Kennelijke verzekeringsadviseur nodig

Vanavond een auditie. Niet voor mezelf, maar voor tien anderen. Ik organiseer. Ben bezig met een project voor Spaarbeleg, waarvoor dringend een verstrooide professor en een kennelijke verzekeringsadviseur nodig zijn. We gaan een filmpje maken. Vanaf half vijf staan de kandidaten op de stoep.

Ik voel me nu al heerlijk Idols...

'Lekker eten bij die Chinees'

Uren hebben we doorgebracht op sites als Happytravel.nl, 333Travel.nl, Vlietarieven.nl en Expedia.nl. Alle werelddelen passeerden de revue, waarbij onze voorkeur in eerste instantie uitging naar de Cariben. Maar het wordt toch maar weer Thailand. Voor de verandering.

"Gaan we lekker eten bij die Chinees in Bangkok," zei ik gisteravond toen we net in bed lagen. Miriam werd helemaal blij bij de gedachte en viel in slaap met een grote glimlach op haar gezicht. Ik dacht aan de krab met zwarte peper die ze er serveren.

Vierde kerstdag vliegen we naar de zon...

[Zie ook: Dossier Thailand & Cambodja]

Dossier Thailand & Cambodja

17/01/06
Iets dat leek op ballet

15/01/06
'Ten for one dollar!'

13/01/06
Adembenemende zandsteenreliëfs

13/01/06
Vochtige bruine kinderogen

09/01/06
Opgevouwen in een microbus

08/01/06
Rode Khmer en zijderoutes

07/01/06
'Need a real floater?'
Een centimeter of tien

05/01/06
Plastic zakje met inktvis

04/01/06
'Wat doet zij hier?'

01/01/06
Een belevenis van formaat
'De beste topograaf in Bangkok'

30/12/05
Fragiele Thaise meisjes

29/12/05
Een pasgetrouwd stel

29/11/05
Lekker eten bij die Chinees

Uit de kluiten gewassen kerels

Opeens was er een brief met het verzoek om woensdag 23 november een dagje thuis te blijven. Nou is dat in mijn geval meestal prima te regelen, maar ik vroeg me af hoe andere mensen dat deden. Het schrijven kwam op vrijdag binnen geloof ik. Krap twee werkdagen voor de datum in kwestie. Lijkt me lastig, over het algemeen.

Een dag van tevoren kon ik bellen, om te horen hoe laat ze ongeveer zouden komen. Dat vergat ik natuurlijk, waardoor ik uiteindelijk pas woensdagochtend om negen uur aan de telefoon hing. "Ik verwacht ze tussen elf en drie," zei de meneer aan de andere kant van de telefoon. Tussen elf en drie! Daar kan je toch niks mee?

Vooraf wist ik natuurlijk al lang dat het half drie zou gaan worden en zeker niet elf uur, want zo gaan die dingen nu eenmaal. Maar voor die tijd zit je tóch te wachten, zelfs als je wel wat werk om handen hebt. Inderdaad ging om half drie de bel. Twee uit de kluiten gewassen kerels. "Wij zijn van de Bijenkorf!"

Lastig volk, die bezorgers. Net als bouwvakkers en schilders. Ik weet nooit wanneer ze me staan te dollen en wanneer niet, waardoor hele ongemakkelijke situaties ontstaan. Ook nu was er een geinponem bij die me een paar keer klem had. Zozeer dat ik hem inmiddels uitlachte toen hij bloedserieus over de luchtvochtigheid begon.

De luchtvochtigheid, daar moeten we dus een beetje op letten. Die moet tussen de vijftig en zeventig zijn, omdat het eiken anders krom kan trekken. Ik denk niet dat we het snel zullen vergeten overigens. Onze nieuwe eettafel is zo enorm groot, dat ding is z'n eigen reminder! Kun je niet omheen. Bijna letterlijk...

'Geen enkele intacte zenuw'

Mijn oom Peter woont al eeuwen in Australië. Hij mailde me dat daar de laatste dagen veel is gesproken over een Nederlander die inmiddels zowat heilig is verklaard. Zijn naam: Guus Hiddink. De man die er voor zorgde dat Australië zich plaatste voor het wereldkampioenschap voetbal in Duitsland, komend jaar.

Peter over de zenuwslopende en allesbeslissende return tegen Uruguay, die met strafschoppen werd beslist: "Er is gespeculeerd dat Hiddink waarschijnlijk geen enkele intacte zenuw in z'n lijf heeft. Op de allerengste momenten wreef hij soms één keer aan één kant van z'n neus."

