole naar New York. Gisterochtend vertrokken. Zojuist belde ze. "We zitten hier in een bagelshop te ontbijten. En ze zijn groot man, die bagels! Misschien wel vier keer zo groot als bij ons. Alles is hier groter!"

'Ik ben het echt straal vergeten'

"Moet je me niet feliciteren?" Even keek ik mijn moeder verbaasd aan. We liepen over de Hoogstraat in Schiedam, in het gezelschap van mijn tante Marijke. Het was zaterdagochtend, maar ondanks het relatief vroege tijdstip duurde het slechts een fractie van een seconde voor ik me realiseerde waar mijn moeder op doelde. "Sorry mam, ik ben het echt straal vergeten," biechtte ik op.

Ik liet drie zoenen volgen op de mijn bekentenis en feliciteerde haar alsnog met haar achtenvijftigste verjaardag. "Ik dacht dat je daarom vandaag wilde afspreken en niet gisteren," lachte ze. Het schaamrood stond op de kaken. Later die dag kocht ik mijn blunder af met een iPod. Die wilde ze graag hebben, had ze me maanden eerder al gezegd. Ik was dankbaar dat ik dát wel had onthouden.

Ondoorgrondelijke tabel met zones

Terwijl ik op het station een treinkaartje uit de automaat haalde, zag ik schuin achter mij een bejaarde schim. Een man, zoveel was duidelijk, die mijn handelingen nauwgezet volgde. Toen ik wegliep, deed hij een stap naar voren. Ik schatte hem begin zeventig. "Mag ik u wat vragen, meneer?" Zonder het antwoord af te wachten vervolgde hij: "Ik moet morgen naar Spijkenisse." Het klonk alsof hij een wereldreis ging maken. "Ik moet naar Spijkenisse met de metro," verduidelijkte hij, "en ik kom vandaag vast kijken hoe dat werkt. Kunt u mij helpen?"

Samen met de man keek ik in de richting van het station. Een woud van poortjes, bijhorende stempelkastjes, chipkaartlezers en andere automaten vormde een duidelijk zichtbare barrière. Ik begreep ineens waarom hij veldonderzoek kwam doen. Op z'n minst zag de doorgang naar de perrons er weinig toegankelijk uit. "Wat wilt u precies weten," vroeg ik hem vriendelijk. "Om te beginnen waar ik een kaartje kan kopen voor de metro," antwoordde hij enigszins bedremmeld. Het ging dus al mis aan basis, concludeerde ik in gedachten.

Dus leidde ik de man naar de kaartautomaat van de RET, om uit te leggen hoe hij daar een strippenkaart uit kon toveren. "Dus ik kan gewoon zo'n zelfde kaart gebruiken als in de bus?" informeerde hij verbaasd. Ik bevestigde zijn vraag. "Dat is mooi," zei de man, "daar gaat mijn vrouw over. Die bewaart altijd de strippenkaarten. Hoeveel strippen is het dan naar Spijkenisse?" informeerde hij. Ik wierp een blik op het lijnennet en op een nagenoeg ondoorgrondelijke tabel met de nummers van de verschillende zones. "Zes strippen," concludeerde ik na enig zoeken.

"En waar moet ik die afstempelen dan?" vroeg de man. Ik wees naar de poortjes die toegang verschaffen tot het metrostation en liet hem de gele stempelkasten zien die ervoor hingen. "Dan stopt u de strippenkaart hierin en dan gaat het poortje vanzelf open," legde ik uit. De man knikte alsof hij het begreep. "Bijzonder bedankt," zei hij met een vale glimlach. Ik knikte hem toe, zei gedag en vervolgde mijn weg richting sneltrein. Vanuit mijn ooghoeken zag ik de man op iemand anders afstappen. Ik hoorde hem nog net vragen: "Ik moet morgen naar Spijkenisse met de metro. Weet u hoe dat werkt?"

'Rare tijd om naar je werk te gaan'

Hij had mij al veel eerder gezien dan ik hem. Terwijl ik wachtte voor het stoplicht op de kruising van de Westblaak en de Karel Doormanstraat, stond hij saluerend aan de overkant. Er was geen ontkomen aan. "Mooie fiets," zei Geert-Jan toen ik hem was genaderd. "Is die nieuw?" Ik bevestigde en vertelde dat de vorige was gestolen. Hij knikte begrijpend. In mijn achterhoofd speelde de gedachte dat fietsen stelen voor Geert misschien wel de gewoonste zaak van de wereld was.

