'Paar bonnenboekjes brengen'

Ik stond bij de bushalte te wachten. Vanuit mijn linkerooghoek zag ik één van de vrouwen opdoemen die vanaf twee uur 's middags steevast bij snackbar 'De Kroon' te vinden zijn. Als ik er eind van de dag mijn blikje Red Bull kom halen, zitten zij al uren aan het bier.

Meestal zijn ze met z'n vieren, in gezelschap van een vies klein keffertje. De laatste weken zit er ook een slungelige vent bij met een veel te groot spijkerpak, een kabouterbaard en een piepklein staartje in z'n nek. Zo'n dun plukje haar - net geen matje - waarin dan een regulier elastiekje zit.

Gisteravond arriveerde ik rond etenstijd, waardoor het druk was bij de snackbar. Het duurde even voor ik aan de beurt kwam. Mijn blik dwaalde af richting het tafeltje bij het raam, waar het vijftal aan de Heineken zat. De man met het staartje was aan het hoofd gepositioneerd. Hij stootte zijn buurvrouw aan: "Gezellig, he?"

Terwijl ik - nog altijd wachtend op de bus - de mij welbekende vrouw van links zag naderen, kwam één van haar vriendinnen uit de straat schuin achter mij. Precies voor mijn neus liepen ze elkaar tegen het lijf. "Ga je naar Cora toe?" vroeg de één. "Ja," zei de ander. "Oh... Wat ga je daar doen dan?" vroeg haar vriendin. "Even een paar bonnenboekjes brengen."

Een kort moment bleven ze zwijgend staan. Hun ogen gingen naar de rolluiken die aangaven dat snackbar 'De Kroon' nog gesloten was. Vervolgens waggelden ze ieder hun eigen weg. De één naar Cora met haar bonnenboekjes en de ander in de richting van de supermarkt. "Tot vanmiddag," riepen ze nog naar elkaar.

Kitsch en rijstgerechten

We kochten zeshonderd gram spekkoek. De man achter het kraampje deed me overigens meer denken aan een Antilliaan, dan aan een Indonesiër. En ook onder de rest van het publiek kon ik verrassend weinig Aziaten ontwaren. Het bleek vooral een Nederlands uitje, populair bij bejaarden met rollator en stelletjes met een kinderwagen. Een paar keer stond ik letterlijk klem tussen de verschillende soorten rollend materieel.

Al bij de kassa van Ahoy' keek ik mijn ogen uit. Er stonden twee lange rijen. Miriam sloot aan. Het duurde zeker tien minuten. Toen we hal twee binnenliepen waar de 'Pasar Malam' werd gehouden, sprak ik mijn verbazing tegenover haar uit. Twee keer zeven Euro hadden we betaald en we waren beslist niet de enigen. Door de verduisterde hal kroop een flinke massa langs de kraampjes met kitsch en rijstgerechten.

Met onze spekkoek in een plastic tasje liepen we een dik uur later weer naar buiten. "Je bent er toch even uit," lachten we tegen elkaar. Het was Eerste Paasdag en behalve benzinepompen en Aziatische markten, was er weinig open in de stad. Toen we richting de auto wandelden, zagen we de eerste fans van Kylie Minoque. Ze wachtten op de stoep van het concertpaleis voor het optreden van die avond. In de regen.

Een uurtje parkeren bij Ahoy' bleek acht Euro vijftig te kosten.

Een kennelijk paringsritueel

Drie mussen achtervolgen elkaar in een kennelijk paringsritueel. Ik vermoed dat het twee mannetjes en een vrouwtje zijn, maar kan het niet goed uit hun verenkleed afleiden omdat het trio in sneltreinvaart voorbij vliegt. In de tuin van de benedenbuurman zie ik de top van het boompje waarin ze even later neerstrijken, heftig schudden. De mussen tjilpen opgewonden. Dan vliegen ze weer. Ze verdwijnen om de hoek.

