Een stukje wandelen
Verderop in de straat zie ik de Turkse buurman die twee deuren verder woont, een slee voorttrekken. Zijn dochtertjes die achterop zitten, kraaien het uit. Het heeft gesneeuwd. Ik vraag: "Gaan we zo een stukje wandelen?"
De weblog met de positieve vibes!
Verderop in de straat zie ik de Turkse buurman die twee deuren verder woont, een slee voorttrekken. Zijn dochtertjes die achterop zitten, kraaien het uit. Het heeft gesneeuwd. Ik vraag: "Gaan we zo een stukje wandelen?"
Op de begane grond zag ik Fatima lopen. Het duurde drie seconden voor we elkaar herkenden. Drie zoenen. "Dat is lang geleden," zei ik. Ik wenkte Miriam, die toen pas merkte met wie ik in gesprek was. Drie zoenen. Fatima vertelde enthousiast over de Japanse fallussen die ze nog wilde zien in de Kunsthal. Ik reageerde wat verbaasd op haar openhartigheid.
Omdat ik vrijdag aan het einde van de middag een afspraak had op het Hilversumse Mediapark, dronk ik na afloop nog een biertje met Niels (V.) die een kilometer verderop woont. Tijdens de pizza, later op de avond in het centrum van Hilverdorp, hadden we contact met Wouter in de Vlaardingse 'Steeg'.
Half ineengedoken probeerde ik ergens halverwege de Schiedamseweg een sigaret aan te steken. Terwijl ik mijn rug in de wind keerde, beschermde ik de vuurmond van de aansteker met mijn rechterhand. Een schamel vlammetje sprong af en toe op.
Ik zag twee koolmeesjes toen ik van achter mijn laptop naar buiten keek. Ze hadden zich vastgeklemd aan de vetbollen die op de hoek van de balustrade hangen. Samen met twee zakjes pinda's had ik de bollen vorige week provisorisch vastgemaakt met wat elektriciteitsdraad, omdat ik geen touw kon vinden.
Twee kapotte inkjet printers, twee beeldschermen, twee pc's met toetsenborden, één vooroorlogse muis, een 28K8-modem, een set enorm grote speakers, een ladekastje voor onder het bureau waarvan het onderste deel al jaren kapot was, twintig glazen, drieëntwintig mokken, een peper- en zoutstel van Alessi, drie eierdopjes, een magnetische stellage voor het uitstallen van flessen olijfolie, een vergiet, drie gietijzeren pannen en een wok, bakken vol met balpennen, potloden en gele markers, de verpakking van In1's oprichtingschampagne, een plastic tas vol kapotte lampen en lege batterijen, resten karton van eerdere knutselprojecten en vooral stapels papier. Vuilniszakken vol papier.
"Ik heb gedronken en kan dus zeker niet meer met de auto. Bovendien lig ik op de bank en dat bevalt me prima." Het was zaterdagavond en Niels (V.) liet weten dat hij niet naar Rotterdam zou komen. "Nee, ik ga niet met je stappen. Zet dat maar op je weblog!"
Hoe het met mijn dertien vrouwen was geweest, werd me vorige week meermaals gevraagd. "Het waren er tien," antwoordde ik dan, "maar het was er niet minder leuk om. Ik heb een geweldige avond gehad."
"Kijk, daar woon ik! Drie hoog. Er is gisteren bij me ingebroken. Ik word er nog akelig van als ik er aan denk. Ze hadden alles overhoop gehaald. Kasten omver getrokken, lades open. Het was echt een enorme puinhoop.
Een stuk of dertien vrouwen. Ze vormen het kijkerspanel voor een televisieprogramma dat ik momenteel ontwikkel met twee kompanen. Morgenavond komen ze bijeen in Rotterdam. Om door ons ondervraagd te worden.
Vrijdagavond. We stonden in 'Bierlokaal Petrus' aan de Vlaardingse Westhavenkade. Waarom we precies in Vlaardingen waren was mij een raadsel. Niels (V.) scheen het vooral erg leuk te vinden. Het aloude gevoel van 'terug naar de bakermat'.
"Dat vind ik nou leuk! Super!" Terwijl ik mij verwijderde en hem achteromkijkend nog even toelachte, stak ik mijn rechterduim bemoedigend omhoog. Hij stond te kirren als een blij kind en zwaaide me na. "Echt geweldig! Bedankt man," riep hij.
Omdat het Marconiplein voor mij de verbindende schakel vormt met de buitenwereld, wanneer ik met de metro reis - hetgeen nogal eens voor komt -, ken ik de omgeving behoorlijk goed. Ik sta er vaak genoeg te wachten of besluit juist om mijn weg wandelend te vervolgen. Als geen ander weet ik dus dat het Marconiplein op het eerste gezicht het meest onaantrekkelijke plein is dat je kunt bedenken. Eigenlijk is het niet eens een plein.
Vincent vroeg of ik de website van de 'Ashton Brothers' kende. Ik schudde ontkennend mijn hoofd. "Die is leuk," zei hij enthousiast. "Er staat een linkje op onze eigen site." Vincent klikte en ik zag dat hij gelijk had. In hetzelfde gesprek hadden we het over de 'Gielmobiel'. Een item in de dagelijkse ochtendshow op 3FM. Bekende Nederlanders geven een mobiele telefoon aan elkaar door, die iedere morgen om kwart voor negen live door Giel Beelen wordt gebeld. Ik had er nog nooit van gehoord.
"Vind jij het ook zo spannend?" Miriam was in opperste extase. Het was vrijdagavond, een uur of tien en ze had zich voorgenomen om te gaan slapen. Dat wilde echter niet zo lukken. "Wat denk jij? Moet ik naar Rotterdam gaan of is Schiedam misschien een beter idee?" Ik mompelde dat ik het echt niet wist. Pas na een hele tijd hoorde ik haar ademhaling rustiger worden.
"Wist je dat Clairy Polak de dochter van Alexander Pola is?"
Ik ben nogal van de peper. Op nagenoeg alles gaat peper. Pita met jam en peper, top! Pannekoek met stroop en peper, perfecte combinatie! Laat staan wat peper met kaas of Bourgondische grilham doet.
De eigenaar van de broodjeszaak liep voorbij met een vol krat in zijn handen. Met zijn kenmerkende gebogen houding, had hij er flink de pas in. Zijn ronde brilletje hing zoals gebruikelijk iets te laag op zijn neus. "Hoe lang moet je nog," vroeg hij? "Ik ben al weg," zei ik. "Alleen maar even op bezoek." Hij knikte begrijpend en mompelde gedag.
Om vijf voor half één rende ik de roltrap van metrostation Marconiplein op. Toen ik boven aankwam, zag ik dat tram 1 stond te wachten. Ik trok een spurt en dacht dat ik nog net op tijd de deur bereikte om in te kunnen stappen, toen de tram zich in beweging zette en zonder mij wegreed in de richting van de Schiedamse Koemarkt. Ik kon er alleen maar om lachen.
"Hé gozer!"