Mijn bek viel open

Je kent ze wel. De verhalen van 'die doet het met die'. Vandaag hoorde ik er zo één. En mijn bek viel open van verbazing. Vooral ook omdat het al maanden aan de gang blijkt te zijn. En ik zou er heel graag heel erg over uit willen wijden, maar dat kan natuurlijk weer niet. Zeker niet op deze plek. Al met al voel ik me op dit moment een soort multigefrustreerde heteroseksuele roddelnicht, die heel erg de behoefte heeft om er mensen over te bellen...

Nota bene oranje gekleurd

Werken tijdens Nederland - Rusland en dan ook nog aan een uitzending van Hart van Nederland die tijdens de verlenging van dat duel werd uitgezonden. Toch nog 73-duizend kijkers. Wie zijn dat geweest? De berichtgeving was nota bene oranje gekleurd, net als de presentatrices. Een programma over een wedstrijd die gelijktijdig op Nederland 1 aan de gang was. Wie kijkt daarnaar? Ik vind het raadselachtig.

Ander weekendleed: blauwe knieën na het behandelen van mijn nieuwe houten vloer met een wax-achtige substantie. Een activiteit die ik al weken voor me uit schoof. Maar het resultaat is verbluffend, dat moet gezegd. Net als de spierpijn.

Deze week de ochtendshow op CITY FM. Bijna tijd dus om te gaan slapen! Morgen half vijf op...

Een onbestemd pakketje

"Meneer, voor u de Albert Heijn in loopt, wil ik u iets meegeven!" De jongen die me aansprak maakte een buitengewoon doortastende indruk. Zodanig dat ik in eerste instantie argwanend een stapje achteruit deed. Ik vond zijn openingszin uiterst opmerkelijk, maar tegelijk ook wel intrigerend. Was het een man van Albert Heijn zelf? Was ik uitverkoren om mee te doen aan een onderzoek? Of bleek ik de tien miljoenste bezoeker te zijn van de lokale ABC-formule? Ik had geen flauw idee en was eigenlijk wel benieuwd naar wat er zou komen.

Hij was lang. Langer dan ik in ieder geval, maar dat is al snel. En hij zag er verzorgd uit. Een beetje kakkineus, dat wel. Streepjesoverhemd, als ik me niet vergis. Halflang donker haar. Beetje Arnie. Maar daar heb ik zelf natuurlijk ook wel iets van weg. Op de achtergrond stond een jongen van hetzelfde allooi met een winkelwagentje vol kartonnen dozen op broodroosterformaat. Hij keek toe en hoorde er zonder twijfel bij, al wekte hij de indruk op weg te zijn naar de uitgang met zijn karretje. Ik maakte er uit op dat ze meer mensen hadden aangesproken en dat ik de laatste was in rij.

"U past helemaal in de doelgroep," riep de jongen met het Arnie-haar enthousiast, terwijl hij een onbestemd pakketje voor mijn neus hield. Een object verpakt in doorzichtig plastic folie, aan de bovenzijde dichtgeknoopt met een lichtgroenig lint. Het had iets feestelijks en dat was duidelijk de bedoeling. Toch aarzelde ik om het aan te nemen. Gehard door fanatieke straatverkopers waarschijnlijk. Wat werd er van mij verwacht in ruil voor deze attentie? Ik keek nog eens goed en zag dat er een groene mok in het plastic zat. Geen logo. Wel een bedrukt papiertje dat in de kop was gefrommeld. Maar ik kon niet lezen wat er op stond.

"Alstublieft," zei de jongen om zijn reikende gebaar te ondersteunen. Hij lachte er vriendelijk bij, waarop ik schoorvoetend overstag ging. Ik pakte de mok aan en bezag mijn opponent vragend. Dat was eigenlijk niet nodig, want vrijwel direct na mijn capitulatie vervolgde hij: "U gaat vast wel eens een huis kopen of verkopen! Nou, wij zijn een nieuw makelaarskantoor! Pas begonnen! Dus hou ons in gedachten!" Ik knikte. "En nou sta je mokken uit te delen bij de Albert Heijn?" vroeg ik met een glimlach. "Zeker," riep hij onverminderd enthousiast. "Heel goed," reageerde ik gemeend.

