Op één na leukste bedrijventerrein

Een mailtje van ene Robert, die schrijft dat hij werkt aan een site over de Rijswijkse Plaspoelpolder. Een eerbetoon. Of hij een linkje mag plaatsen naar mijn weblog, omdat ik wel eens over de polder schrijf. Dat mag. Ik doe hem zelfs nog wat suggesties aan de hand.

Met de Plaspoelpolder heb ik al tijden een haat-liefdeverhouding. En daarin ben ik zeker niet uniek. Ik kom er met enige regelmaat omdat zowel het ANP als CITY FM er z'n hoofdkwartier heeft en iedere keer valt me de troosteloosheid op. Zeker in het weekend is het er doods.

Robert omschrijft de Plaspoelpolder als het op één na leukste bedrijventerrein van Rijswijk. Het wekt direct mijn nieuwsgierigheid op. Hoeveel terreinen zouden er dan zijn? Na een korte zoekactie kom ik tot vier. Verbazingwekkend voor zo'n kleine gemeente. Nooit geweten.

Zoals ik ook nooit heb geweten dat Rijswijk in 2005 door Elsevier werd uitgeroepen tot meest populaire kantorenlocatie in Nederland, hetgeen een jaar later na onderzoek van TNO Inro nog eens werd bevestigd. Al die jaren dat ik er inmiddels kom! Het is me volledig ontgaan.

Ik zal er aan denken, de eerstvolgende keer dat een ANP-er z'n Jiskefet-stem opzet, om met een sterk sarcastische ondertoon te roepen: "Nou, het is weer enerverend in de altijd gezellige Plaspoelpolder!"

Van huis uit 'hoofd knutselen'

Het ziet er naar uit dat vluchten niet meer kan. De lootjes zijn gemaakt en hoewel nog niet iedereen is bedeeld, zit ik inmiddels al wel opgescheept met iemand voor wie ik in familieverband iets aan Sinterklaas moet doen. Met surprise. Nou ben ik van huis uit 'hoofd knutselen', dus daar zit niet het probleem. Maar van het idee aan gedwongen gezelligheid word ik altijd heel recalcitrant. Nu al.

'Medewerkers zijn net plantjes'

Ik had een gesprek gehad waarin ik mezelf als John hoorde praten. Dat is ongeveer hetzelfde als wanneer het eindelijk doordringt dat je precies zoals je eigen vader bent, maar dan leuk. Ik hoorde mezelf dingen zeggen als: 'Je moet nu eerst het probleem in kaart brengen', 'Op deze manier gaat het licht vanzelf uit' en 'Medewerkers zijn net plantjes, die moet je water geven'.

Dus belde ik hem op. "John, mag ik even twee dingen roepen? Eén: ik ga het niet meer redden om deze week je kids mee te nemen naar de dierentuin. Misschien binnenkort in een weekend? En twee: ik had een gesprek gisteravond met iemand die even een oppepper nodig had en toen realiseerde ik me weer eens hoe ontzettend veel ik toch van je heb geleerd. Dat wilde ik even met je delen."

Ik ken John na twintig jaar gelukkig goed genoeg om te weten dat het uiterst ingetogen 'Oh ja, leuk' dat volgde, niet voortkwam uit desinteresse maar uit het feit dat hij blijkbaar heel druk was met iets anders. De schat. Zoals mijn vader – en ikzelf dus ook – op zo’n moment uit volle overtuiging 'uhuuuh' zou brommen...

Gloeien in de ochtendlucht

De herfst slaat genadeloos toe in de achtertuin. Vijf vuilniszakken stampvol bladeren harkte ik de afgelopen dagen bij elkaar. En inmiddels ligt er alweer een nieuwe berg.

Toen ik zaterdagochtend wakker werd bleek de hemel helblauw te kleuren en scheen de zon op volle sterkte. Mijn blik werd getrokken naar de notenboom, die ik onder de luxaflex door nog net kan zien vanuit mijn bed. De geel geworden blaadjes leken te gloeien in de ochtendlucht. Een betoverend, bijna goudkleurig schijnsel dat me minutenlang in de greep hield.

Alle spinnen zijn inmiddels vertrokken. Slechts een laatste restje rag houdt stand. Als een herinnering. Er hangt een blaadje in. Van de notenboom. Tollend in de najaarswind.

