Hilarische reacties

Op de weblog van Paul en Claudia lokt een posting, die onder meer over wijlen cavia Lucky gaat, nogal wat respons uit. Hilarisch is het bij vlagen.

Update 29/09/04
Paul heeft de reacties behorend bij het betreffende bericht helaas verwijderd. De fans die graag door willen discussiëren, verwijs ik graag naar Caviaworld.

Update 01/10/04
De cavia-fun is over. Het aantal bezoekers op Caviaworld is teruggelopen tot nihil. Ik was wel blij om te zien dat ook de weblog van Paul en Claudia inmiddels geen bezoek meer trekt (van 82 pageviews op dinsdag, naar 10 vandaag). Dit toont aan dat er zeker markt is voor cavia-initiatieven. Het heeft bij Caviaworld eenvoudig aan marketingpower ontbroken.

Ik sprak Paul woensdagavond toen hij op weg was naar een sprinkler-storing bij Ikea. Hij vertelde dat Claudia niet heel blij was geweest met het gros van de ruim veertig reacties op haar bericht. Ze had ze overigens niet gelezen; Paul had haar op hoofdlijnen bijgepraat. Wellicht verstandig van hem. Ach, wat heb ik gelachen om die cavia's zeg...

Normen en waarden van de premier

Annemarie tipte gisteren VPRO's 'Tegenlicht'. De uitzending ging over de inspiratiebronnen van Jan-Peter Balkenende. Aanleiding vormde het feit dat onze premier regelmatig citeert uit het werk van Amitai Etzioni, een Amerikaanse socioloog. Het normen- en waardendebat van Balkenende is door Etzioni ingegeven en dan met name door zijn boek 'The new golden rule'. Het schijnt dat dit boek op het nachtkastje van de minister-president ligt.

Ik heb de uitzending gisteren gezien en had moeite om wakker te blijven. Niet alleen zat deze aflevering van 'Tegenlicht' naar mijn smaak rommelig in elkaar, het tempo was bovendien laag en enige vorm van nieuwswaardigheid - in welke vorm dan ook - ontbrak. Of het moet de opmerking van Etzioni zijn geweest dat Balkenende hem in een recent gesprek deed denken aan Tony Blair. Een associatie die mij eerlijk gezegd volledig ontgaat.

Ook de premier zelf kwam in 'Tegenlicht' aan het woord. Hij claimde onder meer het succes van zijn normen- en waardendebat. Zo merkte hij op dat destijds wat lacherig werd gedaan over dit onderwerp, terwijl het inmiddels een 'hot issue' zou zijn. Ik wens dit te betwijfelen. Hoewel Etzioni wellicht gelijk heeft dat de wereld toe is aan een nieuw waardenbesef na de revolutie van de jaren zestig, staat een discussie over deze kwestie volgens mij bepaald niet hoog op de agenda.

De lacherigheid die volgens Balkenende tot het verleden behoort ten aanzien van het onderwerp, bespeur ik bij mijzelf in ieder geval nog steeds. Daarnaast wordt in de politieke arena onverminderd over de waan van de dag gesproken en is een afsplitsing van Geert Wilders of het uitlekken van een miljoenennota nog altijd veel belangrijker dan een discussie over nieuwe omgangsnormen. En dat is begrijpelijk. Je kunt normen en waarden namelijk niet vastpakken en Geert Wilders wel.

Als de premier werkelijk de geschiedenis in wil gaan als de man die het besef van normen en waarden in Nederland opnieuw op de agenda heeft gezet, dan moet hij zijn verhaal concreter maken. Dit weekend zag ik ook een noodkreet van een schooldirecteur. Hij sprak van een verloren generatie, waarvoor we ergens in de komende decennia de rekening gaan betalen. Had ik direct beeld bij. Misschien moet Balkenende Etzioni even laten voor wat hij is, om het land in te gaan. Praat wat meer met schooldirecteuren en wat minder met sociologen...

