Acuut gevalletje Korsakov

Bas had allemaal vette roddels. Er was in ieder geval één verhaal bij dat echt de moeite waard was. Maar ik loop me sinds ik vanochtend om kwart voor vijf wakker schoot – ik verving een zieke Hans op CITY FM – suf te peinzen over de vraag waar we het in vredesnaam over hebben gehad gisteravond.

Acuut gevalletje Korsakov, terwijl ik écht alleen maar cola heb gedronken...

Celebrityblok even meenemen

Door een kennelijk misverstand was er zaterdag geen voice-over voor Shownieuws bij SBS. En aangezien ik Hart deed, lag het voor de hand dat ik het celebrityblok ook even zou meenemen. Dolle pret! Want ik heb het altijd jammer gevonden dat rond mijn start bij de zender, augustus vorig jaar, een strikte scheiding werd aangebracht tussen de stemmen voor beide programma's.

'Ouwe shownicht!' sms-te Arno.

Hoe de cirkel weer rond is

Een aantal jaar geleden zag ik hem binnenkomen als stagiair bij Intermax. Een gezonde Hollandse jongen uit de polder. Recht uit de klei getrokken van het – volgens hem – zo aangename Goeree-Overflakkee. Een goedlachse eilander, met gevoel voor verhoudingen.

Niet lang nadat hij bij Intermax was afgestudeerd, begon Sander de Gans voor zichzelf en inmiddels runt hij een reclamebureau met vijf man. Afgelopen week spraken we elkaar over een inspreekklus voor één van zijn klanten. Over tomaten, hoe kan het ook anders. Gisteren namen we op.

Mooi hoe de cirkel dan weer rond is. De stagiair van toen is nu de opdrachtgever. Het zijn die momenten dat ik toch weer even aangenaam meegevoerd word naar het verleden en zelfs vervuld raak van een zweempje trots.

Sowieso een raar mens

Een bericht van Jorien. Sinds kort hebben we dankzij Hyves weer contact. Vroeger woonden we bij elkaar om de hoek, aan de Vlaardingse Lindendreef. Lang geleden is dat. We kennen elkaar nog uit het peuterstadium.

Jorien mailde dat ze gisteren op stap was met haar moeder, aan wie ze vertelde over haar zoontje Bruno. Die krijgt bij een buurjongetje waarmee hij soms buiten speelt altijd een rolletje snoep en daar is Jorien niet zo blij mee. Waarop haar moeder vertelde over míjn moeder die voor dat probleem destijds een accurate oplossing had gevonden. Volgens de overlevering liepen wij rond met een ketting waarop stond: 'Ik mag geen snoep'.

Ik moest er hartelijk om lachen. Of het verhaal waar is durf ik niet met zekerheid te zeggen, maar het zou me niets verbazen. Ik ga het navragen, dat is zeker. Maar het is sowieso een raar mens, die moeder van mij...

'Ik leef van deze straat!'

"Vorige week heb ik nog een overval voorkomen! Eén of andere junk bij die kledingwinkel daar. Ik zie die gast, ik ren er op af en ik zeg tegen hem: 'Ga jij maar eens even mee naar buiten, dan gaan wij rustig op dat bankje zitten aan de overkant van de straat en bel ik ondertussen de politie. Kan je aan hen gaan uitleggen wat je allemaal van plan was. En probeer me niet te fokken, want ik breek allebei je benen!'

"Nou, dat mens achter de kassa schrikt zich rot. Die zegt: 'Geert-Jan, wat doe je nou? Die vent heeft een pistool!' Maar ik blijf dus heel kalm en ik zeg tegen d'r: 'Dat is een neppistool. Ik heb zelf jarenlang in die business gezeten, dus mij hou je niet voor de gek.' Ja, ik zweer het je, ik was echt kwaad. Zo'n junk moet niet denken dat 'ie in mijn straat stennis kan gaan lopen schoppen. Ik leef van deze straat weet je!

