Een riviertje met verse vis

Zijn analyses op tv over de kredietcrisis vond ik de afgelopen tijd erg verhelderend en daarom besloot ik gisteren zijn boek 'Als de dollar valt' ook maar eens tot me te nemen; Willem Middelkoop, analist van RTL-Z en inmiddels veelgevraagd deskundige. Vierentwintig uur later kan ik slechts concluderen dat het door hem geschetste beeld toch wel erg ontluisterend is. Het stemt tot nadenken in ieder geval. Tot zelfreflectie. Tegen de tijd dat ik het boek vanochtend dichtsloeg drong zich het beeld op van een huis in het grote niets, met wat koeien en schapen, een riviertje met verse vis, een moestuin en een waterput. Zelfvoorzienend. Onafhankelijkheid van harde valuta. Misschien moest dat maar het nieuwe streven worden.

Mooi beeld. Op een regenachtige dinsdagochtend downtown.

Ongemeen kritisch en een beetje ijdel

Mijn oma krijgt jaarlijks voor Sinterklaas een agenda. Zo'n Hema-ding waarin je naar eigen inzicht foto's kunt verwerken, die dan netjes worden ingeprint. Foto’s van de familie in dit geval. Die woont verspreid over het hele land en brengt niet altijd even regelmatig een bezoekje. De jaarlijkse agenda is dan ook een alleraardigst initiatief om de verschillende gezichten toch regelmatig de revue te laten passeren. Mijn eigen betrokkenheid bij dit project - dat inmiddels tot de (zij het weinige) familietradities behoort - is uiterst beperkt. Mijn nichtje Hanneke is met haar moeder de bedenker en voortrekker, ik lever op verzoek slechts foto's aan van mijzelf.

Tot een jaar of wat geleden ging dat steevast via mijn moeder. Ik geloof dat er toen zelfs nog fysiek materiaal werd verzonden per slakkenpost. Inmiddels gaat het per e-mail en word ik individueel aangespoord. Wel zo prettig, want nu ben ik tenminste helemaal zelf 'in charge'. Onlangs ontving ik het verzoek voor dit jaar van Hanneke en eind vorige week voldeed ik aan mijn leveringsplicht, met de enige foto van mijzelf die over de afgelopen twaalf maanden officieel door mij is goedgekeurd. Toegegeven, die oogst is wat mager. Deels doordat ik gewoon weinig ben vastgelegd en deels doordat ik ongemeen kritisch ben en - vooruit - ook een beetje ijdel. Oma moest het er maar mee doen, vond ik. En daarmee was de kous wat mij betreft af.

Tot ik een bedankje van Hanneke retour kreeg. Daarin was ook de volgende nonchalante mededeling opgenomen: 'je moeder had er ook al een of twee met jou erop gestuurd, dus dat komt goed!' Blinde paniek! Dat komt helemaal niet goed! Los van het feit dat mijn moeder absoluut geen verstand heeft van fotografie, dacht ik met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te weten om welke foto's het ging. De enige foto's uit de afgelopen dertig jaar waarop ik nota bene sta afgebeeld met een kat op schoot! En dat terwijl ik feitelijk probeer om een gevecht op leven en dood te winnen van het beest, maar het net lijkt of ik er juist genoegen aan beleef dat het dier in mijn nabijheid verhaart.

Onmiddellijk een nieuw bericht aan Hanneke gestuurd met het dringende verzoek om geen foto’s te plaatsen van mijzelf met een kat. Ik heb er niets meer op teruggehoord. En dat doet het ergste vrezen...

Een hobbit met geelzucht

"Good job, John. Good job," zei de boomlange Barack Obama voorkomend tijdens het handen schudden na afloop van het eerste tv-debat duidelijk hoorbaar tegen McCain. Het was alsof hij zijn opponent een hart onder de riem wilde steken. En niet ten onrechte, want Obama bracht het er tijdens het eerste publieke tweegevecht vele malen beter vanaf.