Strontlazarus naar Hilverdorp

De één is zogenaamd moe na een dagje klussen in zijn nieuwe hoofdstedelijke woning, de ander zit in Praag en heeft daarmee een beter excuus. Dan zijn er nog verschillende mensen die laten weten dat ze morgen vroeg aan de slag moeten. Hetzij met ouders die om half tien voor de deur staan (één maal), hetzij met werk (drie maal). Je hebt ze ook die al op weg zijn naar andere events (met twintig vriendinnen), mensen die op zich wel in zijn voor iets leuks, maar dan graag een andere keer en mensen die niet reageren (twee maal). Tenslotte is er nog de categorie Niels (V.). Het noemt zich je beste vriend, maar als je dringend behoefte hebt aan een nachtje doorhalen, zit 't zogenaamd strontlazarus in de auto op weg naar Hilverdorp. Geen stijl. Ik mag hopen dat het zelf stuurt!

Is het volle maan of ligt het ergens anders aan? Ik heb in ieder geval dringend de behoefte om er op uit te trekken, maar de rest van de wereld heeft andere plannen. Slapen lijkt daarbij het meest favoriet.

Kort nieuws op vrijdag

Afscheid
De afgelopen dagen waren hartverwarmend. Ik kan niet anders zeggen. Ontzettend veel aardige reacties van mensen om mij heen op mijn vertrek bij Intermax. Daarnaast is het leuk om te merken dat nieuwe mogelijkheden zich als vanzelf presenteren. Ik voer de komende weken een hoop leuke informele gesprekken en ben daarnaast druk in mijn hoofd om te bedenken wat de uiteindelijke vorm van mijn werkzame leven moet zijn. Dit alles naast de normale Intermax-stress. Want de verkoop gaat door.

Enerzijds stond ik gisterochtend een stuk relaxter onder de douche dan de weken ervoor, in de wetenschap dat het nieuws eruit was. Anderzijds merk ik dat de druk van de afgelopen jaren naar buiten komt. Ik heb last van m'n rug en schouders en voel me 's ochtends nog minder senang dan voorheen. Dat ik geen ochtendmens ben, is bij de meeste mensen wel bekend, maar ik hoop dat het opstarten binnenkort toch weer wat soepeler gaat.

Net een salesborrel. Bedacht om de 'bonding' wat te stimuleren na de komst van Menno op new business. Een initiatief dat al veel langer op de agenda stond, maar steeds niet doorging omdat er elke week wel weer iemand een afspraak had aan de andere kant van het land, om half vijf. Ook nu zat Mike bijvoorbeeld in Den Haag. We hebben bij ZIN gezeten, aan de overkant van de Lijnbaan. Ook de rest van het bedrijf was mee. Erik riep: "Dit is je laatste borrel als salesmanager." Ik realiseerde me dat hij gelijk had. Vanaf volgende week werk ik Brenda in als mijn opvolgster op die plek.

DJ Dirk
Een heerlijke 'DJ Dirk FM' afgeleverd voor deze vrijdag - de wekelijkse drie-minuten-radioshow met de foutste jock van Rotterdam. Iedereen bij Stads noemt me tegenwoordig ook Dirk. Geweldig is dat. Ik kwam er achter dat de afleveringen binnen het bedrijf verspreid worden. Zo zijn er illegale kopieën in omloop bij CITY FM en Stads Radio Den Haag. Het is prachtig om te zien hoe Dirk binnen een paar weken een volstrekt eigen leven is gaan leiden.

Het jinglepakket voor Dirk is inmiddels klaar. Met dank aan CITY FM! De acapella's uit het oude pakket kwamen goed van pas. Gecombineerd met de stemmen van Bas en ex-stagiaire Kirsten, de jocksing van Pors en stockmuziekjes uit een hele oude stoffige doos, klinken ze echt cool! Binnenkort ook weer wat reguliere vormgeving maken. Dirk vreet tijd...