"Het was overigens al de derde overval die ik heb tegengehouden in een jaar tijd. De tweede keer ging het bijna mis. Toen werd ik zeventien keer gestoken. Zeventien keer! Op het randje van de dood zweefde ik. Maar ze moeten echt niet van die ongein uithalen in mijn achtertuin! Ik ben daar niet van gediend. Heb je overigens nog wat muntjes voor me?"

Ik had zelfs speciaal voor de gelegenheid gepind, hoewel ik dat maar niet tegen mijn adoptiezwerver zei.

[Zie ook: Dossier Geert-Jan]

Niet te ontvangen in de studio

Vanmorgen voor het eerst de ochtendshow gedaan op CITY FM Oost, zoals dat in de wandelgangen heet. Da's óók gewoon CITY FM, maar dan niet voor West-Nederland – waar ik wel eens vaker te horen ben – maar voor Friesland, Groningen, Drenthe, Overijssel en Flevoland. Zo sprak ik Tjebbe uit Sneek en bezorgde ik Ben de Boer uit Borne een onvergetelijke dag met de winst van een omvangrijk prijzenpakket.

De noordoostelijke variant van CITY FM komt overigens gewoon uit Rijswijk. Het is dan ook wel een beetje vreemd om radio te maken voor een station dat niet eens te ontvangen is in de studio...

Het witte konijn in de achtertuin

Onophoudelijk kwamen er herinneringen boven. Twee uur lang zat mijn moeder te vertellen. Vaak van de hak op de tak springend, met name doordat de volgorde van de filmpjes die we bekeken kant noch wal raakte. We sprongen van 1976 naar 1979 en vervolgens weer een aantal jaar terug in de tijd. Ik herkende het witte konijn in de achtertuin van de Ternatestraat. Ik moet ongeveer één jaar oud zijn geweest. En de poster van Bassie en Adriaan op de Lindendreef. Verder verbaasde ik me over de uitgesproken jaren zeventig decors die voorbij trokken. Over mijn oma die verrassend bedreven gymnastische oefeningen deed en de beelden van iets dat eruit zag als een bijzonder gezellig familieweekend, terwijl ik me vooral de verhalen herinner van weekenden met ooms en tantes die volledig uit de hand liepen.

Acht 8mm-filmpjes. Gedigitaliseerd. Mijn moederdagcadeautje van dit jaar.

‘Even de dames gedag zeggen’

De verslaggevers van Hart werden afgelopen week gemaand om hun muzieklijsten bij te werken. Met spoed. En dus was een aantal van hen lichtelijk geagiteerd op zoek naar componisten, uitvoerenden en labels van deuntjes die ze eerder in items hadden gebruikt. Zo kon het gebeuren dat mij vrijdag de vraag voor de voeten werd geworpen van wie het nummer is dat Jan van Veen altijd gebruikte in Candlelight. Dat zwijmelige violennummer, waarop hij met sonore stem de ingezonden gedichten voorlas.

Geen idee en met Google kwam ik er ook al niet uit. Dus besloot ik – niet voor één gat te vangen en charmant als ik op sommige momenten ben – een hulplijn in te zetten. Het werd Eddy Becker. Die was erbij tenslotte toen Jan van Veen het programma uitvond op Veronica, ettelijke decennia geleden. Eddy beantwoordde zijn telefoon vanuit een toko. "Eén momentje Sander, ik moet even de dames gedag zeggen," zei hij na het opnemen. "Dag dames!" Om me vervolgens – vriendelijk als altijd – te woord te staan.

"Zit ik in Weekend Miljonairs?" vroeg de goedlachse Eddy nadat ik hem had verwelkomd als hulplijn. Ware dat het geval geweest, dan had ik zeker de volgende vraag gehaald, want Eddy hoefde nog geen seconde na te denken. "Montovani," riep hij. "En het nummer heet Greensleeves! Doe de groeten aan Robert!"

