Op stel en sprong naar de sneeuw

Karina kan niet mee naar Italië. Schijnbaar moet ze onder het mes. Gistermiddag rond een uur of vier belde Astrid met die mededeling. Ik baalde. Anderhalve dag voor vertrek zou het vast lastig worden iemand te vinden die op stel en sprong mee kon naar de sneeuw. In gedachten ging ik na wie ik zou bellen. Het werd Paul. En verbazingwekkend genoeg lukte het hem om binnen tien minuten een paar dagen vrij te regelen bij Ikea.

Kortom: strak geregeld! Lekker vijf dagen lachen met Paul...

Meewarig aangestaard bij de garderobe

Aan Oxford Street zit een enorme Boots, de Britse tegenhanger van Etos. Zoals de Boots in Londen sowieso wijd verbreid is. Zelf heb ik er niet zoveel mee op, maar Miriam wordt steevast enorm enthousiast van deze keten met – wat ik voor het gemak dan maar even noem – drogisterijartikelen.

Ook in Thailand is in grotere plaatsen op iedere straathoek een Boots te vinden en de aankopen bij deze winkelketen zorgden in het verleden al meerdere malen voor stevig overgewicht op de vlucht naar huis. Hoewel dat risico nauwelijks aanwezig was afgelopen weekend – we hadden maar weinig meegenomen op de heenweg – zeulden we zondag toch een kilo of tien extra rond.

Twee grote tassen met spullen van de Boots. Ik zou niet eens kunnen vertellen wat er precies in zat. Daarentegen herinner ik me levendig hoe ik meewarig werd aangestaard toen ik de plastic tassen in bewaring gaf bij de garderobe van Tate Gallery op de zuidbank van de Thames.

Kunst en bodybutter. Rare combi.

Leuke show met dubbelinterviews

Net de voorlaatste aflevering van de Clash of the Coverbands opgenomen, het wekelijkse programma rond de gelijknamige competitie op CITY FM. Het is een leuke show geworden met dubbelinterviews. Vader Rolf Tanger van finalist Surprise bijvoorbeeld, gekoppeld aan zijn zoon Jens die bij concurrent Boulevard speelt. En natuurlijk Jan Loeven en Niels Willemse, allebei uit het Brabantse Oss. De één als slaggitarist van Rattlesnake Shake en de ander als zanger van KéOss. Beiden in de eindstrijd. Niels vertelde hoe hij als aankomend muzikant de fijne kneepjes van het vak leerde tijdens optredens van Jan en zijn Rattlesnake, een band die al vijftien jaar bestaat.

Volgende week zaterdag de ontknoping. Ik leef inmiddels helemaal mee met de acht kanshebbers op die felbegeerde titel. Wie wordt de 'Beste Coverband van Nederland'?

Meer menselijke trekjes dan ooit

Op weg naar het wekelijkse fractieberaad van de Vlaardingse PvdA, maakte mijn vader zich toch wat zorgen over de aanstaande televisie-uitzending rond Wouter Bos. "Hoeveel slechter kan het worden?" vroeg ik hem nog retorisch. Bij de provinciale verkiezingen kwam de SP in Vlaardingen – ook de geboortestad overigens van Bos – eerder deze maand zelfs als winnaar uit de bus. Historisch. "Misschien is het wel goed," voegde ik toe, "gewoon maar openheid geven."

En mijn conclusie na deel één van 'De Wouter Tapes' – een tweedelige serie waarin de leider van de PvdA wordt gevolgd in zijn verloren strijd om het premierschap – is dat het in ieder geval geen kwaad kan. Ik zag een gedreven Bos, met meer menselijke trekjes dan ooit. Frustratie als een brainstormsessie niet snel genoeg tot resultaat leidt, spanning vlak voor een speech op het partijcongres en verlangen naar vakantie na de val van Balkenende II.

Ik zag hem tot mijn grote vreugde in een stevig rollenspel met zijn fractie. Waarbij een debat met het CDA grondig werd voorbereid. En ironisch genoeg hoorde ik in minder dan een uur meer visie van Bos dan tijdens de hele landelijke campagne bij elkaar. Een overtuigend verhaal in smetteloos Engels bijvoorbeeld op een bijeenkomst van Europese socialisten en talrijke overpeinzingen voor een groep getrouwen die zich Mercurius noemt.

Vooral dat laatste bleef hangen. Het besef dat politiek echt nauwelijks meer over de inhoud gaat. Niet omdat mensen als Bos geen mening hebben, maar omdat ze gewoonweg de ruimte niet krijgen om die te ventileren. Omdat het publieke debat is teruggebracht tot een platte discussie over bejaardenbelasting. Omdat het draait om makkelijk scoren. Omdat wij dat als kijker ook graag zien. We willen geen gemijmer, maar we willen soundbites. Tien seconden is al lang.

