Een werkschuwe wielrenner

Het ís ook irritant. Ik was dat met de man eens. Zelf heb ik de neiging om extra hard te trappen als iemand vlak achter me komt rijden, maar in dit geval had ik er schijt aan. Hij kwam als geroepen, want de wind zat tegen en mijn benen waren moe. Dus hing ik kilometers lang als een werkschuwe wielrenner comfortabel in zijn slipstream.

Ik zag de man regelmatig half zijn hoofd draaien. Vanuit zijn ooghoeken nam hij me op. De negatieve energie was voelbaar. Toen we - nog steeds in formatie - het Prinses Beatrixpark uitreden, was hij het blijkbaar zat. De man lichtte zijn linkerbil van het zadel en vrijwel direct klonk er een knetterharde scheet.

Zo'n natte was het. Zijn ultieme wraak.

'Zielig zonder rijbewijs'

"Wat is uw geboortedatum?"
"Achttien twaalf vijfenzeventig. Het werd eens tijd zogezegd."
"Ach, ik had vorige week nog iemand van zevenenzestig aan de telefoon die z'n rijbewijs wil halen."
"Ik ben blij dat u dat zegt. Ik voel me er direct een stuk beter door. Het is overigens vooral de omgeving die altijd de indruk heeft dat je zielig bent zonder."
"Het is maar net wat je gewend bent natuurlijk. Maar een rijbewijs is toch wel handig."
"Zeker, daarom belde ik u ook."
"Tot volgende week dan maar, meneer."
"Tot volgende week."

Toiletrollen scoren en homo's kijken

Wie 'm afgelopen zondag niet heeft gezien als Zomergastenfilm en 'm eerder ook in de bioscoop of op dvd heeft gemist, is het aan zichzelf verplicht om te kijken via internet. De geniale documentaire Pretpark Nederland van de al even geniale maker Michiel van Erp – ook bekend van de serie Lang Leve... en het prachtige document van de begrafenis van Prins Claus – over Neerlands vrijetijdsbesteding.

Van toiletrollen scoren tijdens de Libelle Zomerweek tot homo's kijken bij de Gay Pride, een chocoladefestival in zinderend Zutphen en de beslommeringen van een gedreven Bataviastad-directeur. Pretpark Nederland ontmaskert de Hollander genadeloos, op geweldig subtiele wijze.

'Leco komt weer deze kant op'

"Hallo meid! Wat heerlijk dat je belt!"
(...)
"Nou het is nog best laat geworden. Maar het was ook wel heel erg gezellig. Ja hoor! Op het laatst kwamen Jamai en Ron nog. Dat was zo leuk! Ja, echt heel gezellig. En ik liep die Alex nog tegen het lijf. Hij zegt: zo Rotterdamse straatkat, wat doe jij hier? Hahaha, ik moest zo lachen."
(...)
Ik ging denk ik pas half twee weer eens op huis aan ging. En toen de volgende morgen gelijk met Chantal naar de Uitmarkt. Nou ja, niet heel erg vroeg, maar toch om een uur of tien."
(...)
"Ja, Mart Visser zag er prachtig uit! Ik was er echt heel blij mee!"
(...)
"Ik ben nu op weg naar de Beau Monde. We hebben een bespreking voor vijf producties."
(...)
"Een hoop leuke dingen, schat! Maar het is ook wel druk hoor. Ik loop op m'n tenen! Want binnenkort heb ik ook weer Caroline. Die doet 1 tegen 100. Ik zal blij zijn als Patricia volgende week begint. Dat ik wat ondersteuning heb. Want Leco komt ook weer deze kant op. Die is over twee weken hier. En ik werd nog gebeld door Rob, da's een vriend van Leco, of we een hapje gingen eten. Maar waar moeten we heen, meid? Ik zou niet eens weten waar ik heen moet! Waar zijn wij nou de laatste keer geweest?"
(...)
"Daar kan ik die Rob niet mee naartoe nemen! Nou goed, dat vogel ik dan nog wel uit. Komt allemaal goed, wijfie!"
(...)
"Schat, ik ook! Dus laten we maar even bellen!"
(...)
"Ja hoor! Dan gaan we een hapje eten, meid! Is goed! Doei, doei!"

De trein richting Amsterdam reed net station Heemstede-Aerdenhout binnen.