Honderd procent hypoallergeen

De afgelopen vijf jaar stonden we regelmatig op het punt, maar hakten we uiteindelijk de knoop niet door. Van Miriam’s moeder hebben we denk ik wel twintig foldertjes meegekregen bij zondagse bezoekjes door de jaren heen, maar dan bleek er uiteindelijk toch weer een gebrek aan kennelijke prioriteit.

Vanochtend besloten we dat het mooi was geweest. En dus togen we naar de Rotterdamse vestiging van Van Dam. We waren eerder al eens in de Delftse winkel van dit regionale slaapconsortium geweest, vandaar. Toen we binnenstapten maakten we kennis met Rien. De verkoper van de beddenwinkel was van middelbare leeftijd en had een verrassend veelkleurige stropdas om.

"We hebben dringend een nieuw bed nodig," zei ik ter begroeting. "Dit is een noodgeval." Miriam knikte. Ik legde Rien uit dat we vooral op zoek waren naar een stévig bed. We houden beiden van nagenoeg keiharde matrassen. De man knikte begrijpend en leidde ons naar het stevigste exemplaar dat hij op voorraad had. We gingen proefliggen, maar schudden al snel ontkennend het hoofd. Te zacht.

Rien liet ons nog even zijn paradepaardjes van het merk Hästens zien. Dat waren pas bedden, zei de verkoper. Bijna honderd procent hypoallergeen en samengesteld uit louter natuurlijke producten. Vooral paardenhaar, dat met één of ander stoomproces in vier stappen werd gereinigd en vervolgens gekruld. Het klonk geweldig. Bijna weemoedig verwees Rien ons voor harde matrassen uiteindelijk door naar Delft.

De Delftse winkel van Van Dam is gevestigd tegenover de Makro. Niet één van de meest idyllische plaatsen, maar de parkeerplaats is ruim en datzelfde geldt voor de winkel. We deden de verkoper die zich bij ons meldde, de groeten van Rien. Hij lachte. De man maakte een grapje over de Hästens-manie van zijn collega uit Rotterdam en legde ons vervolgens uit dat al dat speciaal gekrulde paardenhaar uiteindelijk gaat inzakken, zodat je bed in het gunstigste geval verandert in een luxe strobaal.

Hij ratelde over spiralen en latex, boxsprings en lattenbodems. Over verstelbare delen, aanpasbare spanning van de veren en de verschillen tussen de gelaagdheid bij de matrassen van Auping en Pullman. Af en toe bromde ik even wat goedkeurende tonen, om de man het idee te geven dat we precies begrepen waar hij het over had. Hetgeen overigens meestal niet het geval was. Ondertussen brachten we het aantal opties terug tot twee.

Terwijl onze persoonlijke slaapadviseur afwisselend de beide bedden die we op het oog hadden, ophemelde en wij nog maar eens een zoveelste ligproef namen, sloeg de balans gunstig door naar het nieuwste model boxspring van Pullman. Hoe die precies heet en wat 'ie precies doet, ben ik inmiddels alweer vergeten, maar het bed ligt geweldig. En we krijgen er ook nog twee hoeslakens bij!

Allebei een eigen mengpaneel

Sinds afgelopen maandag ben ik weer aan de slag voor de Nationale Postcode Loterij. Nadat ik eerder al een week de radiostream voor het dagelijkse online spel 'Mystery Guest' had gepresenteerd, werd ik tijdens mijn werkvakantie in Andorra gebeld met de vraag of ik terug wilde komen. Ik doe de uitzendingen nu om en om met Bas. Toen we gisteren op Schiphol – waar de studio staat – een aantal afleveringen van de voorbije week terugluisterden, bleek het vooral leuk om weer eens samen aan een radioproject te werken.