Ik was er voor opgebleven en had daar gedurende anderhalf uur geen moment spijt van. Hoewel dit soort debatten in de Verenigde Staten inhoudelijk vaak kant noch wal raakt - beide kandidaten maken zich bijvoorbeeld nog steeds sterk voor verregaande belastingverlagingen, terwijl het land onmiskenbaar door een zware recessie wordt bedreigd en sowieso al een torenhoge staatsschuld heeft en schuiven elkaar voortdurend allerlei beschuldigingen in de schoenen die vaak aantoonbaar onjuist zijn - was het spannend om te zien hoe Obama en McCain alles in het werk stelden om zich zo goed mogelijk te profileren als staatsman.

Obama slaagde daar dus beter in. Sowieso door zijn rijzige figuur, maar ook door de open, onbevangen uitstraling. De energie en werklust die er vanaf spatte. Daarmee vergeleken had John McCain meer weg van een hobbit met geelzucht en een ernstig minderwaardigheidscomplex. Hij hield zijn lichaam gedurende het hele debat iets weggedraaid van Obama en keek vaak naar beneden terwijl de jongere aan het woord was. Maar het meest opvallend was het verschil tussen de manier waarop beiden in technische zin spraken. McCain mompelend en murmelend, met de woorden vooral voorin de mond. Obama duidelijk verstaanbaar, met de stem veel hoger in de keel. Het gaf McCain iets zeurderigs, alsof hij voortdurend liep te klagen.

En dat deed hij eigenlijk ook. Klagen over het stemgedrag van Obama in de Senaat. Senator Obama; McCain sprak steeds over hem in de derde persoon. Terwijl Obama zijn tegenstander - zeker in de tweede helft van het debat - juist vaak rechtstreeks adresseerde. Meestal noemde hij McCain bovendien geen senator, maar gewoonweg John. Het was John dit en John dat. Geweldige vondst! Het versterkte het beeld van Obama als man van formaat, die bovendien de directe confrontatie niet uit de weg gaat. Daar komt bij dat Obama - zeker voor zijn doen - helder en kort was van stof. Vaak met drie of vier duidelijke punten, die er gemakkelijk en overtuigend uitvloeiden.

Op Nederland 1 was de zogenaamde 'clean feed' te zien van het evenement - overigens inclusief de warming up van het publiek door de presentator van het debat, die bovendien zelf aftelde tot de uitzending begon en op vijftien seconden nog een grap maakte die de hele zaal deed lachen. CNN maakte daarentegen ook gebruik van de isolated camera's en presenteerde regelmatig een splitscreen, waardoor beide kandidaten tegelijk in beeld waren. De ene aan het woord, de ander wachtend op het moment dat hij kon reageren. McCain legde het ook op de wachtmomenten tegen Obama af. De laatste oogde als toehoorder fris en vitaal, met een onbevangen en soms zelfs wat ondeugende blik in de ogen. McCain zag er meestal uit als een vale boer met kiespijn, die zich ergerde aan zijn tegenstrever.

Bij CNN liep onderin beeld bovendien een soort levenslijn mee. Een grafiekje dat realtime liet zien hoe speciaal geselecteerde focusgroepen reageerden op het debat. En ook hier bleek overduidelijk dat de kijker meer werd geboeid door Obama dan door McCain. De laatste zakte voortdurend weg tijdens zijn betoog, behalve wanneer hij over veteranen en trots op de natie sprak. Obama piekte regelmatig richting maximale score en deed het ook onder republikeinen vaak beter dan McCain. Zelfs de meest rechtse CNN-commentator moest het na enig aandringen toegeven: Barack Obama had het misschien 'slightly better' gedaan. Een understatement volgens mij.

Het “Good job, John” gold dan ook vooral vanuit Obama’s eigen perspectief. John zelf zal hopelijk minder enthousiast zijn geweest. Dat zou tenminste getuigen van enige realiteitszin.

Wat precies de klachten waren

De mevrouw van de alarmcentrale reageerde uiterst beheerst en was vooral bijzonder behulpzaam. En dat terwijl er van een alarmerende situatie allerminst sprake was. Hoewel ik op advies van Paul nog even had overwogen om een noodsituatie te veinzen, door op de alarmknop te drukken en in de slipstream van mijn bevrijding aan de toegesnelde monteur te vragen of hij wellicht ook kans zag mijn fietssleutels veilig te stellen, die - heel toevallig - op de bodem van de liftschacht lagen. Maar ik besloot uiteindelijk gewoon voor mijn eigen onbenulligheid uit te komen.