Een behoorlijke bouwvakker

Onze woning heeft z'n beste tijd gehad. We hadden eigenlijk ook al jaren weg moeten zijn. Dat wordt altijd extra duidelijk wanneer de winter nadert. Dan zijn er steevast problemen met de verwarming. Nu zit er bij de moederhaard en klein gaatje in de buis waadoor het water rondgepompt wordt. Hoe dat ding precies heet, weet ik niet. Ik vond mezelf al een behoorlijke bouwvakker toen ik zaterdag voorstelde om even bij de Praxis langs te rijden voor een oplossing. Iets van kit, had ik in gedachten.

Het werd een goedje van Bizon. Nadat ik het over het gaatje had gesmeerd, om het vervolgens twaalf uur uit te laten harden, was ik gisterochtend positief gestemd. Het zag er robuust uit en zo voelde het ook. Maar nog geen twee minuten nadat ik de haard had aangezet, perste zich onder hoge druk alsnog een straaltje verwarmingsvocht door de zorgvuldig aangebrachte coating heen. Miriam moest lachen. Die verdenkt mij toch al van twee linkerhanden.

Dat wordt Bertus de loodgieter bellen...

Tegenspraak werd niet geduld

Dat we Sinterklaas gingen vieren. Het was meer een mededeling dan een vraag. Zondag 4 december. Ik keek in mijn agenda en zag tot mijn grote vreugde dat ik die dag een late dienst bij het ANP had staan. "Dan doen we het op een ander moment," zei mijn vader beslist door de telefoon. "Misschien zelfs beter: de volgende dag. Maandag 5 december!"

Ik stribbelde nog tegen. Veinsde een andere afspraak. Maar tegenspraak werd niet geduld, zoveel was duidelijk. Nadere informatie zou per e-mail volgen, zei mijn vader. Ik overweeg een ander mailadres te nemen...

Restanten van een kartonnen doos

"Ah, jullie zijn van die zending uit Thailand!" De vriendelijke kantoormedewerker van het loodsbedrijf knikte ons toe en nam mijn papieren in ontvangst. "Ja, dat is een apart gevalletje," zei de man. Ik nam aan dat hij aan de lange periode refereerde dat het spul in zijn loods had gestaan en mompelde iets over problemen met TNT Freight. Maar hij bedoelde iets anders.

"Heb jij die foto's nog van die doos uit Thailand?" vroeg hij aan een collega die schuin achter hem zat. De collega leek direct te weten wat hij bedoelde, maar schudde zijn hoofd. "Die zullen nog wel ergens te vinden zijn, maar dat weet ik zo snel niet." De vriendelijke kantoormedewerker wendde zich weer tot ons en zei: "We hebben er direct foto's van gemaakt, toen de lading binnenkwam."

Nieuwsgierig geworden liepen Miriam en ik achter hem aan naar buiten. Voor de deur van de loods, op een industrieterrein naast de Kuip, was het een komen en gaan van flinke vrachtwagens. Vorkheftrucks cirkelden rond. "Daar staat het," zei de man, terwijl hij wees naar iets dat leek op een grote kartonnen drol op een palet, die met loshangend plakband bijeen werd gehouden.

We moesten lachen. "Ik weet honderd procent zeker dat we destijds in Thailand extra hebben betaald voor de bekisting," zei ik tegen Miriam en de vriendelijke kantoormedewerker. Dit was alles behalve een kist. Zonder veel moeite haalde ik het plakband van het pakket af. De zijkant van de ingezakte doos was al open, waardoor ik de inhoud er gemakkelijk uit kon trekken.

Alles was nog heel, dankzij bubbeltjesplastic en veel Thaise kranten. Het spul staat nu in de woonkamer. Twee knielende monniken, een zittende Boeddha en twee hoofden, plus twee tempelornamentjes die nog een ander voetstuk krijgen. En de restanten van een kartonnen doos...

[Zie ook: Dossier Laos]

Wel een beetje zorgen

Vorig weekend stemden we onder zijn bezielende leiding nog op twee Rotterdamse Groeibriljanten, zoals ik eerder al schreef. Gisteravond moest hij opstappen van het CDA. Wethouder Marco Pastors. De man die voor ons nog zou uitzoeken waarom Fikkie niet was ingetekend op de artist impression van het te renoveren Fikkieplein.

Daar maak ik me nu wel een beetje zorgen over...