Ik dacht even terug aan het moment toen ik als elfjarig jongetje mijn eerste item presenteerde op de plaatselijke dorpsradio, toen Bas belde met een verzoekplaat voor zijn moeder. Het mierzoete 'Heel even' van Shirley. Een week later kwam hij langs in de studio. Net als ik is hij er nooit meer weggegaan. Hoe lang het precies heeft geduurd voordat we samen programma’s maakten, weet ik niet meer precies. Waarschijnlijk was dat bij 'De Vlaardingse Top 30'. Later deden we 'Happy Hour’ en natuurlijk ‘Airplay Panique’ op zaterdagavond.

Bij die laatste show gebruikten we allebei een eigen studio. Twee studio’s tegelijk dus, voor één programma. Door twee lagen glas heen hadden we nog net een beetje zicht op elkaar. De ruimtes lagen weliswaar tegenover elkaar, maar werden gescheiden door een omvangrijke presentatiecel. Het contact onderhielden we daarom meest via de telefoon. Los van het feit dat we het stoer vonden om allebei een eigen mengpaneel voor onze neus te hebben, konden we op deze manier ook ‘strakkere’ programma’s maken.

We voelden ons de lokale Curry en Van Inkel met vier cd-spelers in plaats van twee en drie minidisc-spelers in plaats van één. We leefden ons dan ook uit met ellenlange reeksen jingles en spelletjes met veel ingewikkelde geluidseffecten. Zonder computer, die het leven van de dj inmiddels een stuk eenvoudiger heeft gemaakt. Iets van dat pionieren is terug met 'Mystery Guest'. De studio is prima, maar tegelijk heel basic in vergelijking met wat we gewend zijn van hedendaagse radiostations. De vorm van het spel, waarbij op een vast moment op internet wordt gespeeld, is nieuw en moet daarom nog wennen.

Niet bij mij overigens, want ik zit er helemaal in. 'Mystery Guest' staat voor een nieuwe beweging en is alleen dáárom al zo interessant. Dat ik het avontuur met mijn goede vriend Bas beleef, is helemaal geweldig. Dinsdag kart voor vier zijn we er weer! Maandag is het Pasen...

Slonzige man in blauwe jas

We waren netjes op tijd bij gate M3. De boarding was juist begonnen en we konden dan ook direct doorlopen om het vliegtuig van Transavia.com – voorheen Basiq Air – te betreden. Plaatsen 20B en C hadden we. Ik aan het gangpad, zoals gebruikelijk. Het geeft me nog enigszins het gevoel dat ik bewegen kan.

We hadden ons net geïnstalleerd en ploegden inmiddels het blaadje van de luchtvaartmaatschappij door op zoek naar taalfouten – die overigens ruimschoots voorhanden bleken – toen de passagier voor stoel 19C zich meldde. De stoel pal voor mij. Een sjofele man. Iets slonzigs had hij. Er miste bovendien een voortand.

De reizigers op de plaatsen 19A en B keken verontrust op. De sjofele man aarzelde, leek even te gaan zitten, maar bleef toen toch maar staan terwijl hij zich vastklemde aan het opengeklapte bagagerek boven zijn hoofd. Zijn blauwe jas, die ooit ongetwijfeld sportief had geoogd, slobberde om zijn lichaam.

Er hing een waas van ongerustheid om de passagier voor 19C. Een aura van zenuwen. Zijn beoogde buren, die hem nog steeds benauwd vanaf de stoelen 19A en B aanstaarden, waren druk doende zich te verenigen met de gedachte dat de slonzige man de komende twee uur naast hen zou zitten.

Toen was hij opeens weg. Ik zag hem teruglopen door het gangpad richting de voorkant van het vliegtuig, waar hij zich wendde tot de purser. Na een kort gesprek nam de man plaats op rij 4. Het was inmiddels kwart over drie. Vertrektijd. De stewardess maakte haar tweede ronde om het totaal aantal passagiers te tellen.

De gezagvoerder meldde zich via de intercom. Hij wachtte nog op toestemming om de motoren te starten. Die zou vermoedelijk binnen enkele minuten komen. Het weer in Amsterdam was prachtig vertelde hij. Tien graden. In zijn hakkelige Engelse vertaling van het praatje bleek de temperatuur even later gedaald tot acht. We lachten.