Met pijn in het hart

Vanaf vandaag mag ik er godzijdank eindelijk over praten. De afgelopen maanden wist ik zelf al dat ik Intermax zou gaan verlaten, had ik John en Ludo ingelicht en een aantal mensen in mijn directe omgeving, maar hield ik verder vooral mijn kaken stijf op elkaar. Dat was best lastig op z'n tijd. Zo had ik het er graag al veel eerder met Bernard Jan over willen hebben. BJ – zoals hij in de wandelgangen heet – is senior consultant bij ons, maar is vooral de voormalig programmaleider van twee radiostations, die ik enkele jaren geleden naar Intermax haalde.

Tegelijk was BJ vandaag het minst verrast. "Dat verbaast me niets," reageerde hij. En dat is ook wel begrijpelijk. Het past bij mijn gemoedstoestand van de afgelopen tijd en verder delen we de passie voor radio. Ik heb er ook nooit een geheim van gemaakt dat ik ooit de overstap naar de oude media zou willen maken. Inmiddels is het bijna een gevoel van terug naar de oorsprong. Ik maak radioprogramma's sinds mijn elfde levensjaar en het is de rode draad in de rest van mijn leven. Ook de band met mijn partners John en Ludo komt voort uit onze gezamenlijke tijd bij Omroep Vlaardingen.

Na een decennium Intermax is het tijd voor iets anders. Met pijn in het hart. Ik kan niet ontkennen dat deze dag emotioneel was en dat er een paar momenten waren dat het aanstaande vertrek zo realistisch voor kwam, dat ik de tranen achter mijn ogen voelde branden. Ik ga die club echt missen. Het is een derde van mijn leven. Het is de plek waar ik groot ben geworden. Het is de meest vormende ervaring ooit geweest, waarbij ik bovendien het voorrecht heb gehad om bij te mogen dragen aan een technologisch keerpunt in de geschiedenis.

Het internet heeft ons leven veranderd en van die ontwikkeling heb ik deel uitgemaakt. Ik was erbij toen de eerste plaatjes op het web verschenen, toen er databases aan sites gekoppeld werden, toen online betalen tot de mogelijkheden ging behoren en toen het doodnormaal werd dat je niet meer naar de videotheek of de cd-winkel ging, maar filmpjes en muziek gewoon van het internet haalde. Ik heb meegebouwd aan die revolutie. En dat vervult me best met enige trots. Trots vooral ook omdat wij er nog zíjn. Omdat we dat gewoon goed gedaan hebben. Tien jaar winst. Punt.

Hoe zeer ik Intermax ook ga missen, ik heb toch heel sterk het gevoel dat ik deze stap móet zetten. Omdat ik niet over tien jaar wil balen van het feit dat ik het niet heb geprobeerd. Ik moet mijn hart volgen. Vandaag werd ik daar gek genoeg in gesteund door mijn belangrijkste klanten, die ik zelf telefonisch van mijn vertrek op de hoogte bracht. Eén van hen, een advocaat, biechtte op al jaren ook volledig geschoold commercieel vlieger te zijn, maar niet te vliegen. Hij begreep precies wat me bewoog. Anderen waren verrast, maar – voor zover ik dat kon beoordelen – toch vooral ook oprecht met hun felicitaties.

Het woord 'moedig' is vandaag een aantal keren gevallen. Mensen vinden het moedig dat ik de stap zet van een behoorlijk gevestigde positie naar een onzekere toekomst. Onzeker is het ook wel – in die zin dat ik absoluut niet weet wat ik vanaf januari ga doen – maar toch heb ik niet echt een 'moedig' gevoel bij mijn vertrek. Het lijkt meer vanzelfsprekend. Het is tijd voor een volgend hoofdstuk. Ik wil weer creatief bezig zijn. Ik wil weer presenteren, maar ik wil ook blijven ondernemen. Op dat gebied jeukt het al behoorlijk. Ik wil iets met de integratie van radio, tv en internet.

De combinatie tussen creatief en ondernemen gaat er zeker komen. Dat weet ik. Dat zegt m'n onderbuik. En als ik de afgelopen jaren nou één ding van John heb geleerd, dan is het wel dat onderbuikgevoel soms leidend moet zijn. Dit is zo'n moment.