Geen slechte score

Leuk gesprek met Hart-presentatrice Evelien, vanmiddag op één van de rotsblokken die twintig meter voor de ingang van het SBS-gebouw in het gras zijn gekwakt. Terwijl de zon onverwacht door het wolkendek brak. En een bijzonder gezellig hapje met ANP-chick Maud, vanavond aan de Amsterdamse Zeedijk. Over de zonnige en minder zonnige dingen van het leven.

Geen slechte score zou ik zeggen. Voor een gemiddelde maandag...

Jammer van de Caipirinha's

Een week of twee geleden vond ik bij thuiskomst een briefje op de deurmat, of meer een kattebelletje eigenlijk. Het was een berichtje van Ieke, die had gehoord dat ik weer woonde waar ik nu woon en schreef dat ze toevallig in de buurt was. We hadden elkaar op dat moment al zeker drie jaar niet gezien en de laatste keer dat we een echt gesprek hadden gevoerd was misschien zelfs wel tien jaar geleden. Voor die tijd waren we best lang best behoorlijk close.

Vanavond hadden we een date en het was opmerkelijk hoe vertrouwd die vanaf het eerste moment voelde. Alsof de tijd had stilgestaan en we weer zeventien waren. Iets bedeesder en met iets meer reflectie, dat wel. Alleen jammer van de Caipirinha's die in Vlaardingen onverkrijgbaar blijken. Zelfs in een tent met de veelbelovende naam Cuba Libre werden we onbegrepen aangestaard door een barvrouw die als alternatief een Boswandeling suggereerde. Het blijft een dorp.

'We staan nog steeds stil'

Het was ouderwetse ongedurigheid. Ik neem nooit de internationale trein vanuit Amsterdam, maar deze keer deed ik dat wel. Het was een impuls, voornamelijk ingegeven door het feit dat hij tien minuten eerder vertrekt dan de sneltrein waar ik normaal in zit. Ik besloot over te stappen op Den Haag Hollands Spoor, om daar dan maar tien minuten te wachten en niet in Amsterdam. Omdat ik gewoon vast op weg wilde zijn.

Het was een 'quick fix' die sneller dan verwacht was uitgewerkt. Want niet ver voor Leiden kwam de trein waarin ik zat tot stilstand. Er was een klein technisch ongemak, meldde de machinist, maar hij ging het oplossen en klonk vol vertrouwen. Een dik half uur later was hij nog niet geslaagd. Opnieuw een bericht, dit keer een vrouwenstem: "We hebben nog steeds een probleem en we staan nog steeds stil. Dank u."

Ik vond het een treffende verwoording van de status quo, maar realiseerde me tegelijk dat de vooruitzichten weinig rooskleurig waren. Bovendien merkte ik dat er op het spoor naast ons al tijden geen trein was gepasseerd. En dat leek vreemd op het traject Leiden – Schiphol. Daarentegen hoorde ik in de verte wél treinen rijden van en naar Haarlem. De route die ik normaal gesproken reis.

Het duurde nog eens een half uur voordat de diagnose werd gesteld. Niet de locomotief vertoonde een gebrek, maar de stroom op de bovenleiding bleek weggevallen. In de twee uur daarna was er achtereenvolgens sprake van een diesellocomotief die ons weg zou slepen, een trein die langszij zou komen om ons over te laten stappen en een spoedreparatie. Verwarring alom. Het werd uiteindelijk een diesellocomotief.

Hoe opportunisme wordt afgestraft, bedacht ik na een reis van vier uur. Misschien ook wel goed op z'n tijd...

Ingepakt in plakkerig spinsel

Al zolang de zomer duurt zit de achtertuin vol met overijverige kruisspinnen. Waarschijnlijk omdat de zomer tot nu toe meer op een herfst lijkt. In ieder geval intrigeren de diertjes me mateloos. Sommige webconstructies zijn fenomenaal en steeds weer vraag ik me af hoe ze er in weer en wind toch maar in slagen om hun geavanceerde vangnetten op te zetten.

En hoewel ik niet het type ben dat als jongetje genoegen schiep in het één voor één verwijderen van de pootjes en vleugels bij een nog levende bromvlieg – sterker: ik ben altijd erg op mijn hoede om geen padden en naaktslakken te overfietsen en redde gisteren nog een hooiwagen uit de badkuip – maak ik er de gewoonte van om zo nu en dan een pissebed te offeren.