Dat geldt overigens ook voor mijzelf. Eerlijk is eerlijk. 'Less is more' blijft toch het credo. De afstandsbediening is altijd binnen handbereik. Maar, kijkend naar 'De Wouter Tapes', drong zich toch de vraag aan mij op waar het politieke circus dan eindigt. Want het kan toch niet zo zijn dat we over vier jaar Linda en Gordon inzetten voor een rechtstreeks verkiezingsverslag? "Bel 0900-8811 of sms WOUTER naar 7872. Je maakt dan kans op een gloednieuwe auto!"

"Krankzinnig vak eigenlijk," zei Wouter zelf gisteren terecht.

Vijf dagen 'va bene' en 'prego'

Komend weekend nog even lekker twee dagen Londen. Een soort verlenging van de paar dagen Parijs, vorige week. En volgende week woensdag naar de sneeuw! Ben vijf dagen als reisleider en skigids op pad voor Summit Travel. Voor het vijfde jaar op rij, geloof ik. Het is ooit begonnen vlak na de oprichting van Summit, toen een groep van Rijkswaterstaat een uitje had in de buurt van Châtel. En omdat de ouders van Ludo daar de helft van het jaar wonen, was al snel besloten dat wij mee zouden gaan. Ook het jaar daarop hebben we dat gedaan. Later ben ik zelf nog met een grote groep van Microsoft op pad geweest en vorig jaar met twee divisies van Deloitte, in Andorra.

Juist omdat de dagelijkse praktijk van Summit goeddeels aan me voorbij ging – Rob was en ís immers de kapitein op het schip – voelde het goed om minstens één keer per jaar met klanten op pad te zijn. Om voeling te krijgen en houden bij het product en niet alleen over de cijfers te praten. Maar ook omdat je als reisleider aan de meest geweldige vorm van dienstverlening doet. Directer kan bijna niet. Van de vraag bij aankomst waar het toilet is, via de indeling van de kamers, extra sleutels en de kwaliteit van het lopend buffet, tot de afhandeling van openstaande minibarfacturen bij vertrek. Zeker in mijn tijd bij Intermax voelde het managen van dit soort problemen als een weldadige afwisseling van de dagelijkse praktijk.

Hoewel John, Ludo en ik ons belang in Summit Travel eind vorig jaar al verkochten, vroeg Rob of ik misschien toch nog een reisje wilde doen. En dus ga ik samen met Karina – die ik vorig jaar nota bene zelf in Andorra heb gespot en met Rob in contact heb gebracht – naar het Italiaanse Madonna di Campiglio, in de Dolomieten. We vliegen woensdag, hebben donderdag de tijd om het gebied te verkennen en gaan dan vanaf vrijdag op pad met de minder ervaren skiërs uit – opnieuw – een grote groep van Deloitte. En ik heb er zin an! Ik was dit seizoen nog niet in de sneeuw en sowieso is een paar dagen weg altijd welkom. Lekker. Vijf dagen 'va bene' en 'prego'...

Stukje over zwemmen met bejaarden

"Het is het einde van een tijdperk", sms-te ik enigszins melancholisch aan Bas. Voor hem zelf was het vooral een hele opluchting, liet hij me weten. "Ik had al een paar keer op het punt gestaan om de hele boel te deleten en ik moet zeggen: het voelt heerlijk!" De reden – gebrek aan inspiratie – begrijp ik. En dat stukje over zwemmen met bejaarden stond inderdaad wel erg lang prominent bovenaan. Maar toch is het jammer. Al was het alleen maar omdat zijn verhalen van de afgelopen jaren nu echt weg zijn. Bas heeft zijn weblog gewist. Het einde van een tijdperk, mensen.

Beetje met luisteraars ouwehoeren

Het vroege opstaan blijft een crime, maar verder is invallen bij CITY FM in de ochtend altijd weer geweldig. Uit het keurslijf van de voorgeproduceerde teksten breken en gewoon lekker knallen! Plaatjes draaien en een beetje met luisteraars ouwehoeren. Ik ben bekaf, maar heb een prima ochtend gehad. Morgen weer. Zes uur sharp.

De naweeën van het familiedrama

Het is alweer bijna vijftien jaar geleden. Bijna de helft van mijn leven, realiseerde ik me gisteravond terwijl ik stond te wachten op het centraal station in Amsterdam. In de verte hoorde ik vaag het geluid van zwiepende rotorbladen in de avondlucht. Boven station Muiderpoort, waar net twee treinen waren gebotst, hingen helikopters. Mijn eigen trein richting Rotterdam was minuten te laat. Ongetwijfeld door de naweeën van het familiedrama, dat zich eerder die dag op het spoor bij Haarlem had afgespeeld.