Inmiddels weet ik dat de jongen Arjan Schreudering heet, geen Arnie dus. Wel bijna. En z'n compagnon heet Joris van der Windt. Ze poseren op het kaartje dat ik bij thuiskomst uit de kop viste, naast een donkergroene lantarenpaal aan het water. Op de achtergrond is een pittoresk bruggetje te zien. 3D makelaars heten ze en ze zijn dynamisch, duidelijk en daadkrachtig lees ik op de voorkant. Met dat dynamische en daadkrachtige zit het volgens mij wel goed, getuige hun doortastende minimarketing bij de plaatselijke minimarkt. Maar duidelijk was het zeker niet direct. Wel spannend, maar dat allitereert natuurlijk niet zo best.

Hoe het ook zij, ik ben uitgenodigd voor een kop koffie. Of ik mijn pas verworven mok dan mee moet brengen blijft in het ongewisse. Puntje van aandacht...

Voorbarig en vooral ongezond

Marleen was jarig gisteren en dus was ik - in het gezelschap van mijn broer en Annelies - op bezoek bij mijn vader. We aten samen, keken voetbal en probeerden de buurt op te schrikken met de misthoorn die Thijs had meegebracht.

Toen ik aan het eind van de avond door het centrum van Vlaardingen terug reed naar huis, bleken enkele waaghalzen zich al in euforische stemming van de brug over de haven in het water te storten. "Kampioenen," schreeuwden ze onderwijl.

Het leek me wat voorbarig en vooral ook ongezond, vervuild slib en bronchitis indachtig. Maar het was tegelijk een mooie voorbode. En het bracht de beelden van '88, waarover ik onlangs al schreef, weer helder op het netvlies.

In mijn agenda zag ik zojuist dat ik moet werken zaterdagavond. Misschien wel zo veilig, met het oog op potentiële kwikvergiftiging en een onwelkome antibioticakuur...

Nog steeds geen bankstel

De afgelopen twee twee weken waren relatief rustig. Ik moest voor het eerst wennen aan het feit dat ik niet meer vier, vijf keer per week naar SBS afreis. Ik miste de mensen een beetje. Maar sinds een paar dagen kolkt het weer. Zoals het altijd gaat wanneer ik iets - min of meer - afsluit. In no-time komen daar dingen voor in de plaats.

Druk nu met een uitdagende klus voor Tefal en een flinke AEGON Bank-shoot in Den Haag de komende dagen. En met een spoedje, dat zich donderdag aandiende. En waarvoor ik gisteren de halve wereld afbelde. Hoe krijg je een satellietsignaal uit Hilversum bij de receptie van een lokaal Mariott hotel in de VS op dvd. Binnen een paar uur wel te verstaan. Dat we uiteindelijk voor het internet kiezen, is toch een beetje een crossmediale overwinning.

Ondertussen heb ik nog steeds geen bankstel gekocht. En dat terwijl het relatief rustig was de afgelopen weken...

Een iets te harige oranje leeuw

"Willudurwellupiesbij?" Ik keek de mevrouw achter de kassa van de lokale Albert Heijn niet begrijpend aan. "Offudurwellupiesbijwil!" Ik verontschuldigde mij - overigens tegen beter weten in, want zij was degene met het spraakgebrek - en antwoordde dat ik haar echt niet verstond. De hand van de caissière graaide vervolgens in een doos waaruit ze twee in plastic verpakte oranje figuurtjes te voorschijn haalde. "Wellupies," schreeuwde ze me toe, terwijl ze de prullaria voor mij op ooghoogte heen en weer zwaaide.