De purser meldde zich bij de cockpit. De gezagvoerder wurmde zich uit zijn stoel en liep met hem mee. Het vliegtuig uit. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Even later verschenen ze weer, in gezelschap van een grondstewardess met een groot opschrijfblok onder haar arm. Overleg. De minuten verstreken. Het was inmiddels half vier geweest.

Nadat de piloot weer had plaatsgenomen en de deur naar de cockpit was gesloten, verdween de purser weer uit het zicht. Niet veel later klopte hij een tweede keer op de deur van de stuurcabine, waarna de gezagvoerder hem opnieuw volgde. Het leek eeuwig te duren. Kwart voor vier. We waren een half uur vertraagd.

De gezagvoerder en de purser kwamen een minuut of vijf later weer te voorschijn. Dit keer met twee douanebeambten aan hun zijde. Opnieuw was er overleg voorin het vliegtuig. Er werd gewezen en de grondstewardess met haar opschrijfblok kam erbij. Het volgende moment spoedde de purser zich naar rij 4 om de slonzige man aan te spreken.

Die stond vrijwel meteen op, haalde met een vloeiende beweging zijn handbagage – een dichtgeknoopte paarswitte plastic tas – uit het rek en volgde de purser het kleine eindje naar voren. Daar werd hij door de douanebeambten naar buiten vergezeld. De piloot kroop weer in zijn cockpit en excuseerde zich even later voor de vertraging.

Het was vier uur en de onrust bij de passagiers begon toe te nemen. Gestaag kwam een stroom plassers op gang, die zich één voor één bij het toilet vlak achter mij meldden. Vijf over vier. De gezagvoerder zweeg. De purser liep zenuwachtig heen en weer. Hij klopte nog maar eens op de cockpit en wisselde wat woorden.

Toen stapte de slonzige man weer binnen. Hij leek wat benauwd en keek verontschuldigd om zich heen. Vervolgens nam hij plaats op rij 4, terwijl de tijd verstreek. Het was kwart over geweest. We waren inmiddels een uur te laat. De gezagvoerder zei iets over autoriteiten en toestemming. Hij beloofde vijf minuten.

Het werden er tien voordat het douaneduo zich opnieuw presenteerde. Met hun platte groene petten deden ze me denken aan de agenten uit de vermaarde films van Louis de Funès. De vertoning begon ‘Snip en Snapachtige’ kenmerken aan te nemen, toen ze de slonzige man opnieuw wenkten om mee te gaan. Hij stond direct op.

Om tien voor half vijf maakte de man in de slobberige blauwe jas zijn derde entree. Om vijf voor half vijf improviseerde de purser een gekunstelde mededeling over de vertraging. Er waren vragen over de identiteit van een passagier. In het Engels klonk het zelfs nog klungeliger: "There was a problem with an ID. But they checked it and it is ok!"

Om half vijf zagen we Barcelona onder ons langzaam kleiner worden, terwijl het vliegtuig steeg tot twaalf kilometer. De piloot brabbelde iets over het weer in Amsterdam, terwijl ik in gedachten bij de slonzige man op rij 4 was. Het paar schuin voor me, op stoel 19A en B haalde nog eens opgelucht adem.

Iets te zeer afgemat

De eerste dag met Miriam in de sneeuw vandaag. Ik vrees dat ik haar in mijn enthousiasme iets te zeer heb afgemat. Op dit moment ligt ze met haar benen omhoog en een kopje thee op onze hotelkamer bij te komen. Spieren waarvan ze het bestaan niet vermoedde, schijnen op dit moment om voortdurende aandacht te schreeuwen. Morgen voor haar een rustdag...

Enerverende week in de sneeuw

Eén van onze Italiaanse gasten vroeg zich af of er ook excursies met paarden te doen zijn in Soldeu. Aangezien haar Engels ver beneden de maat was - hetgeen voor de meeste Italianen geldt - deed ze volgens Thijs, aan wie ze de vraag stelde, een paard na in de lobby van het hotel. Zelfs toen duurde het even voor hij door had op wat voor soort excursie ze precies doelde. Helaas bleek haar wens overigens niet uitvoerbaar. De paarden staan op stal in deze tijd van het jaar.