'Deuren door met cijfersloten'

Tot deze week had ik nog nooit van Crocs gehoord. Toch schijnt het een fenomeen te zijn. Tenminste, dat begreep ik van regieassistente Linda die ik dinsdag met een paar op de Hart-redactie trof. Dat het hip was, zei ze. Maar hip of niet, ik vond ze vooral redelijk afzichtelijk. Schoenen kon je het met goed fatsoen niet eens noemen, zo leek me. Ze hadden nog het meest weg van een stel uit de kluiten gewassen watertrappers, zoals ik die herinner uit mijn jeugd.

Maar gisteravond kwam Crocs opnieuw ter sprake. Ik zat met Bas te eten bij O'Pazzo, toen hij vertelde over een klusje voor het merk onlangs. Een manifestatie in de Escape in Amsterdam waarbij hij via Eelco betrokken was. Een presentatie of zo, ik kan het me niet meer precies herinneren. Wat me daarentegen zeer goed is bijgebleven is het heerlijke verhaal over zijn aankomst bij de vermaarde hoofdstedelijke discotheek. In zijn eigen woorden:

"Kom ik daar, staat Eelco me half buiten zinnen op te wachten. Onzin natuurlijk, want ik was misschien een kwartiertje te laat. Dat 'ie me nodig had en waar ik nou bleef. Dus ik werd als het ware naar binnen gesleurd en voor ik het wist dalen we af naar de kelder. Allerlei deuren door met cijfersloten. Heel geheimzinnig allemaal. Uiteindelijk komen we bij een ruimte waar iemand over een tafel gebogen druk in de weer is. Met papier en een schaar. Ik denk nog: wat is hier aan de hand? Dan zie ik opeens dat het Mark van Dale is. Ik vraag wat 'ie in hemelsnaam aan het doen is, waarop Eelco zegt: 'Consumptiebonnen knippen! En jij mag ze aan elkaar nieten.' Dus dat staan we even later inderdaad te doen."

Geweldig beeld. Eén van neerlands bekendste dj's die samen met één van de meestgehoorde nieuwslezers consumptiebonnen staat te knippen in de kelder van de Escape. Da's pas rock and roll!

Gebruikte kwasten en blikken verf

"Geen sloopafval, geen elektrische apparaten en geen chemisch afval. Geen verfresten dus en dat soort dingen, maar dat had u natuurlijk zelf al begrepen." Ik bevestigde. Dat had ik natuurlijk zelf al begrepen. Ik bedankte de mevrouw van de Roteb aan de andere kant van de lijn, nadat ik een aparte afspraak had gemaakt inzake het laten ophalen van een hele reeks elektrisch spul – waarbij ik me erover verbaasde dat ik exact moest opgeven dat het om twee computerschermen, een modem, speakers, twee ovens op magnetronformaat, een hanglamp voor boven de tafel en nog zo wat artikelen ging – voor haar tijd, liefde en aandacht en was blij dat alle rotzooi donderdagochtend al zou worden opgehaald. "Vanaf half zeven," voegde ze me toe. Lekker vroeg, dacht ik nog. "Dan heb ik tenminste wat aan mijn dag," zei ik semi-opgetogen, om vervolgens afscheid te nemen.

En dus stond vanmorgen rond kwart voor zeven een kuub of wat ouwe troep op een lege parkeerplek aan de overkant van de straat, om opgehaald te worden door de mannen van de plaatselijke afdeling grofvuil. Het ruimde lekker op, vond ik. Ik stapte nog even in bed, enigszins brak van de avond ervoor en overigens toch al niet zeer matineus ingesteld, om tegen een uur of half tien frisgewassen op weg naar een afspraak te gaan. Toen ik de voordeur achter me dichttrok en een blik richting de parkeerplek aan de overkant wierp, viel me niet alleen op dat het vuil er nog altijd stond te wachten en ik dus voor niets zo vroeg was opgestaan, maar vooral ook dat de berg inmiddels twee keer zo groot was geworden. Behalve een aantal oude autobanden en een stel gedemonteerde kasten, stonden er inmiddels ook verschillende dozen met gebruikte kwasten en blikken verf.