En nu ga ik op de bank liggen, want ik ben helemaal op.

Wat kost zo'n stakingsdag?

Het leek wel of er een voetbalwedstrijd op de Coolsingel werd gespeeld. Het geluid van oorverdovende toeters en van joelende mensen verspreidde zich door de stad. Het straatbeeld was wazig door een dikke oranje mist, afkomstig van de vuurpijlen die de dertigduizend demonstranten ontstaken. De menigte oogde bontgekleurd door de verscheidenheid aan actiejassen, hoeden en linten met dreigende teksten. 'Elke dag actie' waarschuwde FNV Bouw. 'Wij zijn het zat' kopte een shirt dat gedragen werd door een afgedragen punker.

Wat kost zo’n stakingsdag eigenlijk? Ik neem aan dat er politiebegeleiding nodig is bij dit soort evenementen, EHBO en in ieder geval opruimtroepen van de Roteb om Rotterdam na afloop weer toonbaar te maken. En dan de gederfde inkomsten: Winkels in het centrum waren vandaag nauwelijks bereikbaar en natuurlijk werd in tal van bedrijven niet gewerkt en dus ook niet verdiend. Alleen al van de kosten die gemoeid waren met de merchandising van de bonden, zou gemakkelijk een aantal WAO-ers overeind gehouden kunnen worden.

Begrijp me goed: Ik stem al m'n hele stemgerechtigde leven keurig PvdA en gun iedereen het recht op actie. Toch was ik iets teleurgesteld toen ik vanavond Wouter Bos als demonstrant zag in het journaal. Ik vond het iets te makkelijk dat hij nu schouder aan schouder met Lodewijk de Waal tegen de ontstoken voet van Balkenende stond aan te schoppen. Volgens mij zou het veel verstandiger zijn om juist nú niet te staken, maar een paar procent extra energie te investeren. Om de Nederlandse economie net dat zetje te geven.

Ik was wel blij dat de zon niet scheen vandaag. Zo’n actiedag moet niet te prettig aanvoelen. Ironisch genoeg is de 'hete herfst' van de vaderlandse vakbeweging nu gestart op een bijzonder schrale septemberdag...

Klachten van huurders

Een geweldige posting op de weblog van Silvan Stoet, die ik je beslist niet wil onthouden! Klachten van huurders bij het hoofdstedelijke huisvestingsbureau.

Seksueel avontuurlijker

Goed nieuws voor mijzelf en mijn radiocollega's! Eindelijk erkenning:

"Mensen met een aantrekkelijke stem zijn meestal seksueel avontuurlijker. Dat concluderen onderzoekers van een Amerikaanse universiteit. Zij vroegen 149 proefpersonen de opnamen van stemgeluiden te beoordelen. De stemmen die het beste scoorden, bleken van mensen die op jongere leeftijd seks hadden. Ook hadden zij meer partners en neigden zij eerder tot ontrouw. Volgens de universiteit bestaat er ook een verband tussen de aantrekkelijkheid van de stem en het lichaam."

Bij die laatste zin moest ik even aan Erwin van der Bliek denken :-)

Bron: Nu.nl / BBC

De verkeerde zaal

Onlangs moest ik erg hard lachen toen ik een verhaal las over een bezoek aan bioscoopcomplex 'Pathé de Kuip'. De schrijver verkeerde in volstrekte verwarring toen aan de film geen touw bleek vast te knopen en de voorstelling bovendien in recordtijd afgelopen was. U begrijpt het: De verkeerde zaal.

Afgelopen zaterdag overkwam mij exact hetzelfde. Na een ware overlevingstocht langs de kassa van het complex en de zelfbedieningsshop - waar het onmogelijk druk was - zagen we in rode letters 'The Bourne Supremacy' oplichten boven twee enorme zaaldeuren. Binnen bleken onze stoelen op rij vier reeds ingenomen.

Nadat we een plekje op de bovenste rij hadden gevonden, zakten we onderuit in de riante zetels. Juist toen de film op gang leek te komen, rolde de aftiteling over het scherm. We waren nog geen uur verder. Even keken we elkaar in verwarring aan, tot ik mij het eerder gememoreerde verhaal herinnerde. En inderdaad: Het bleek zaal zes en niet zaal negen.