De Zwitsers wilden twee dagen eerder vertrekken, om nog wat tijd in Barcelona te hebben voor ze weer naar huis vlogen. Eén van de Nederlandse stellen had dezelfde vraag, maar het bleek niet meer mogelijk om daar invulling aan te geven. Twee Spaanse dames wilden een vriendin laten overkomen voor twee dagen, of toch maar één. Nee toch twee. Met skipas. Nee, toch maar zonder. Ze hebben me drie dagen bezig gehouden met hun steeds wisselende wensen.

De Portugezen vonden uit dat we een fout hadden gemaakt bij de prijsbepaling van hun skilessen en schroomden niet om me daar bij voortduring aan te herinneren. Het was al met al een enerverende eerste week in de sneeuw, met de beste Europese verkopers van een groot softwarebedrijf. Morgen doen we de grote wisseltruc. Niet alleen maakt Thijs plaats voor Miriam, maar ook ontvangen we twintig nieuwe stellen uit Noorwegen, Polen, Slowakije, Italie en andere uithoeken.

Laat ze maar komen!

Meer dan genoeg sneeuw

We zijn allebei een beetje verbrand na twee dagen strakblauwe luchten. Onze gezichten wel te verstaan, want de rest van onze lijven is stevig ingepakt met drie lagen kleding. Gisteren was dat nog nodig vanwege de soms gure wind, maar vandaag waren we absoluut te warm gekleed. Het lijkt wel zomer in Andorra. Gelukkig ligt er meer dan genoeg sneeuw op de hellingen, anders zouden we ons nog zorgen gaan maken.

Thijs heb ik vandaag van drie zwarte pistes afgejaagd. Hij kwam bepaald niet onverdienstelijk beneden. Hoewel zwart hier voor donkerrood zou doorgaan in de Franse Alpen, zou ik het beslist niet aangedurfd hebben tijdens mijn tweede skivakantie. Hulde! Ook al omdat hij jarig is vandaag. Toen ik vanmorgen uitgelaten "gefeliciteerd" riep, informeerde hij naar het waarom.

We blijven Versluysen, met of zonder puntjes op de 'y'. Verjaardagen zijn niet echt aan ons besteed, sneeuw vinden we lekker.

'Red wodka, not regular'

We besloten om na het avondeten, dat tot nu toe wellicht het enige minpunt is aan ons verblijf in Andorra - de gerechten die als onderdeel van het buffet worden aangeboden zijn meest lauw of zelfs koud - nog wat te drinken in de bar. Inmiddels zijn onze gezichten daar welbekend. Wilson, de sloomste barman van het westelijk halfrond die bovendien een beetje doof lijkt, kwam in zijn gebroken Engels informeren wat hij voor ons kon inschenken.

Thijs wilde een kopje thee. Dat snapte Wilson. Ik wilde een Red Bull met wodka, maar alleen als de wodka rood zou zijn. Of hij dat had, rode wodka. "Red wodka," vroeg de man? "Yes we have." Hij zette een blikje Red Bull op de bar en pakte vervolgens een fles Smirnoff. "Red wodka," zei hij trots. Ik schudde mijn hoofd, terwijl ik vriendelijk glimlachte. "No, sorry. I mean red wodka, not regular." Wilson keek me verdwaasd aan.

"Dit gaat niet goed komen," fluisterde Thijs naast mij. Ik besloot nog een poging te wagen. "Forget about the Red Bull," zei ik tegen het mannetje achter de bar. "Do you have red wodka?" Hij knikte uitgelaten en wees opnieuw op het blikje Red Bull en vervolgens op de fles Smirnoff die voor mijn neus stond. "Red wodka," zei hij. "Red Bull and wodka. Yes we have, you see?" Ik ademde diep in en probeerde mijn geduld te bewaren. Thijs had moeite om zijn lachen in te houden.