Fascinerend is het om te zien hoe de kruisspin in kwestie eerst niet goed weet wat hij aanmoet met een pissebed in zijn web, om na een voorzichtig onderzoek toch maar over te gaan tot zijn routine. De prooi wordt daarop grondig ingepakt in plakkerig spinsel, waarbij het me ontegenzeggelijk verbaast hoeveel rag er uit dat kleine achterlijfje tevoorschijn komt.

Het is de natuur in de stad. De survival van een kruisspin. Met een klein beetje hulp van mij...

Een gigantisch complex

Het ANP betrekt dit weekend een nieuw pand in Rijswijk. Maar de radioredactie verhuist nog even niet mee en is tijdelijk ondergebracht bij de ANWB in Den Haag. De inleescellen zijn namelijk pas over een maand klaar en het oude pand aan de Handelskade wordt ondertussen al betrokken door een nieuwe huurder.

En zo bevind ik mij vandaag aan de Wassenaarseweg om het nieuws te lezen voor BNR. Alwaar ik mij verbaas over de enorme behuizing van de Algemene Nederlandse Wielrijders Bond. Wat een gigantisch complex! En wat grappig om de filelezers aan het werk te zien, verspreid over maar liefst negen cellen.

Het meest opvallend is echter de bewegwijzering. Die is bij de ANWB dik in orde! Er staan hier op het terrein meer borden dan langs de hele A2. Ik heb mijn oog overigens laten vallen op een rondslingerend exemplaar waarop heel groot A4/E19 staat. Leuk voor op het toilet, zo leek me.

Misschien dat ik me toch maar even in moet houden...

Flirten met de vrouw voor me

Het mannetje was twee turven hoog. Een kirrende peuter eigenlijk, met een nog iets gebrekkige coördinatie. Hij kwam in het gezelschap van zijn moeder de metro in. Stralend. Een vette glimlach, terwijl hij enthousiast klanken uitstootte. Nog voor we van het station vertrokken, was hij al op een bankje gesprongen. Daar begon hij, met twee handen steunend op de rugleuning, te flirten met de vrouw die voor mij zat. Ze werd er verlegen van. Een charismatische peuter – met dreads overigens – die haar deed smelten.

Bij de volgende halte moest het tweetal er al weer uit. Moeder riep haar zoon tot de orde in een taal die ik niet thuis kon brengen. Het mannetje luisterde wonderwel, sprong van de bank en voegde zich bij haar. Nog even keek hij naar de vrouw voor mij, lachte extra lief en begon vervolgens uitbundig te zwaaien. Maar zijn enthousiasme kwam pas goed op gang toen zij terugwuifde. Onder de ogen van zijn moeder trok de peuter een spurt richting de vrouw. Onderwijl zijn lippen tuitend. "Kusje," riep hij. Ze bloosde.

Broeden op een concept

Al een jaar of twee broeden we op een concept voor een tv-programma dat absoluut moet worden gemaakt. Nu eens kwam het weer ter sprake, dan weer zakte het voor korte of langere tijd weg in de vergetelheid. Tot er weer een aanleiding was om er enthousiast over te raken.

De laatste zes maanden was Vincent met Janneke op rondreis door Australië. Mijn laatste daad voor zijn terugkeer was het vastleggen van concrete draaidagen. En dus gaat het nu echt gebeuren. Over twee maanden precies nemen we de pilot op.

Vanavond zagen we elkaar weer, boven een Indonesische rijsttafel van Dewi Sri. En het enthousiasme is helemaal terug!

Onbetrouwbare omroepberichten

Er was een stroomstoring. Maar waar de problemen zich precies voordeden, bleef een raadsel. Afwisselend was er sprake van Amsterdam Sloterdijk en Leiden. Uiteindelijk maakte het weinig uit, het treinverkeer lag op z'n gat. Terwijl ik in alle rust – de hectiek negerend – maar een krantje ging kopen en een broodje kroket, renden grote groepen steeds radelozer ogende reizigers heen en weer tussen de verschillende perrons, op aanwijzing van volstrekt onbetrouwbare omroepberichten. Na een dik uur was de ergste chaos voorbij en had ik mijn krant uit.

Zodadelijk de ochtendshow op CITY FM. Ik ben tot en met volgende week woensdag de klos, maar realiseer me tegelijk dat er niets mooiers is dan met je brakke hoofd en een broodje kroket dat alsnog wat zwaar op de maag ligt, lekker plaatjes te draaien...