Binnenkort terug voor het eerste deel... In combinatie met het slot van een andere film?

Keurig kort geschoren

Het gras lag er prachtig bij. De zon was inmiddels door de wolken gedrongen en maakte dat het fantastisch uitkwam. Een schitterend fris lichtgroen, vergelijkbaar met de kleur van jonge rijstplanten, zoals ik die in Thailand heb gezien. Het tapijt was bovendien keurig kort geschoren. Aan de horizon was de skyline van Rotterdam te zien. Ik bleef staan en snoof de landelijke lucht op. Even overwoog ik het moment vast te leggen, maar ik besefte dat het niet in een foto te vangen zou zijn.

Ik was onderweg van het veld waar 'gechipt' werd naar de 'driving range', waar de afslag werd geoefend. Het paadje was enigszins drassig na het slechte weer van de afgelopen dagen. Later begreep ik dat Herman, de directeur van de golfbaan, zich behoorlijk ergert aan dat natte gedoe. Hij is volop in de weer met de aannemer die nog wat schoonheidsfoutjes moet herstellen. Herman bleek een man naar mijn hart. Toen we samen in een golfkarretje rondreden, stopte hij zelfs om twee ballen op te rapen.

Golfbaan Delfland was gisteren het toneel van de Intermax Golfdag. Als sponsor leek het ons aardig om er een middag sportieve ontspanning te organiseren voor een aantal klanten en relaties. Het werd een geweldig succes. De zon scheen, de mensen waren leuk, de catering was prima en de gastvrijheid van Herman en zijn medewerkers was overweldigend. De schade: Eén meerkoet. Het beest werd dodelijk geraakt bij de afslag van één van mijn beter gewaardeerde klanten. Die kreeg daarom de aanmoedigingsprijs.

Vandaag wel helemaal verrot. Zo’n dag zuipt energie.

Tweede woensdag van september

Wat een heerlijke ophef deze week over de uitgelekte miljoenennota. De derde dinsdag van september werd dit jaar al zes dagen eerder gevierd, op de tweede woensdag. En het enige nieuws betrof het uitlekken van het document zelf. Plus het feit dat premier Balkenende er een paar grapjes in heeft verwerkt dit jaar. Voor het eerst in de geschiedenis, zo meldde - een uiterst trotse - Frits Wester van RTL.

Balkenende schrijft bij een passage over de verlenging van de A-nogwat richting Oss, dat Jan Marijnissen (fractievoorzitter SP) nu voortaan ook op tijd thuis kan zijn. En bij een stuk over verscherpte regelgeving voor rokers wordt gemeld dat minister Remkes (een zware tabaksverslaafde) is vrijgesteld. Humor is leuk. Balkenende is hilarisch. Ik kan bijna niet wachten op de hoedjesparade komende dinsdag en hoop op een stevige dijenkletser van hare majesteit.

Webloggers leven korter

Zojuist ontving ik een mailtje van Jaap, met de verontrustende mededeling dat loggen slecht is voor de gezondheid. Ik post dit bericht gelijk maar even, dan hoef ik er vannacht tenminste niet wakker van te liggen...

"Internetters die een weblog bijhouden, hebben meer last van slapeloosheid, hoofdpijn, maagklachten en sociale problemen. Dit zegt een groep Britse psychologen die een aantal studenten onderzocht zonder weblog en de resultaten vergeleek met studenten die wél een weblog bijhouden. De onderzoekers hadden verwacht dat webloggers gezonder zouden zijn dan niet-schrijvers. Zij kwamen echter het slechtste uit de test. Volgens de psychologen ben je waarschijnlijk het beste af, als je helemaal niets schrijft."