'Theo moest erg lachen'

Van het impresariaat van Theo Maassen ontving ik zojuist de volgende reactie op mijn vraag over het kratje bier:

"Theo moest erg om het verhaal lachen en kent Geert-Jan wel uit Rotterdam. Ik ook trouwens. Maar zijn verhaal klopt niet, hoewel het leuker zou zijn als we het konden bevestigen."

Jammer, maar helaas...

[Zie ook: Dossier Geert-Jan]

De act met het kratje bier

E-mail aan Theo Maassen

Beste Theo,

Toen ik vanmiddag met Miriam museum Boijmans-van Beuningen uitliep, de aangename najaarszon in, hoorde ik iemand vrolijk neuriën. Terwijl ik nog even werd afgeleid door de enorme gestalte van Kabouter Butplug, die sinds kort eindelijk rust heeft gevonden op het binnenplein, ging het neuriën over in fluiten. Ik wendde mijn hoofd en zag tot mijn verrassing dat het Geert-Jan was. Hij zag mij ook en groette met een glimlach. We schudden handen. "Dag mevrouw," zei hij tegen mijn vriendin. Ook zij gaf hem een hand. "Dit is Geert-Jan," zei ik ter verduidelijking. Het was de eerste keer dat ze elkaar ontmoetten. Ze herkende zijn naam en knikte beleefd.

Geert-Jan zwerft al jaren door het centrum van Rotterdam. Hij was vaak aan het werk bij de uitgang van parkeergarage Weena, in hetzelfde gebouw waar ik jaren werkte. Hij verkocht er straatkranten. En hoewel ik nooit heb gezien dat hij ook daadwerkelijk een exemplaar wist te slijten, oogde hij immer optimistisch. Op een dag raakten we aan de praat. Ik stond buiten een sigaret te roken, Geert-Jan liep voorbij en zei gedag. "Goedemiddag," reageerde ik opgewekt. "Je bent de eerste die iets tegen me zegt vandaag," waren geloof ik zijn woorden, waarna we spraken over zijn leven op straat en over vijf euro voor een identiteitsbewijs.

"Hoe is het met je?" vroeg ik onderzoekend. De vrolijke glimlach maakte plaats voor een meer bedrukt gezicht. Hij richtte zijn blik naar de grond. Geert-Jan murmelde iets over hoe hij er nog maar het beste van probeerde te maken. Ik knikte begrijpend. Twee weken geleden had hij me verteld over een ongeneeslijke ziekte. Ik twijfel nog steeds aan het waarheidsgehalte van dat verhaal, maar mocht het niet kloppen, dan wist hij zich in ieder geval te herinneren dat hij het me eerder had gezegd. "Heb je misschien een muntje voor een bak koffie?" vroeg hij. Terwijl we gedrieën onder de poort door naar buiten liepen, gaf ik hem wat geld.

"Zijn jullie getrouwd?" vroeg Geert-Jan. "Nee, we wonen wel samen," zei ik, waarna hij een enthousiast verhaal begon over de nadelen van het huwelijk en over recepties die toch maar worden bevolkt door mensen die je liever niet ziet. Toen Geert-Jan klaar was met zijn monoloog keek hij ons verwachtingsvol aan. "Ik had toch verteld dat Theo Maassen een goede maat van mij is?" vroeg hij na een korte stilte. Ik schudde mijn hoofd. Dat verhaal was nieuw. "Hij heeft me gevraagd om wat voor zijn show te schrijven," vervolgde Geert-Jan. "Ik probeerde net wat materiaal op jullie uit en jullie reactie, daar kan ik wel wat mee."

Nog voor ik kon reageren, begon hij te vertellen over de act met het kratje bier. "Die ken je toch wel?" vroeg hij. Ik twijfelde. "Die heb ik verzonnen! Die heeft Theo van mij," zei Geert-Jan uitgelaten. Hij beweerde geloof ik dat je er Cameretten mee hebt gewonnen. Mijn gedachten dwaalden af. Naar de eerste ontmoeting met Geert-Jan en de vraag of hij het identiteitsbewijs ook echt had gehaald. Naar ons recente gesprek, waarin hij zijn al dan niet naderende einde had aangekondigd en naar het kratje bier. Het beeld van een zwerver die cabaretiers van geschikt materiaal voorziet, sprak me zeker aan, maar ik had moeite om het ook echt te geloven.

Vandaar deze mail, Theo. Omdat ik toch moet weten, van Geert-Jan en dat kratje.

Groeten,

Sander Versluys

[Zie ook: Dossier Geert-Jan]