"Heb je geen werk meer?" vroeg ik, waarop hij een omslachtig verhaal begon over de huur van zijn nieuwe huis en het feit dat zijn geld nu op was, waardoor hij niet meer naar Haarlem kon reizen. "Ik ben al helemaal bezakt," besloot hij, wijzend op de rugtas die hij droeg, om zijn woorden kracht bij te zetten. Ik was al bezig mijn portemonnee te voorschijn te halen, toen Geert me vroeg of ik misschien zes euro voor hem had. Die had ik.

"Wel een beetje een rare tijd om naar je werk te gaan," voegde ik hem nog toe, terwijl ik me realiseerde dat het al bijna half drie 's middags was. Maar Geert-Jan was al vertrokken. Hij zwaaide nog wel uitbundig. Ik moest lachen terwijl ik zelf ook mijn weg vervolgde.

[Zie ook: Dossier Geert-Jan]

Erg naar mijn zin bij die club

Sinds gisteren zijn SBS en ik er officieel uit! Het komende jaar blijf ik als freelance voice-over voor Hart van Nederland aan de slag. Ik leen mijn stem aan zeker 195 uitzendingen. Blij! Want ik heb het erg naar mijn zin bij die club...

Om de zoveel meter een bekend gezicht

"Ik vind het leuk om je weer te zien, maar je hebt het me vroeger wel moeilijk gemaakt," verzuchtte juf Annemarie. Ik gaf haar drie dikke zoenen en speelde de vermoorde onschuld, terwijl mijn moeder - die naast ons stond - begrijpend knikte. "Je moet overigens op de foto," zei Annemarie. Ik antwoordde dat ik niet zo van foto's hield. "Maar ze staan echt op je te wachten," drong ze aan. Ik twijfelde. "Ga nou!"

En dus was ik even later op weg naar het lokaal helemaal achter in de gang, waar ik eerder op de avond inderdaad een fotograaf had gezien. Toen ik de deur opende werd ik met applaus en luid gejuich ontvangen door een menigte - vooral vrouwelijke - oud-schoolgenoten, die kennelijk al een tijdje stonden te wachten. Ik nam plaats op de onderste spant van een klimrek dat aan de muur was bevestigd, naast juffrouw Yvonne. "Dit is mijn oudste leerling," zei ze met enige trots tegen de fotograaf. Hoewel het niet helemaal klopte, liet ik het zo, om vervolgens vriendelijk in de lens te lachen.

Ik was terug op de Jenaplanschool in Vlaardingen, waarvan ik destijds als enige leerling in groep 7 en 8 de oprichting meemaakte. Een piepklein schooltje, toen nog aan de Kraanvogellaan, opgezet door een aantal enthousiaste ouders. Niet dat ik erheen wílde, nee, mijn moeder vond het goed voor me. Dus haalde ze me van de Beukenhof af. Zeer tegen mijn zin. Inmiddels denk ik dat ze wel gelijk had destijds. Het was inderdaad wel goed voor me geweest.

Het Jenaplanonderwijs, iets vergelijkbaar met bijvoorbeeld een Montessorischool, zorgde ervoor dat ik meer ruimte kreeg. Ruimte vooral om te organiseren. Playbackshows, toneelstukjes, het maakte eigenlijk niet uit. De week werd er standaard mee afgesloten. De eerste drie dagen gebruikte ik om mijn zogenoemde 'taken' in vliegende vaart af te ronden - rekenen, taal en andere normale vakken - zodat ik op donderdag en vrijdag mijn eigen gang kon gaan. Zo werkte dat op de Jenaplanschool.

En nu liep ik er weer rond, twintig naar jaar na dato. Om de zoveel meter zag ik een bekend gezicht. Elisabeth, Lemke, Janneke en Maartje, Joanne en natuurlijk Bibi. Ik verbaasde me erover dat het stuk voor stuk vrouwen waren geworden. Gek natuurlijk, want dat sprak voor zich, maar in mijn herinnering waren ze hooguit elf. Wie geen steek was veranderd? Joke. Sinds jaar en dag kleuterjuf op de Jenaplanschool. Ze had me een paar weken eerder gebeld met de vraag of ik wel echt zou komen en haar ontvangst was hartverwarmend geweest. Ze greep me - bijna kirrend - vast bij binnenkomst. Het was een mooi moment.