Dus biechtte ik het verhaal aan de mevrouw van het liftbedrijf op, over hoe de sleutels uit mijn hand waren geglipt en precies in de ruimte tussen lift en gebouw waren gegleden. Ze was allerminst onder de indruk. Ze vond het vooral vervelend voor me, maar ik was beslist niet de eerste die dit ongemak was overkomen. En dat stelde me gerust. "Maar," vervolgde ze met een spijtige ondertoon in haar stem, "als ik een monteur moet sturen, is dat helaas niet gratis." Ik zei dat ik dat begreep, maar voor ik was uitgesproken vervolgde ze haar verhaal. Nu had haar stem bijna iets ondeugends. "Tenzij er natuurlijk een onderhoudsklusje is," gaf ze de bal voor. Ik kopte hem in door te melden dat de tl-balk achter het bedieningspaneel mijns inziens nodig toe was aan vervanging. Dat leek haar heel plausibel.

Of ik een enveloppe met mijn naam en huisnummer in dezelfde liftschacht wilde laten glijden waar eerder de sleutels in waren verdwenen, zodat de monteur ze mij kon terugbezorgen. Ik bedankte haar hartelijk voor de geweldige service en hing opgelucht op. Twee uur later – ik was elders aan de slag - werd ik gebeld. De liftmonteur. Wat precies de klachten waren, want met de tl-verlichting was volgens hem niets aan de hand. Ik zei dat het verhaal me verbaasde, maar dat ik me dan waarschijnlijk had vergist. "En er was ook iets met twee sleutels?" vroeg de man argwanend. "Dat is waar ook," zei ik zo achteloos mogelijk. "Als u er toch bent! Misschien kunt u even kijken...?"

'Het kippenpootjes' en 'het biefstuk'

'Hedenavond besloten', stond er op een briefje dat aan de deur hing. Op de stoep was een bord geplaatst met de tekst 'Café de Boemerang feliciteerd Michel en Petra'. Ik vond het naar voor de kennelijke nieuwbakken echtelieden dat het etablissement waar ze hun feestje vierden zo'n kapitale spelfout had gemaakt, maar bedacht tegelijk dat het Michel en Petra zelf waarschijnlijk niet eens was opgevallen. Ze vierden hun bruiloft tenslotte in café de Boemerang.

Ronduit ergerlijk vind ik de reclamecampagne van het Nederlands Voedingscentrum op tv. De spotjes waarin de kijker wordt gemaand na te denken over de manier waarop zijn dagelijkse lapje vlees tot stand is gekomen. En het probleem is niet de inhoud, want de bio-industrie is nu eenmaal niet feestelijk en daarover nadenken kan beslist geen kwaad. Nee, het probleem zit in de pay-off: 'Jij betaalt het, dus jij bepaalt het.' Het dus. Zoals in 'het schnitzel', 'het kippenpootjes' en 'het biefstuk'.

Gefeliciteert. Ook namens café De Boemerang.

Met een soepele voetbeweging

Ik was bij SBS vanavond en parkeerde rond half één zojuist mijn fiets in de kelderbox. Dat begint zelfs al te wennen. Ik kan mijn sleutel ook in het slot laten zitten, flitste het door mijn hoofd. Aangezien ik regelmatig op zoek ben naar mijn fietssleutels - het zijn er twee aan een ring, één voor het beugelslot en één voor de ketting - op momenten dat het eigenlijk niet uitkomt, was dit niet eens een heel gek idee. Toch wuifde ik het in gedachten direct weg, zette mijn fiets dus gewoon op slot, knipte het licht in de kelderbox uit, sloot de deur en liep richting de lift. Die kwam vrijwel meteen. Prettig, dacht ik nog, terwijl ik naar binnen stapte.

En toen gebeurde het. In de loop. Hoe het kan, snap ik nog steeds niet en in mijn herinnering duurde het moment eeuwen. Alsof ik nog gemakkelijk het onheil had kunnen voorkomen. Met een soepele voetbeweging bijvoorbeeld. Maar in werkelijkheid deed ik niets en was daar ook helemaal geen tijd voor. Ik voelde hoe mijn fietssleutels op onverklaarbare wijze uit mijn linkerhand gleden en keek vervolgens toe hoe ze precies in de spleet tussen lift en gebouw vielen. Onnavolgbaar getimed. Waarschijnlijk niet eens te reconstrueren. Plok, hoorde ik nog toen ze de bodem van de schacht bereikten.