Bron: Nu.nl

'Happy little accidents'

De zondagnacht is steevast voor Bob Ross. Al jaren ben ik een fan. Ik ontdekte hem op de Amsterdamse kabel, in de tijd dat Miriam nog aan het J.J. Cremerplein woonde en heb sindsdien alle afleveringen wel twee of drie keer gezien. In Rotterdam worden de avonturen van Bob door ETV.nl uitgezonden. Vroeger op de oneven en sinds gisteren ineens op de éven uren.

Ik was Bob dus even kwijt toen ik vannacht om één uur inschakelde, maar ben zo'n grote fanaticus dat ik met genoegen tot twee uur heb gewacht voor mijn vijfentwintig minuten schilderplezier. Het lekkere aan Bob is dat je weet wat je krijgt. Alle uitzendingen zijn volstrekt inwisselbaar. Een landschap met bergen, bomen en een beekje en dan dat heerlijke, rustgevende stemgeluid.

Ook de uitspraken van Bob zijn nooit een verrassing. Als hij z'n kwast uitslaat na een wasbeurt, grapt hij steevast dat iedereen in de studio plots wegduikt. Dolkomisch vindt hij zichzelf op dit soort momenten. Vaak is er ook aandacht voor de eekhoorn van Bob. Het beestje luistert naar de naam 'Pea Pod the pocket-squirrel', omdat hij het liefst in de borstzak van Bob verblijft. Hoe vaak ik dát niet gehoord heb.

Maar het allermooitse van Bob Ross blijft toch wel dat je tot driekwart van zijn programma denkt dat het schilderij waar hij aan bezig is, best aardig oogt. Dan komt het moment dat de meester besluit om weer een afzichtelijk hutje te plaatsen of een foeilelijke boom toe te voegen. Tegen de tijd dat Bob zijn werk signeert weet je zeker dat je zoiets nooit in je huiskamer zou willen hebben.

Bob kent die kritiek overigens. Hoewel hij niet meer onder de mensen is, zou hij in reactie ongetwijfeld fluisteren: "We don't make mistakes. We just have happy little accidents."

Zes uur op het Leidesplein

De verkoper moest even diep nadenken over de rekensom. Vijf keer drieënhalve Euro. Ondertussen schepte Niels (V.) zijn broodje vol met uitjes, augurk en ladingen mosterd en ketchup. Het schamele servetje dat om zijn hotdog geklemd zat, raakte snel doorweekt van de sauzen. De handen van Wouter zaten op dat moment al onder. Mark duwde inmiddels een tweede broodje naar binnen.

Het was zes uur ´s ochtends op het Leidseplein in Amsterdam. Er stonden rijen taxi´s. Ik vroeg me af waar die op wachtten. Er liepen slechts enkele verdwaalde stappers, waarvan de meeste een pitstop bij de hotdogkraam maakten. We kwamen uit de 'Melkweg', waar het licht na de laatste set van Remy juist aan was gegaan. Applaus en gejuich. De uitzinnige menigte was niet in de laatste plaats van zins om naar huis te gaan.

Eerder die avond hadden we in Hilversum een pizza gegeten, waarna we met de trein naar Amsterdam reden. Geen 'Discotheek Gooiland' dus. Het kan eens meezitten. Bij 'Werck' - een nieuwe tent naast de Westerkerk - was het druk, maar niet enerverend. Via de 'Bulldog' - waar geen wiet meer te koop was - en een vage coffeeshop in de Korte Leidse Dwarsstraat - liepen we richting 'Jimmy Woo'. Wat een geweldig tafereel.

Het fenomeen 'doorbitch' ken ik wel. Van de 'Now&Wow' bijvoorbeeld. Zoals het bij Jimmy toegaat, had ik het echter niet eerder gezien. In een wijde kring stond een grote groep mensen om haar heen. Met een enorme air liep ze vervolgens de kring rond, om her en der iemand aan te wijzen die naar binnen mocht. Deze haalde vervolgens opgelucht adem en haastte zich om de bitch met drie zoenen te bedanken. De rest wachtte gespannen af.