Een joekel van een camera

"Je opnames zijn gelukt zo te zien," zei de man die op het bankje tegenover me zat goedkeurend. Ik lachte van oor tot oor en bevestigde zijn inschatting. "Het is mooi om te zien als een idee werkt," verklapte ik. "Daar word ik dan heel blij van. Wel nog dertig uur materiaal te gaan, maar dat komt goed," zei ik stoer. Hij knikte begrijpend.

Het moet er overigens wat vreemd hebben uitgezien: een joekel van een camera op dat minuscule tafeltje aan het raam en ikzelf verwoed tijdcodes noterend. Blij. Dat wel. "Het volgende station is Haarlem," schreeuwde de conducteur via het omroepsysteem.

'Niemand weet dat ik jarig ben'

"Gefeliciteerd, mam!"

"Dank je! Ik loop hier op een weggetje... Oeps! Wacht even, de telefoon valt bijna uit mijn handen. Op een weggetje en het is nu nog een beetje bewolkt en vochtig, maar de komende dagen schijnt het beter te worden. Dan krijgen we echt wat zon. Even m'n rugzak weer om doen... Eén momentje... Ik loop alleen! Een clubje voor me en wat mensen achter me. Daar had ik even zin in. Zo gaat dat met groepen. De ene dag trek je wat meer naar die en die, de volgende dag is het weer anders. Niemand hier weet ook dat ik jarig ben. Dat ga ik niet vertellen! Dat vind ik zo stom. Maar leuk om je even te horen. Negenenvijftig, oud hoor!"

Mijn wandelgekke moeder loopt op Lesbos dezer dagen.

Mijn hand op haar been leggen

Ik zat in de sneltrein richting Amsterdam. Niet veel later kwam Winnie Sorgdrager tegenover me zitten. Als vanzelf dook ik fanatiek weg in mijn opschrijfwerk, om maar te voorkomen dat ze een praatje aan zou knopen. Eerst deed Winnie nog of ze de krant zat te lezen. De Volkskrant, dat spreekt voor zich. Maar toen we Leiden net voorbij waren legde ze het dagblad terzijde en keek ze dwepend in mijn richting, terwijl ik zelf steeds verwoeder mijn pen hanteerde.

Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe ze me opnam vanachter haar brilletje. Het leek me hetzelfde brilletje als tijdens haar ministerschap. Hardnekkig poogde ik mijn focus bij het schrijfblok op mijn knieën te houden, ondertussen constaterend dat ik toch aan Winnie dacht. Klem tussen de draaideur. De IRT-affaire. Het gedoe met Doctors van Leeuwen. Het maakte me iets melancholiek. Even had ik zelfs de neiging om troostend mijn hand op haar been te leggen.

Haar been. Ik wierp een vluchtige blik. Ze zag het. We waren ter hoogte van Amsterdam Sloterdijk en plots stond ik op. Mijn blik zorgvuldig afwendend. Ik voelde haar ogen priemen in mijn rug toen ik wegliep. Weg. Opluchting. Ruimte. Ik snoof de weldadige lucht van smeerolie, terwijl ik van het ene naar het andere rijtuig overstapte. De avances van een oud-minister ontvlucht. Hoezeer ik tegelijk ook meelij voelde, want Winnie heeft iets meelijwekkends.

Tien minuten later zat ik in de tram. Tegenover Frénk van der Linden. Hij keek me indringend aan. Het zweet brak me uit...

Werkelijk compleet gesloopt

Ik ben werkelijk compleet gesloopt en loop vandaag door al het geren en de overige vermoeienissen van de afgelopen dagen rond met extreme spierpijn en een bijzonder slecht humeur. Maar het was een absoluut topweekend. Missie meer dan geslaagd. Later meer...

Vier zwarte klapstoeltjes bij Ikea

De start nadert. Over minder dan vierentwintig uur beginnen de opnames. We gaan 48 uur aan de slag voor een marathonproductie die van iedereen het uiterste zal vergen. De afgelopen dagen stonden nagenoeg volledig in het teken van de laatste voorbereidingen. Van het briefen van de crew tot de bestelling van vier zwarte klapstoeltjes bij Ikea via – hoe kan het ook anders – Paul. Maar ook hebben we tot woensdagochtend nog flink gesleuteld aan het concept. Oeverloos heb ik er sowieso over geouwehoerd. Maandenlang. Steeds op zoek naar beter, duidelijker, simpeler. Er waren diepe dalen, waarin we het liefst de handdoek hadden gegooid en momenten van glorieuze voldoening waarop alles ineens klopte. Inmiddels zou ik zeggen dat we het behoorlijk op een rij hebben.