Een streep van vuur

Terwijl ik zojuist vanaf het dakterras naar de nachtelijke lucht stond te turen – nadat ik eerst in huis zoveel mogelijk lichten had gedoofd – zag ik wel sterren, maar vallen deden ze niet. Terwijl me toch een spectaculaire sterrenregen was beloofd! De kranten staan er immers al dagen vol van.

Maar net toen ik bedacht er dan maar een zuur stukje over te schrijven, waarin media en astronomie er flink van langs zouden krijgen vanwege stemmingmakerij, ontvlamde de hemel. Een streep van vuur – die even deed vermoeden dat niet het gruis van de komeet Swift-Tuttle, maar het hemellichaam zelf een weg richting aarde zocht – trok naar het zuiden. Het was een beeld uit Deep Impact, dat even snel verdween als het verscheen. Een enkele seconde duurde het slechts.

Gefascineerd door het schouwspel besloot ik er eens goed voor te gaan zitten. Een kwartier ging voorbij. Twintig minuten. Een half uur. Maar aan de hemel bewoog verder helemaal niets. Behalve dan een enkel vliegtuig. Dus nu heb ik een stramme nek en een halfslachtig positief verhaaltje.

Een beetje een k-komeet is het wel...

Een heel eigen smoel

Het gaat goed met de vroege uitzending van Hart van Nederland. Eigenlijk scoort het programma al een paar maanden prima, maar de afgelopen weken zijn de marktaandelen ronduit fenomenaal. Gisteren 'deed' Hart Vroeg in de doelgroep bijna vierentwintig procent, waarmee het zelfs beter scoorde dan de late editie.

Dat het programma zo enorm in de lift zit, komt natuurlijk door de zomerstop van concurrenten als RTL Boulevard, maar heeft zeker ook te maken met de duidelijke eigen identiteit die Hart Vroeg in toenemende mate heeft. Iets luchtig na de break en 'newsy' in de kop van de show, met meestal een 'live' en soms zelfs twee. Als er iets Hart van Nederland-achtigs gebeurt in het land – zoals een steekpartij waarbij een nachtwinkelmedewerker om het leven komt of een schietpartij in een café waarbij vijf mensen gewond raken, zoals gisteren – dan is de vroege editie er rechtstreeks bij met een verslaggever ter plaatse.

Het is mooi om te zien hoe Hart Vroeg langzaam is getransformeerd van een 'goed-nieuws-show' bij de start in augustus vorig jaar, tot een gebalanceerde uitzending die duidelijk het Hart van Nederland-stempel draagt en tegelijk toch een heel eigen smoel heeft. Als voice-over is mijn invloed natuurlijk beperkt, maar wakker worden met bijna vierentwintig procent marktaandeel in de 'pocket', geeft toch wat extra glans aan een reguliere zaterdag.

Een vreemd soort opwinding

Terwijl ik in het halfduister het resultaat van een dag noeste snoeiarbeid in de achtertuin bekeek, hoorde ik geritsel links van mij. Geritsel van dorre bladeren, onder de beukenhaag. Ik dacht in eerste instantie aan de grijze kat die me wel eens gedag komt zeggen. Iets dat ik altijd wel aardig vind, hoewel ik officieel niet van katten houd.

Langzaam schoof ik iets dichterbij, tot ik op ongeveer drie meter afstand was. In hurkzit probeerde ik te ontwaren wat er zich afspeelde onder de haag. Ik meende dat ik bladeren in mijn richting zag worden opgestuwd, maar helemaal zeker was ik niet. Uiteindelijk duurde het gescharrel te lang om het nog toe te schrijven aan de grijze kater.

Een meter dichterbij nog. Het ritselen stopte heel even, maar ging daarna in volle hevigheid door. Vervolgens bewoog het geluid zich bij mij vandaan en niet veel later zag ik een flinke egel parmantig de parkeerplaats oplopen. Langs de rand van de achtertuin begon hij aan een rondje om het huis. Een vreemd soort opwinding maakte zich van mij meester.

Het had iets heel exotisch. Een wild beest in de achtertuin. Ter hoogte van het hek, helemaal aan de andere kant, zei ik de egel even gedag. Maar hij rolde zich op zonder iets terug te zeggen. Ik nam het hem overigens niet kwalijk. Want egels blijven egels natuurlijk en eerlijk gezegd was de teleurstelling veel groter geweest als hij casual had teruggegroet...