Het was duidelijk dat de rest van de buurt een buitenkansje ervaarde. Nog terwijl ik de straat uitfietste zag ik iemand die ik vaag herkende met een partij hout rondzeulen. De man groette me vriendelijk om het vervolgens te dumpen op de allengs groeiende berg. Toen ik tegen twaalf uur terug kwam van mijn afspraak, was die berg opnieuw verdubbeld in omvang. Het leek of de complete huisraad van minstens vijf woningen was achtergelaten. Inclusief de woningen zelf, zo scheen mij toe. In ieder geval lag er genoeg sloopafval om een kleine bungalow te bouwen. Inmiddels trok de verzameling ook – wat ik maar even noem – vuilnistoeristen. Een stuk of wat dames van middelbare leeftijd ploegden door het aangebodene heen, op zoek naar kennelijk bruikbare elementen. Eén van hen ging er opgetogen vandoor met een blauwe bloempot, die tot voor kort bij ons op het balkon had gestaan.

Even dacht ik erover om de Roteb te bellen. Een kort moment werd ik overvallen door het beeld van een milieuambtenaar aan de deur, die mij zou toevoegen: "Zeg meneertje, volgens mij is het algemeen bekend dat u bakstenen en verfresten niet als grofvuil mag aanbieden. Wat dachten we daaraan te gaan doen?" Maar ik besloot het beeld te laten voor wat het was en gluurde in plaats daarvan nog even tussen de gordijnen door naar buiten. Eén van de overburen liet net een doos met inhoud achter. De afvaltoeristen leken niet te kunnen wachten. Er hing een bizarre opwinding in de lucht. Toen ik vanavond thuis kwam, was het parkeervak weer leeg. Een half doorweekte kartonnen doos waarin ooit een fotocamera had gezeten, lag er nog als stille getuige. Ik raapte de doos op, plichtsgetrouw als ik ben, om weg te gooien.

In de papierbak. Dat spreekt voor zich. Maar dat had u zelf al begrepen.

Niet zo op wind en regen

De wind joeg over de velden. De regen kleurde de aarde donkerbruin. Wat een heerlijk wijds uitzicht dacht ik, terwijl de taxi waarin ik zat zich van het pittoreske Sirjansland verwijderde. "Lekker weertje," zei ik opgetogen tegen de chauffeur naast me. "Lekker Zeeuws ook!" Ze keek me even onderzoekend aan. Het was duidelijk dat ze het niet zo had op wind en regen. "De zon van de laatste dagen pakken ze in ieder geval niet meer af," reageerde ze uiteindelijk diplomatiek.

Rondjes rijden over de redactie

Er is eigenlijk niets veranderd. Jeroen d'Hamecourt is vanochtend eindredacteur. Meer dan vertrouwd. Jeroen van Kan doet de lange uitzendingen. Beetje slap ouwehoeren tussen de bedrijven door. Verder Hans – die zich ontfermt over Tien Text vandaag – wat irriteren en rondjes rijden over de redactie op mijn blauwe vouwfiets...

Ik lees weer eens een dagje voor het ANP. Het voelt als thuiskomen.

Vraag voor de voeten geworpen

Bij de AH To Go op het Amsterdamse centraal station was een discussie gaande over voetbal tussen enkele medewerkers en klanten. Het ging er stevig aan toe. Nadat ik mijn fruitsapjes had afgerekend bij een alleraardigst meisje dat het rumoer zuchtend aanhoorde, werd mij op de valreep nog een vraag voor de voeten geworpen door een jongen die eveneens achter de kassa stond. Met onvervalst Amsterdams accent vroeg hij: "Sneijder of Van der Vaart?" Nu zuchtte ik op mijn beurt. "Ik heb niet zoveel met voetbal," bekende ik naar waarheid.