Nu de klus nog even klaren! Eén ding weten we zeker: er gaan honderd dingen fout. Maar ik heb er enorm veel zin in. In mijn hoofd ziet het eindresultaat er geweldig uit...

Wat laatste praktische inspiratie

Komend weekend draai ik met de twee Vincents een pilot die me al twee jaar, maar in het bijzonder de afgelopen maanden bezighoudt. Vanavond had ik voor wat laatste praktische inspiratie een borrel met Wout die tot voor kort verslaggever was bij Hart, nu voor Eén Vandaag werkt, maar die vooral drie seizoenen Peking Expres op zijn conto heeft. Los van het feit dat het leuk was om Wout – die overigens zijn hoofd heeft kaalgeschoren – weer te zien, hielp het me ook een stap verder op een aantal punten. Zoals dat ook het geval was tijdens borrels, etentjes, meetings en telefoongesprekken met Bas en Bas, Rolf, Kim, Jacco, Dennis en een aantal andere mensen uit mijn netwerk. Komende vrijdag gaan we van start! Ik zou liegen als ik beweerde dat ik er op dit moment al helemaal klaar voor ben. Four days and counting...

Serieuze Gooische aandoening

Donderdag was ik geboekt voor een inspreeksessie bij Wim. Wijzigingen in een film voor de gemeente Maassluis die ik een dik jaar geleden van voice-overs had voorzien. Toen we in gezelschap van Michel – die de film heeft gemaakt – nog eens naar het commentaar luisterden voor de juiste 'tone of voice', steeg het schaamrood me bijkans naar de kaken. Wat een verschil met hoe ik tegenwoordig lees! Vooral de r-en waren ronduit verschrikkelijk. Ze klonken als 'èèèrwww'. Als een serieuze Gooische aandoening. Uiteindelijk heb ik de hele tekst maar opnieuw ingesproken en na afloop belde ik logopediste Maartje, die me begin dit jaar flink onder handen nam.

Ik moest het even delen...

Een streng klinkende brigadier

Nadat ik tevergeefs de plaatselijke brandweer had gebeld ("we willen wel helpen, maar we mogen niet"), kwam ik via de afdeling publieksvoorlichting van het gemeentehuis in contact met de zogenoemde lichtblauwe brigade. Ik stelde me een soort stadswachten voor. Aan een streng klinkende brigadier legde ik uit dat mijn fiets op het plaatselijke station was vastgeketend met het slot van een ander en dat politie noch brandweer tot nu toe in actie kwam.

"Waar staat uw fiets precies?" vroeg hij bars. "Aan de voorzijde van het station," antwoordde ik. "Staat uw fiets in de rekken?" Aarzelend zei ik van niet. "Hij staat tegen een bouwbord." De man klonk nu nog strenger: "Dan bent u in overtreding. Dat is in dit geval goed en slecht nieuws. Ik kan uw fiets verwijderen op grond van de geldende Algemene Plaatselijke Verordening, omdat u hem niet correct heeft geparkeerd. Maar dan krijgt u wel een boete!"

Aangezien ik de boete niet zag zitten, besloot ik het heft dan toch maar in eigen hand te nemen. Met hulp van Paul en wat grof geweld slaagde ik er in om mijn fiets na twee dagen eindelijk te bevrijden. Inmiddels ben ik dus weer volop mobiel. Een fiets rijker en een illusie armer...

'Daar kunt u toch tegen optreden?'

Ook vandaag nog blijkt mijn fiets met een vreemd slot vastgeketend aan een paal bij het station. Omdat ik inmiddels bijna vijfentwintig euro aan taxi's en bussen verder ben, maar vooral omdat de situatie danig irriteert, belde ik nog maar eens met de politie. Deze keer niets van medeleven, laat staan medelijden. "Meneer," zei een mevrouw van de meldkamer, "het is uw eigen probleem. Wij rukken daar niet voor uit. Bovendien mogen we u helemaal niet helpen. Dat kan alleen als we zien dat iemand uw fiets daadwerkelijk vastzet. Achteraf is dat niet meer te constateren."