'Mamma overdrijft altijd zo'

Een oma en haar kennelijke kleindochter, in de stoptrein van Hoek van Holland naar Rotterdam. Ik schatte oma begin zeventig en haar kleindochter een jaar of vijftien. Ik viel ter hoogte van station Vlaardingen Oost midden in hun gesprek.

"Waar het om gaat," zei de kleindochter, "is dat je altijd online kan gaan. Dus als je niet achter je computer zit, dat je dan via je mobiel het net op kan." Haar oma knikte. Het was duidelijk dat ze er niets van begreep. Er viel dan ook een pijnlijke stilte. "Ja, ja, ja," zei oma uiteindelijk om die te breken. En het meisje vervolgde: "Mamma overdrijft altijd zo. Het is maar een telefoon! Het gaat erom dat ik mijn mail kan lezen als ik niet thuis ben en dat ik even wat sites kan checken als ik in de trein zit."

Oma fronste haar wenkbrauwen. "Je moeder had het over iets van een spelletje op de computer," reageerde ze. "Daar maakt ze zich wat zorgen over. Omdat je daar de hele dag mee bezig schijnt te zijn." Het meisje knikte begrijpend. "Ja, ze bedoelt Second Life. Maar dat is gewoon zo'n onzin." Oma fronste opnieuw. "Second wat?" vroeg ze. "Second life," zei het meisje met een iets verontwaardigde ondertoon. "Ik ben daar om te beginnen echt niet de hele dag mee bezig en bovendien is het geen spelletje."

Oma snapte er niets meer van. "Ik weet niet waar het allemaal over gaat met dat internet en dat spelletje wat je noemt, maar je moet niet de hele dag achter zo'n scherm zitten. Dat is gewoon niet goed voor je, kind! Je hebt gezonde buitenlucht nodig en je moet ook onder de mensen zijn. Als je belooft dat je daar wat beter op gaat letten, krijg je van mij die nieuwe telefoon." Haar kleindochter knikte heftig van ja en barstte toen in lachen uit. "Dat gaat mamma echt niet cool vinden!" Oma lachte hartelijk met haar mee.

Een ordinaire burenruzie

De Rijdende Rechter! Wat een heerlijk programma is dat toch. Ik kijk al een dikke week minimaal twee uitzendingen voor het slapen gaan. In bed, met mijn laptop op schoot, via Uitzendinggemist.nl. Het heeft dezelfde extreem rustgevende uitwerking op me als de programma's van Bob Ross. Dus als u me even wilt excuseren, dan ga ik vast in de semi-slaapstand met een ordinaire burenruzie...

De parkeergarage van RTL

Bas en ik bellen al jaren. Vaak en nogal nichterig. Dat wil zeggen, we roddelen ons suf tijdens die gesprekken. Na wat obligate praat over het wederzijds welzijn gaat het steevast nogal snel over anderen. Eerst de geruchten zelf en dan de analyses. Negen van de tien keer met mensen bij de radio of tv als lijdend voorwerp.

Zo grappen we regelmatig over onze mediavrienden in de categorie schnabbelaars. Mensen die van de ene klus naar de andere rennen en soms – waar gebeurd! – een busje aanschaffen om tussen een late avonddienst en een vroege ochtenddienst op een matras achterin wat bij te slapen in de parkeergarage van RTL. Lachen natuurlijk!

Tot ik net door mijn agenda bladerde. Van City naar SBS. Van ANP naar City, naar SBS. En omgekeerd. Met tussendoor wat schamele uurtjes slaap. Ik heb een busje nodig! En een rijbewijs, maar dat terzijde...

Irritante teringbeesten

Daar sta je dan. In je blote kont. Met een tijdschrift als wapen en de lichten voluit. Op zoek naar die hoogst irritante teringbeesten die me soms tot absolute waanzin drijven. Na vijf minuten heb ik er drie te pakken. Van een vierde is het lot ongewis. Ik heb het idee dat ik 'm uit de lucht sla, maar ben niet helemaal zeker. Dit zal het wel zijn, concludeer ik na een laatste inspectie. Om vervolgens de lichten uit te draaien, in bed te kruipen, weg te dommelen en vijftien minuten later opnieuw te worden gewekt.

Het is die hoge zoemtoon die me gek maakt. Niet het idee dat ze me leegzuigen. Als ze in stilte zouden eten, had ik er geen problemen mee!