Enig recht op vergelding

Achteraf bezien had ik me natuurlijk veel minder druk moeten maken, maar ergens in mij zit nu eenmaal iets van een hypochonder. En dat het mis was, leed geen twijfel. Mijn verstandskies linksboven stond op instorten, te oordelen naar de stukken glazuur die in toenemende mate loslieten en de pijn in mijn kaak die al sinds de kerst elke dag erger werd.

Dat ik überhaupt nog terecht kon bij mijn tandarts, siert de man. Al hoorde ik hem, terwijl ik een afspraak maakte met zijn assistente, op de achtergrond duidelijk hoorbaar roepen: "Hij mág komen, maar dan wel weer elk halfjaar. Ik doe niet alleen aan pijnbestrijding!" Het leek me alleszins redelijk en ik stemde dan ook zonder morren in.

Daar zat ik dan de volgende ochtend. Tien jaar na dato. Schaamteloos. Een heel decennium was ik niet bij de tandarts geweest. Zelf leek hij daar overigens allerminst van onder de indruk. Wat is het toch een schatje, dacht ik nog. Tot hij - geheel in lijn met mijn eigen diagnose - overging tot het trekken van de verstandskies in kwestie.

De verdoving bleek in eerste instantie onvoldoende, hetgeen maakte dat ik een schreeuw niet kon onderdrukken. Tegelijk scheen het me toe dat de man wel enig recht had op iets van vergelding. Echt serieus had ik zijn vak de laatste jaren immers niet genomen. Na een tweede, meer directe toediening van zijn verlammende goedje, was het euvel snel verholpen.

Een half uur later stond ik buiten. Met een kies minder, maar verder nog steeds met nul gaatjes. En dat na ruim dertig jaar! De afspraak voor een controle over zes maanden staat overigens alweer genoteerd. Daarin was mijn tandarts onverbiddelijk. Al was het alleen maar omdat er uiteindelijk nog drie verstandskiezen moeten sneuvelen.

'Ik ga een trein afrangeren'

Het was dat de Red Bull uitverkocht bleek bij mijn vaste AH-verkooppunt op Amsterdam Centraal en dat ik voldoende tijd had om mijn heil te zoeken bij een vestiging van Kiosk in de stationshal, want anders waren we elkaar nooit tegen het lijf gelopen.

"Hé, Sander Versluys," hoorde ik - inmiddels in het bezit van de zo felbegeerde energiedrank - iemand lispelen, terwijl ik op weg was naar spoor 1 voor de sneltrein richting Rotterdam. Ik keek opzij en zag een grijzende man in een geel veiligheidshesje.

Het kostte slechts een fractie van een seconde om voormalig ANP-collega Robert Duizend te herkennen. De begroeting was bijzonder hartelijk. We kunnen het dan ook zeer goed vinden met elkaar. "Hé Robert," riep ik uit. "Wat goed om je te zien, man!"

Hij was in het gezelschap van een tweede man in veiligheidstenue. Een beer van een vent. We werden aan elkaar voorgesteld. "Dit is Sander! We hoorden 'm net nog op tv." En terwijl Robert zich weer tot mij richtte: "We zaten even naar Hart van Nederland te kijken."

Ze moesten er snel vandoor. "Ik ga een trein afrangeren," legde Robert uit. "Het laatste deel van mijn opleiding. Hij is mijn mentor," wees hij naar de beer. "Je straalt helemaal," merkte ik op. De glimlach op het gezicht van Robert verbreedde zich nog iets.

Wat geweldig! In de herfst van je werkzame leven nog een jongensdroom realiseren. En als ik het iemand gun, is het Robert Duizend. De nieuwslezer die machinist werd...

De reis is wat omslachtig

De afgelopen weken waren redelijk slopend en de komende weken zullen niet anders zijn. Vandaag kom ik bij van een hele reeks inspanningen voor Ahoy Rotterdam rond de beurs InfraTech. Een flink aantal videoproducties, ook voor het platform OpNieuwMobiel.nl dat dinsdag tijdens InfraTech werd gelanceerd. Ondertussen ben ik bovendien druk met de pilot voor een nieuw crossmediaal initiatief, waaronder een tv-programma. Vanaf morgen zelfs 'full focus', want komende week al starten de opnames voor de show. Al met al gaat deze maand me net iets te snel!

Zodadelijk naar SBS, voor een invalbeurtje Hart - mijn stem is nog steeds niet honderd procent, maar het gaat stukken beter dan een aantal dagen geleden. En over dik twee weken al het vliegtuig in voor nog een maandje Azië! De reis is wat omslachtig - via Düsseldorf, Parijs en Singapore naar Bangkok - maar ik heb er enorm veel zin in. Eerst een paar dagen bijkomen in het Marriott aldaar. Genieten van mijn all-time favoriete hotel in mijn all-time favoriete stad. En vervolgens naar de Filippijnen. Nieuw terrein. Negenduizend eilanden. Razend nieuwsgierig...

[Zie ook: Dossier Filippijnen]

Dossier Filippijnen

28/02/09
Twijfelen aan mijn mannelijkheid

24/02/09
Zand tussen mijn tenen

22/02/09
Stoppen doet niemand

19/02/09
Onderwaterbus met witte stippen

17/02/09
Naar het hiernamaals geholpen

12/02/09
Twintig varkens en zestig kippen

10/02/09
Volk van koppensnellers

08/02/09
Associaties met Zuid-Amerika

04/02/09
Vliegtuig gemist, ticket waardeloos

01/02/09
Tussen de hoestbuien door

15/01/09
De reis is wat omslachtig

Krassend over het gitzwarte ijs

Zo'n strak pak. Donderblauw. Glimmend. En supersnelle schaatsen. De straffe oostenwind in m'n haren, want dat rijdt het lekkerst. Mee op de heenweg en wind tegen op de weg terug. Krassend over het gitzwarte ijs. Af en toe een scheur die met grote snelheid vanuit de punt van mijn ijzers wegschiet richting oever.

Bij Vlietzicht linksaf. De Maaslandse kerktoren aan de einder. Handen op de rug, lange halen. Een enkele fazant die zich geschrokken uit de benen maakt. Of liever uit de veren. Onbeholpen gefladder is het, niet veel meer.

Het kriebelde weer even de afgelopen dagen. Maar de ervaring blijft van dik tien jaar terug. Ik kon me er eenvoudig niet toe zetten. En het laatste restje latente ambitie smelt deze week vanzelf weg met de opkomende dooi...

Vicks VapoRub binnen handbereik

Sinds ik terug ben uit Maleisië en IJsland, sukkel ik van het ene ongemak naar het andere. Ging ik vrijwel direct al flink door mijn rug, inmiddels staan op het lijstje ook een kaakontsteking, een flinke voedselvergiftiging en nu weer het verlies van mijn stemgeluid. Terwijl ik normaal gesproken nooit iets onder de leden heb!

Dat ik op het moment niet veel meer geluid voortbreng dan wat hees gefluister, is op z'n minst lastig. Er staan allerlei voice-overs gepland dezer dagen, maar ik zit noodgedwongen in stilte thuis. Met een pot Vicks VapoRub en ontelbare strips met multivitaminen binnen handbereik. Overigens wel aan het werk. Iets getergd natuurlijk.

Gelukkig ga ik over een week of drie weer naar de zon. Had ik dat al gemeld?