De mond van de jongen viel open. Het alleraardigste meisje begon te klappen...

'Het hele Broncode gebeuren'

Het gebeurt niet zo vaak dat bezoekers van deze weblog een reactie plaatsen. Ik schrijf dan ook weinig verhalen die aanleiding geven tot discussie, eerlijk is eerlijk. En als iemand al de moeite neemt om een notitie achter te laten, dan is dat meestal degene die in het betreffende stukje zelf figureert. Ik krijg in alle gevallen overigens automatisch een mailtje.

Zojuist was ik even in verwarring vanwege zo'n automatische notificatie. "Anoniem heeft een nieuwe reactie op uw bericht 'Zestien films op een chipkaart' achtergelaten," stond er. Het duurde even voor ik me dat verhaal überhaupt herinnerde. Ik schreef het op 20 oktober 2004, bleek even later. Ik had Google zelfs nodig om het terug te vinden.

Het is een recensie van het boek 'De Broncode' van journalist Eric Smit. Over televisiereparateur Jan Sloot die een geniale vinding deed. Hij zou digitale films terug kunnen brengen tot een belachelijk klein bestandsformaat, maar nam het geheim daarvan mee in zijn graf. Daarbij stierf hij op een verdacht moment, onder verdachte omstandigheden.

Intrigerend, waargebeurd verhaal. Ik moest er toevallig een paar dagen terug nog aan denken tijdens één van mijn fietstochtjes door het Randstedelijke weidelandschap. Een storm in een glas water, flitste toen door mijn hoofd. In dat licht is de reactie op mijn stukje – tweeëneenhalf jaar na dato nota bene – misschien wel net zo intrigerend als de kwestie zelf.

"Blijft machtig interessant," las ik, "wil het hele Broncode gebeuren graag nieuw 'leven' inblazen." Nieuw leven inblazen? Wie is deze anonieme bezoeker van mijn weblog?

Een geperforeerd linkeroor

Niels (Z.) op mijn voicemail. Een lichte paniek klinkt door in zijn stem. We moeten iets verzinnen voor het vrijgezellenfeest van Paul! Want ja, die gaat dus trouwen. Paul en trouwen, dat was sowieso even wennen. Maar nu is er dus ook nog de druk van een feestje. Ik verheug me weinig op discussies over de vraag of het mountainbiken of survival moet worden. Of toch maar iets met minder sport en flink meer alcohol, aangezien dat beter aansluit bij de belevingswereld van de bruidegom.

Los daarvan verwondert het me dat Niels zich blijkbaar over dit onderwerp heeft ontfermd. Is hij dan ook Paul’s getuige, bedenk ik me net? Als dat zo is, voel ik me overigens niet in de laatste plaats bezwaard of gepasseerd en is het zelfs goed nieuws voor Paul, lijkt me. Want het enige huwelijk waar ik zelf ooit als getuige optrad, bleek geen lang leven beschoren.

Ook het feestje dat vooraf ging aan die mislukte verbintenis – door mij georganiseerd in Brussel – liep al vrij snel danig uit de hand en had voor sommigen een wat bittere nasmaak. Zelf kwam ik thuis met een geperforeerd linkeroor. Een ongelukje dat plaatsgreep bij mijn val van een barkruk, onder invloed van iets te stevig Belgisch bier en een straffe middagzon.

Klinkt overigens als een gebeurtenis waarbij Paul zich uitermate goed op zijn gemak zou voelen. Probleem opgelost?

Nog geen moment aan gedacht

"Zomaar even... omdat het weer 1 mei is," sms-te Bibi. Lief! Ik had er zelf nog geen moment aan gedacht, moet ik eerlijkheidshalve bekennen.