Ik was op weg naar huis na een vroege editie van Hart van Nederland. De zelfmoord van de vader en zijn twee kinderen was natuurlijk de opening van onze uitzending geweest. Ik had geprobeerd om zo min mogelijk mee te krijgen van de schokkende details die op de redactie al snel de ronde deden. Terwijl dat tegelijkertijd ergernis bij mezelf opwekte. Het stoorde me toen ik moeite bleek te hebben om een tekst voor te lezen waarin stond beschreven dat de kinderen hadden tegengestribbeld.

Gisterochtend nam ik juist voor een afrondende sessie met Maartje - die me als logopediste de afgelopen tijd terzijde heeft gestaan - de trein naar Hoek van Holland. Op het baanvak tussen station Vlaardingen Oost en Centrum dwaalden mijn gedachten zoals altijd af. Ik kan daar niet zijn zonder te denken aan die eerste dag in mei. Ik vraag me altijd af wat mijn zusje moet hebben gedacht, vlak voor ze werd aangereden. En tegelijk wil ik het niet weten. Omdat ik hoop dat ze tot het laatste moment zo naïef was om te denken dat spelen langs de rails inderdaad geen kwaad zou kunnen.

Daarom raakte het me misschien des te meer toen ik dacht aan die tegenstribbelende jongetjes. Met hun vader nota bene, op die spoorwegovergang.

Net te hoge pingelklanken

Ter voorbereiding op een kraambezoek aan Simone, die onlangs beviel van Tijn Thomas, begaf ik mij vrijdagochtend - op de fiets, een flinke regenbui trotserend - naar de Schiedamse vestiging van Bart Smit.

Speelgoedwinkels maken op mij in de regel een iets overweldigende indruk. Het verkrijgen van overzicht kost daarom enige moeite. Maar toen ik een minuut of vijf had rondgekeken - me verbazend over de grote collectie Barbi's, het uitgebreide arsenaal Lego en vooral het enorme aanbod vechthelden in alle soorten en maten - liet ik mijn oog vallen op een keyboardachtig apparaat. Het was uitgevoerd in circussferen en was gemaakt van een - op het oog - robuust soort kunststof. Ik twijfelde er niet aan dat het geluid van dit circuskeyboard op den duur tot de nodige irritatie zou leiden bij de ouders. Bij die gedachte moest ik zelfs even hardop lachen.

Ik stelde me voor hoe het repeterend gebeuk van onbesuisde babyhandjes op de felgekleurde toetsen zou leiden tot een weinig melodieus geheel van net te hoge pingelklanken. Prachtig! Ik controleerde vervolgens de leeftijdscategorie, die - zo had ik tijdens mijn oriëntatieronde door de winkel geleerd - meestal linksboven op de verpakking staat aangegeven. En is een gemiddelde Ernie - u weet wel, van Bert - in knuffeluitvoering pas geschikt voor kinderen van achttien maanden en ouder, op de verpakking van het door mij verkozen keyboard stond linksboven de aanduiding '0+'. Dik in orde dus.

Opgetogen liep ik richting de kassa - het circuskeyboard onder mijn arm - om af te rekenen. Ik wenste het meisje achter de counter een goedemorgen en zij deed hetzelfde, waarna ze de onvergetelijke vraag stelde: "Is het een cadeautje?"

Een iel mannetje op leeftijd

De zon brak door de wolken en scheen een lenteachtig schijnsel op het terras aan de Rue du veille temple. Aan de overkant van de straat ijsbeerde een Parijse dame van middelbare leeftijd al een ruim half uur ingespannen bellend, grofweg van de Italiaanse ijssalon tot een meter of dertig in oostelijke richting. Een orthodoxe Jood met pijpenkrullen en een zwarte hoed - die prachtig in toon was met de rest van zijn kleding - liep haar in gedachten verzonken voorbij, op weg naar de synagoge twee straten verderop. Een knalrode Vespa draaide de hoek om.

Ik knipperde met mijn ogen tegen het schelle licht. Het volgende moment stond de ober voor me die ons even tevoren al had voorzien. Een iel mannetje op leeftijd, met een donkere snor die aan de uiteinden olijk omhoogstak. "Voulez-vous autre-chose?" Ik glimlachte hem toe, terwijl ik mijn hoofd schudde. "Merci."

Twee Fransen schudden elkaar joviaal de hand. "Ça va?"

Voer voor uitgebreide analyses

Het is een slopend spel. Voer voor uitgebreide analyses. Band terugspoelen en nog eens kijken. Op zoek naar verborgen boodschappen. Nog net niet met een notitieblok in de aanslag. Hoewel, bij het spel met de lift - een aflevering of vijf geleden - maakten we een uitgebreide calculatie op papier. Het was de aflevering waarin Dick Jol eruit vloog. Mijn mol. Tot het laatste moment. Nu denk ik dat het Eva is. Of Inge. Die schijnt voortdurend gebarentaal te gebruiken, zo attendeerde Bart S. mij vorige week. Maar het zou ook best Paul kunnen zijn. Of Renate. Slopend spel. Intrigerend vooral.