Tot Joke achter mij een ander bekend gezicht ontwaarde. Met net zoveel passie stormde ze er op af. "Wat leuk dat je er bent!" Ik glimlachte haar na.

Hartelijke groeten voor 'Der Alte'

Zondagochtend. Eén van mijn voorlopig laatste diensten bij het ANP. We hadden een bericht over de Duitse natuurfilmer Heinz Sielmann, die in München bleek te zijn overleden. "Denk je eraan dat je wel echt München zegt?" vroeg eindredacteur Peter van Oudheusden bezorgd. "Niet Münsjen dus, maar München!" Hij vertelde over zijn leraar Duits van weleer, die zich zou omdraaien in zijn graf bij het horen van een sj-klank. "Strenge man was dat," voegde Peter er aan toe.

"Ik had vroeger ook een strenge leraar Duits, al kon ik het op zich goed met hem vinden. De man heette overigens net als jij Van Oudheusden," zei ik. "We noemden hem altijd 'Der Alte'," voegde ik eraan toe. Peter keek me aan en lachte. "Dan heb jij op het Groen gezeten. Joop van Oudheusen! Dat is mijn oom. Ik zie hem vanmiddag weer op een familiebijeenkomst." Ik bezwoer Peter 'Der Alte' vooral mijn hartelijke groeten te doen en bedacht dat Nederland een dorp is.

'Dat mag ik toch wel zeggen?'

"Je ziet er niet goed uit. Moe zeker? Ik dacht het de vorige keer ook al toen ik je zag. Jij werkt volgens mij veel te hard. Dat mag ik toch wel zeggen?" Geert-Jan liep weer te leuren met straatkranten.

"Moet je niet werken?" vroeg ik. Hij loog dat hij een vrije dag had. Ik gaf hem een paar euro na een wervend verhaal over een artikel waaraan hij had meegewerkt, maar waar zijn naam helaas niet bij stond. "Wil je een sapje?" vroeg ik, terwijl we langs de groenteboer liepen. Maar Geert-Jan wilde liever iets te eten en dus stonden we even later bij de bakker voor een donut en een appelflap.

Terwijl hij wegliep na ons afscheid, moest ik lachen. Dat een dakloze tegen je zegt dat je er slecht uitziet. Dat is toch wel het toppunt!

[Zie ook: Dossier Geert-Jan]

Zuurstokroze Barbi's en dozen Lego

"Het is een mooi ritueel," zei ik bij mijn afscheid tegen John. Twee uur eerder stond ik nog in de plaatselijke Bart Smit, tussen zuurstokroze Barbi's en enorme dozen Lego. Uiteindelijk verliet ik de winkel met een bouwpakket van Hot Wheels. De racebaan, inclusief auto, zag er ingenieus uit en leek me geschikt voor een zesjarige.

Ik was de eerste bezoeker en werd schoorvoetend verwelkomd door Madelief en de jarige Sebas. "Dat is Sander," zei John nog verklarend. "Dat weet ik heus wel," beet zijn zoon hem toe. Na twee minuten was het ijs gebroken en niet veel later probeerden we de racebaan in elkaar te zetten, hetgeen overigens niet meeviel.

Natuurlijk moest ik nog even een kijkje nemen in de geheel verbouwde slaapkamers van 'Bas' en 'Ief'. De jarige liet me de set met discolichten zien, die hij van Jane had gekregen. Madelief hing ondersteboven aan een klimtouw en probeerde luid gillend mijn aandacht te trekken, terwijl ik alleen maar hoopte dat ze niet zou vallen.

Ondertussen kwam Bob binnen, met twee hagedisachtige dieren op zijn arm. "Wordt het geen tijd voor een leuke python?" vroeg ik hem. "Dat wil mijn moeder niet," reageerde hij. Even later kwam ik Jane tegen in de keuken. Terwijl het huis volliep met visite en het geluid van opgewonden kinderstemmen aanzwol, was ze koffie en thee aan het zetten voor de meute.

Jane lachte. "Gek hè, dat je dan geen zin meer hebt om je eigen verjaardag te vieren?" vroeg ze retorisch.