Morgen maar eens bellen, want het waren de reservesleutels. Van de originelen had ik eerder al noodgedwongen afscheid genomen...

Geen ongemotoriseerde voertuigen

Het pleit rond de stalling van mijn fiets op mijn eigen parkeerplek in de garage van het complex waar ik woon, is definitief beslecht. In mijn nadeel. Het is even een tegenvaller, maar het blijkt echt in de splitsingsakte te staan. Geen ongemotoriseerde voertuigen. Mijn parkeerbuurman zal blij zijn, ik ben dat dus iets minder. Maar tot het moment dat ik mijn fiets van een werkende vliegtuigmotor heb voorzien, zal ik netjes in mijn kelderbox parkeren...

Drie voorgaande wasbeurten

Twee keer wakker worden gebeld door de glazenwasser. Op dezelfde dag. Het is me echt gebeurd. Vanochtend stond hij op een redelijk onchristelijk tijdstip voor de deur om drie voorgaande wasbeurten met me af te rekenen. Op zich heel redelijk natuurlijk, maar verder redelijk irritant. Ik moest ervoor naar de pinautomaat lopen, op mijn slippers, met mijn haar nog in de war en met een stekende koppijn die tijdens het lopen kwam opzetten en die bovendien werd aangewakkerd door het felle schijnsel van de morgenzon.

Die koppijn is de hele dag gebleven. Belabberd voelde ik me tegen een uur of zeven vanavond. Even liggen dus, besloot ik en al snel zakte ik weg. Tot ik een kwartier geleden woest in mijn slaap werd gestoord door het geluid van de deurbel. En daar stond 'ie weer. De glazenwasser. Glazig keek ik 'm aan. "Oh," riep de man vrijwel direct en hij schudde zijn hoofd. "Jij heb al betaald! Ik mot bij je buren wezen!"

Blonde meisjes op een bankje

Waar vind je tegenwoordig een ruim assortiment licht, behalve bij Ikea? Lampenwinkels zijn er nog maar nauwelijks, zo bleek mij de afgelopen dagen. Of ze zijn gespecialiseerd in bloemetjesmotieven en franjige decoraties. Vroeger had je Siegers aan het Weena. Nu niet meer. En dus is er - als je het hoekje op de derde verdieping van de Bijenkorf even niet meetelt - in de hele Rotterdamse binnenstad geen lichtboer te bekennen.

Vandaag had ik daarom mijn zinnen gezet op winkelcentrum Alexandrium. Twee forse witte lampenkappen heb ik nodig, ter completering van een armatuur die ik uit pure armoe eerder maar bij Praxis kocht. Toen ik echter vanaf het treinstation ter plaatse richting winkels liep, viel me op dat de omgeving uitgestorven oogde. Behalve twee blonde meisjes op een bankje in de zon, was er geen hond te bekennen. Alexandrium leek gesloten op zondag.

Toch even kijken natuurlijk, maar tevergeefs. Alles zat potdicht. Daardoor liep ik nauwelijks een minuut later al weer terug naar het station. De blonde meisjes op het bankje volgden mijn bewegingen daarbij met argusogen. Blijkbaar oogde ik verdacht. Eén van maakte op een zeker moment zelfs een verontwaardigd sisgeluid. Toen ik opkeek om de dames een ontwapenende glimlach toe te werpen, voegde de ander me toe: "Kijk naar je eigen!"

Topdag. Zonder meer. En zonder lampenkappen vooral...

De zomer in vogelvlucht

Zoals altijd kreeg ik eerst een mailtje van Sander de Gans, daarna liep ik Monique bij IN10 tegen het lijf die zei dat ze mijn weblog leuk vond maar dat ik 'm nodig eens moest bijwerken. Vervolgens was er een bericht van Paul op mijn Hyves over een uitje dat we niet lang geleden hadden en zijn verbazing over het feit dat ik daarover geen spannend verhaal had geschreven. Mijn moeder belde erover, ook om te zeggen dat het haar goede vriendin Elly was opgevallen dat ik toch behoorlijk achterliep. Gisteren had ik Maud aan de telefoon, die nota bene dacht dat ik al tijden ondergedoken zat, aangezien ik online niets meer van me liet horen. Maar het allermeest gaf de doorslag dat ik zojuist met Arno aanpassingen aan mijn briefpapier en visits besprak en we besloten dat mijn webadres wat prominenter in beeld mocht.