Ik reageerde afgemeten. "Hoe bedoelt u dat het niet te constateren is? Die fiets staat vast! Met het slot van iemand anders! Dat is toch te zien? Verder kan ik aantonen dat ik de eigenaar ben van mijn eigen fiets. Wat is het probleem? Iemand heeft wederrechtelijk iets van mij onklaar gemaakt. Daar kunt u toch tegen optreden?" Maar de agente van dienst was onverbiddelijk. "Nogmaals," zei ze, "het is uw eigen probleem. U kunt het slot zelf verwijderen, al kan de eigenaar daarvan wel aangifte doen, want u mag inderdaad niet zomaar schade aan andermans eigendommen toebrengen."

Ik haalde eens diep adem en vroeg haar met geveinsde rust in mijn stem: "Dus dan moet ik nu een betonschaar gaan regelen en kijken hoe ik het verder oplos?" De beambte aarzelde een kort moment. "Meneer," reageerde ze, "volgens mij mag u wettelijk gezien geen betonschaar meevoeren. Maar daar ben ik niet helemaal zeker van. Ik kan u eventueel het nummer van onze juridische afdeling geven." Ik was verbijsterd. "Hoe verwacht u dan dat ik het slot openkrijg als de politie niet wil helpen en ik geen betonschaar mag gebruiken?"

Even was het stil. Daarna klonk het bloedserieus: "Met een ijzerzaagje."

Bladeren in politiehandboeken

"Ik sta op het station en iemand heeft zijn fiets aan die van mij vastgeketend. Kan ik daar iets tegen doen?" De agente aan de andere kant van de lijn knikte hoorbaar begrijpend. "Wat vervelend voor u," zei ze met gevoel voor empathie. Het volgende moment begon ze schijnbaar te bladeren in haar politiehandboeken, terwijl ze de teksten van allerlei bepalingen nauwelijks verstaanbaar hardop doorploegde.

"Meneer," klonk het tenslotte uiterst vriendelijk, "het is u toegestaan om het slot te verwijderen." Mijn gezicht klaarde op. Ik wilde naar huis en los van de vraag waar ik om negen uur 's avonds een betonschaar vandaag zou halen, was er opeens weer wat perspectief. Ik bedankte de agente dan ook hartelijk voor de moeite en stond net op het punt haar weg te drukken, toen ze me enigszins weifelend onderbrak.

"Eh meneer, ik zit hier nog even te lezen en wil u toch even waarschuwen. U mag het slot op zich verwijderen, maar dan bent u wel schuldig aan vernieling. En dát mag weer niet."

Een saaie kantoorbaan

Opstaan in z'n algemeenheid zal wel nooit wennen, laat staan om tien voor half vijf. Ook vanmorgen had ik weer verschrikkelijke medelijden met mezelf, terwijl ik onder de douche heel even verlangde naar een saaie kantoorbaan van negen tot vijf. Ik doe weer een paar dagen de ochtendshow op CITY FM. En zodra ik er maar bén, is het heerlijk.

Bovendien kan ik tegenwoordig zwaaien naar mijn ANP-radiocollega's, die afgelopen weekend het nieuwe pand hier vlak achter hebben betrokken. En dat geeft toch een extra dimensie aan mijn verblijf in de Rijswijkse Plaspoelpolder. Alleen zwaaien ze nog niet terug...

Hele dag niet buiten geweest

Afgelopen vrijdag het afscheid van eindredacteur Bas van der Ham bij Hart van Nederland. Met een ontzettend leuke video en een paar biertjes meer dan misschien verstandig was geweest, gezien mijn grieperige staat van zijn. Bas gaat na ruim acht jaar naar het productiebedrijf van Jeroen Paauw, als hoofdredacteur van Goedemorgen Nederland en als programmabedenker. Het afgelopen jaar ben ik bijzonder op hem gesteld geraakt en ik zal hem dan ook ontzettend missen. Al weet ik zeker dat we elkaar ook in de toekomst blijven zien.

Zaterdag kwam ik alleen mijn bed uit voor Hart en gisteren ben ik zelfs de hele dag niet buiten geweest, hopend op een snel einde aan de lichamelijke malaise. Al moet ik niet te hard klagen, want het is jaren geleden dat ik voor het laatst iets onder de leden had. Vanochtend ging het alweer iets beter. Lekkere ochtendshow gedaan op CITY FM en een interview opgenomen met Ruud Hendriks, die morgen van start gaat met zijn nieuwe zender Het Gesprek.

Voor ik straks naar SBS afreis, nu eerst nog even een paar uur plat met een bak druiven.