Ik schudde mijn hoofd. "Ik zou werkelijk niet weten wat ik daarmee moet," zei ik naar waarheid. Eerlijk gezegd was ik zelfs een beetje met stomheid geslagen. Het leek me meer een soort kinderspeelgoed in de vorm van een iets te harige oranje leeuw die me vaag aan Loekie deed denken. Vreemde actie al met al van Albert Heijn. Het voelde een beetje alsof een medewerker van McDonald's me een Happymeal probeerde aan te smeren. "Dank u wel," lachte ik vriendelijk, "maar ik ben echt niet geïnteresseerd."

Op hetzelfde moment voelde ik een hand op mijn schouder. "Mag ik ze dan?" vroeg de veertig plusser die achter me stond met een net iets te gretige ondertoon in zijn stem...

Zo'n vermaledijde kiezel

"Je kan het wel proberen," zei Paul door de telefoon, "maar dat gaat echt niet lukken met een gewone boor." Gordijnrails ging ik ophangen en daarvoor moest ik gaten maken in het plafond. "Waar het op neerkomt," doceerde Paul, "is geluk. Het is beton, begrijp je. Dus met die boor van jou kan het heel lang goed gaan, tot je een keer een kiezel tegenkomt. Als ik jou was zou ik even naar de Praxis teruggaan en daar voor vijf euro een deugdelijk apparaat huren." Het laatste waar ik zin in had was terug naar de Praxis. Ik kwam er net vandaan. En zo'n steentje in het beton, hoe problematisch kon dat nou helemaal zijn?

Zes gaten moest ik boren. En natuurlijk stuitte ik bij het allerlaatste gat op zo'n vermaledijde kiezel. Met geen mogelijkheid kwam ik er doorheen. Vier pluggen sloeg ik tegen beter weten in aan gort, maar het gat bleef te klein. Ik haat het als Paul gelijk heeft. Maar het allermeest haatte ik mezelf toen ik er na een half uur zwoegen met een veel kleinere schroef en een gemodificeerde plug alsnog in was geslaagd het probleem op te lossen en ik de gordijnen ophing. Ze wilden nauwelijks open en dicht. Ik had de rails namelijk een centimeter of vijf te dicht op de muur bevestigd. Als Paul dáár nou voor had gewaarschuwd...

De ergste chaos voorbij

Het was benauwd in de trein. Zo benauwd dat ik in Haarlem, krap twintig minuten nadat ik op Amsterdam CS was ingestapt, besloot weer de relatieve koelte van de buitenlucht op te zoeken. En de Burger King. Om de tijd te doden, zo eerlijk ben ik dan ook wel weer.

Toen de volgende sneltrein richting Rotterdam een half uur later het station binnenreed, was die zo overladen met reizigers dat de aanblik alleen al me deed duizelen. Het duurde niet lang voor ik bedacht dat ik liever nog een half uur wachtte, dan dat ik me in de meute zou voegen.

Een uur was inmiddels verstreken. En het was de hoogste tijd, vond ik. De volgende sneltrein moest het maar zijn dan. En hoewel nog altijd druk, leek de ergste chaos voorbij. Het was inmiddels ook al half zeven. Dus stapte ik in. De zware atmosfeer trotserend.

Ik ging op in mijn Volkskrant. Moest hardop lachen om de laatste zin van Wim de Jong's recensie van het Eén van de Acht-spektakel met Hennie Huisman, afgelopen zaterdag bij de EO. En verbaasde me over de opening van het tweede katern, over de opmars van biologisch voedsel in de VS.

Zozeer was ik verdiept in mijn krant dat ik pas in Uitgeest opmerkte dat ik in de verkeerde sneltrein was gestapt. Drie kwartier later nam ik voor de derde keer plaats op het bankje bij de rookzuil op spoor zes in Haarlem. Lichtelijk geïrriteerd. En oververhit.

De uitbater van de toiletten zwaaide me toe alsof ik een verloren kennis was...