Hierbij de afgelopen zomer in vogelvlucht. Om weer een beetje op stoom te komen.

Het was de zomer waarin ik Tweede Kamerlid en voormalig crimefighter Fred Teeven zich in de Amsterdamse tram 26 heldhaftig zag bemoeien met een probleemjongere die de bestuurder dreigde af te tuigen. Fred was met zijn vrouw schijnbaar net terug van vakantie, want ze zeulden enorme koffers mee. Nadat we enkele minuten gedrieën en vooral geduldig achterin de tram hadden staan wachten om ons vervoerbewijs te laten afstempelen door de conducteur, die echter zijn collega voorin te hulp was geschoten, beende de boomlange Fred met een vastberaden crimefighters-tred in hun richting. Of dat de reden was dat de wanbetalende probleemjongere de benen nam, weet ik niet zeker. Feit is wel dat we direct na de interventie van Fred konden vertrekken. Terwijl we wegreden was nog net te zien hoe het schorem buiten door zeker vijf agenten tegen de grond werd gewerkt.

Het was de zomer van de ActiFry. De nieuwe revolutionaire multicooker van Tefal. Met In10 maakte ik video's voor de website, de winkelvloer en het regiment verkopers dat er in den lande inmiddels mee aan de slag is. Al met al een megaproductie, die we in recordtijd uit de grond wisten te stampen. Dat ging nu en dan gepaard met frustratie en verschijnselen van oververmoeidheid, maar het resultaat rechtvaardigt alle momenten waarop het even tegenzat. Het is nu eenmaal creatieve business en daar hoort afzien gewoon bij.

Het was de zomer waarin ik me realiseerde dat mijn nieuwe onderkomen nog lang niet op orde was, hetgeen resulteerde in wat ik ondertussen maar de 'derde klusgolf' noem. Ook die leidt tot hoogte- en dieptepunten. Hoe kan het ook anders. Feit is dat ik inmiddels echt een behoorlijk eind op streek ben. En dat mag ook wel, want ik woon hier alweer een half jaar. Het meest memorabel blijft het leveringstraject van mijn bankstel, dat uiteindelijk met twee maanden werd vertraagd en steeds omgeven bleef door misverstanden, gebrekkige communicatie, niet nagekomen afspraken en pijn in mijn rug vanwege de IKEA-stoel uit de jaren '70 die ik tussentijds tot mijn beschikking had om in onderuit te zakken. En hoewel onverwoestbaar, bleek deze fauteuil echt z'n beste tijd te hebben gehad. Hij staat op de nominatie om te verhuizen naar mijn kelderbox, maar staat nu vooral nog in de weg omdat er beneden geen ruimte is.

En dat heeft weer te maken met de laatste grote klus die nog op stapel staat. Een boekenkast. Of eigenlijk planken aan de muur. Onzichtbaar bevestigd. En niet zomaar planken, maar massief eiken schaaldelen van tweeënhalve meter lang en tien centimeter dik. Nu nog ongeschuurd, want dat is een project op zich, maar vooral ongemonteerd. Ze wegen namelijk nogal wat en het blijft vooralsnog onduidelijk of de draagkracht van de muur voldoende is. Los van die praktische afweging is het geweldig spul. Gekocht net buiten Emmen, voor een prikkie. Opgehaald en geselecteerd met Paul tijdens een geweldige roadtrip. Waarin we kennis maakten met Gerrit en Sjoerd die samen de houthandel aldaar bestieren en ons zelf de bomen lieten selecteren die even later in een enorme zaagmachine verdwenen. Toen we terugreden naar Rotterdam dacht ik even dat de auto van Paul onder het gewicht zou bezwijken.

En zo werd het vanzelf september. Het laatste restje zomer trekt inmiddels voorbij. Stiekem denk ik alweer aan zuurkool met rookworst.