In een uiterste poging om uit te leggen wat de bedoeling was, griste ik het blikje van de bar. "Red Bull gone," zei ik. Hij lachte minzaam. "Now, about the wodka," vervolgde ik. "This is regular wodka. White wodka. I don't want that. I would like red wodka." Wilson wist niet meer waar hij het had. Hij pakte een nieuwe Red Bull, zette die op de plaats waar het vorige blikje een paar seconden eerder nog had gestaan en wees opnieuw op de energiedrank en vervolgens op de fles ernaast. "Red wodka," riep hij!

Ik gaf het op. "No Red Bull, no wodka," zei ik tegen mijn opponent. "Give me a J&B with coke." Wilson was opnieuw vol onbegrip. Thijs dronk genietend van zijn thee.

Het houdt nooit op

Ik heb officieel niet eens een baan meer en zit toch weer tot half drie te werken in de nacht voor ik met vakantie ga. Het houdt nooit op...

'Sterkte met alle stress'

"Ik bel je van de week wel even."
"Van de week ben ik met vakantie."
"Joh! Waar ga je heen?"
"Andorra! Twee weken in de sneeuw."
"Twee weken?"
"Heerlijk."
"Ga je weer voor die Summit Travel van je?"
"Klopt. Een grote groep van Microsoft. Komen allemaal met verschillende vliegtuigen en moeten heelhuids van Barcelona naar Andorra worden vervoerd. Dat regel ik."
"En verder zeker lekker gratis skiën?"
"Dat klinkt een beetje negatief."
"Hoezo?"
"Alsof het daarom te doen is."
"Wil je zeggen dat dit onder de categorie 'werk' valt?"
"Reizen leiden is een bijzonder verantwoordelijke taak."
"Ik bel je over twee weken. Strekte met alle stress!"

Even langs Sander's vliegtuigmuseum

Vanuit de provisorische radiostudio kijk ik uit over het talud aan de zuidkant van Schiphol, dat vliegtuigen naar de Polderbaan leidt of omgekeerd. Op zo'n vijftig meter afstand rolt iedere paar minuten weer een andere kist voorbij. Vooral de 747's blijven adembenemend.

Mijn gedachten dwalen even af naar de Vlaardingse Lindendreef. Op mijn slaapkamer was tevens het Openbaar Luchtvaart Museum gevestigd. Het bestond uit een verzameling posters aan de muur, staande en hangende modellen, bestek van verschillende maatschappijen en veel boeken met plaatjes.

De toegangsprijs bedroeg vijfentwintig cent, als ik me niet vergis. Aan de buitenkant van het huis had ik een bordje opgehangen. Twee haken in de muur en twee oogjes in een houten plankje. De naam van het museum had ik er met viltstift nauwkeurig opgeschreven. Het enige bezoek was overigens familie.

Wanneer we visite hadden was het vaste prik: even langs Sander's vliegtuigmuseum. Het was in de tijd dat ik zelf nog nooit bewust had gevlogen. Als baby was ik eens mee naar Portugal geweest, maar daar wist ik niets meer van. Ik moest het dus doen met de ervaringen van anderen.

Tot we in december '88 naar Tunesië gingen. We vertrokken op de laatste dag van het jaar, in alle vroegte. Ik herinner me de lantarenpalen die de snelweg oranje kleurden. De auto van mijn vader rook naar sigaar. De radio speelde, terwijl ik zenuwachtig zat te wiebelen op de achterbank.

Op het moment dat een enorm vrachtvliegtuig voorbij rolt, schrik ik op uit mijn dagdroom. Nog twee minuten voor de uitzending begint. Tunesië, mijmer ik nog even. Mijn vader werd diezelfde middag nog beroofd op het strand. Een vriendelijke jongen probeerde hem zogenaamd sinaasappelen te verkopen.

Ik grinnik.

'Ken ik jou niet ergens van?'

Tijdens de treinreis naar Schiphol was ik half in slaap gevallen. Net op tijd om nog uit te stappen, schrok ik wakker. Op de laatste vierzitter voor de doorgang naar het balkon zat een bekend gezicht. Nog half slaapdronken probeerde ik het te plaatsen. Hij was ergens in de dertig en had ietwat onrustig donderblond haar. Een uitgesproken gezicht, niet bijzonder vriendelijk. Ik associeerde hem met media, maar niet met de radio.

Hij zat te SMS’en. Terwijl ik naderde, sloeg hij zijn ogen op. Over zijn telefoon keek hij me strak aan, terwijl ik langzaam op de deur afliep. Ik pijnigde mijn hersens, maar kon hem nog altijd niet in het juiste hokje plaatsen. Microseconden kropen voorbij. Ik lichtte mijn wenkbrauw op. Hij gaf geen krimp. Uiteindelijk passeerde ik de deur, waarmee hij uit het zicht verdween. Waar had ik de man eerder ontmoet?

Pas een half uur later dacht ik: Edwin uit de Idols-jury! Wat een kutleven moet die man hebben. "Ken ik jou niet ergens van?"

'Kans op fantastische prijzen'

"Welkom bij 'Mystery Guest'! Het is het nieuwe online spel van de Nationale Postcode Loterij, dat we elke werkdag om stipt vier uur spelen. Raad welke bekende Nederlander we vandaag in de studio hebben, door vragen te stellen die hij of zij kan beantwoorden met 'ja' of 'nee'. Als u de eerste bent die de identiteit van de 'Mystery Guest' weet te achterhalen, mag u een greep doen in onze goedgevulde prijzenkast.

Vandaag hebben we onder meer een Fuji digitale fotocamera, een Princess minikoelkast, een Bodum grill en - de absolute klapper - een reis naar Griekenland! En wat zou er lekkerder zijn dan met een glaasje ouzo op het strand, kijken naar de ondergaande zon. Zeker met de huidige weersomstandigheden in Nederland: het is grijs en grauw, het is gewoon koud. Nederland is bedekt met een flink pak sneeuw.

Ook vanavond en vannacht nog kans op flinke sneeuwbuien. De neerslag trekt langzaam naar het zuiden weg. In de ochtend kans op gladheid. Morgen overdag ligt de temperatuur opnieuw rond het vriespunt, maar het waait harder en daardoor voelt het iets frisser aan. Nog dertien minuten, dan gaan we spelen! U ziet de klok aftellen op uw computerscherm. Vanaf vier uur precies maakt u kans op fantastische prijzen bij 'Mystery Guest'.

Iedereen kan meedoen met dit nieuwe spel van de Nationale Postcode Loterij. U hoeft niet eens lid te zijn, hoewel daar natuurlijk niets mis mee is. De Postcode Loterij steunt negenenveertig goede doelen op het gebied van mens en natuur. Denk aan 'Warchild', 'Memisa' en 'Amref Flying Doctors'. De helft van de opbrengst van ieder lot gaat rechtstreeks naar deze ontzettend goede doelen. Dus als u nog geen lid bent, dan is dít een mooie gelegenheid.

Gisteren was Erik de Zwart onze 'Mystery Guest'. De man die bekend werd als dj en inmiddels gevierd radiodirecteur is van onder meer Noordzee FM. Mevrouw Van Tefelen was de eerste met het juiste antwoord en sleepte daarmee de hoofdprijs in de wacht: de reis naar Griekenland! De grote vraag is welke bekende Nederlander vandaag zijn of haar opwachting maakt. Over een minuut of elf gaan we spelen. Blijf erbij, dan gaat u misschien wel aan de haal met één van die prachtige prijzen!"

Deze week doe ik de leukste klus in tijden. Van kwart voor tot kwart over vier presenteer ik dagelijks een live-cast voor de Postcode Loterij. Een half uur wauwelen, heerlijk...