Net nadat ik had voorgesteld om naar de 'Escape' uit te wijken, doemde het markante gebouw van de 'Melkweg' op. Niels spoorde Wouter aan om te gaan vragen wat daar vanavond te doen was. Hij spurtte richting portier en kwam al net zo snel weer terug met de mededeling dat we het niet beter hadden kunnen treffen. Een 'Earth-party'. Vroeger al weken van tevoren uitverkocht, nu toegankelijk zonder problemen. Al had de mevrouw achter de kassa wel wat moeite met het berekenen van onze toegangsprijs.

Toen we eenmaal uitgeput de taxi uitrolden in Hilversum, zaterdagochtend om kwart over zeven, hadden we een topavond gehad. Na wat korte ochtendrust de Loosdrechtse Plassen op. Er had iets meer wind kunnen staan, maar het bleef droog en de zon scheen. Terwijl Wouter gestrekt in de zeilboot wat slaap probeerde in te halen, dronken we nog een biertje op een terras aan het water. Leon een Spa-tje. Verstandig.

Bier bevordert liefdesleven

Vanavond zullen wel weer wat liters vloeien. Het volgende bericht is daarom op z'n minst bemoedigend:

"Een biertje per dag is goed voor de gezondheid en het liefdesleven. Dat beweert een Oostenrijkse voedingsdeskundige. Mannen mogen minstens een liter bier per dag drinken, vrouwen ongeveer een halve liter, zo blijkt uit onderzoek. De Duitse Federatie van Bierbrouwers meldde overigens al in 2002 dat het drinken van bier een positieve uitwerking heeft. Het zou de kans op een beroerte verminderen."

Bron: ANP

Eerste officiële DJ Dirk FM

Vandaag rond 12.15 uur de eerste officiële 'DJ Dirk FM', op Stads Radio. Ik heb me erg geamuseerd gisteren bij de samenstelling van deze dikke twee minuten radiosatire, waarin Manon een plaat aanvraagt van Saskia & Serge en waarin - uiteraard - de fileforcast voor de filefetisjisten een vaste plek heeft. Bas heeft gisteren al even kunnen luisteren en oordeelde goedkeurend. Niet onbelangrijk.

Vanochtend hoorde ik tot mijn verbazing bij 'Werkman Wordt Wakker' een complete lofzang op Dirk. Mijn gewaardeerde radiovriend Scheerman herhaalde Dirk's laatste inzending voor de Stads Radio Voicemail. Ik was meteen klaarwakker. Dank voor alle positieve vibes mensen! Ik heb er overduidelijk een hobby bij en moet steeds vaker terugdenken aan de tijd waarin Bas en ik zoveel lol hadden met Pierre van Dalen.

Radio is lekker...

RTL, Jambers en Essent

Als mediaminner kijk ik elke dag even op Radio.nl. Vandaag kwam ik daar de volgende, vreemde mededeling tegen: "De leiding van de commerciële omroep RTL en de Belgische televisiemaker Paul Jambers hebben in het geheim gepraat over het opzetten van een nieuw tv-programma. Dit meldt Essent."

Dit meldt Essent? Essent? Peter Contant zou ik me kunnen voorstellen, het ANP, een willekeurige krant, wat mij betreft de Story, maar een energiebedrijf? Dat is toch hetzelfde als wanneer Shell zou melden dat Unilever een nieuw soort rookworst introduceert?

Twee gele kaarten

Helaas heb ik gisteren twee gele kaarten moeten uitdelen aan webloggers die niet hun minimaal vereiste schrijfquotum halen. De kaarten zijn uitgereikt aan Niels (V.) en ons Ikea-duo Paul en Clau. Wanneer op korte termijn geen substantiële verbetering optreedt in het beheer van de betreffende pagina's, zal de Commissie Weblog zich beraden op nadere stappen. Openbare verhoren onder leiding van Adri Duivesteijn worden niet uitgesloten.

Raggen met de mannen

Dit weekend wordt het weer raggen met de mannen. Terwijl ik het schrijf, vind ik het echt iets aandoenlijks hebben. Zes mannen, tegen of net over de dertig, die al een paar weken geleden gepland hebben dat ze los gaan op vrijdag 10 en zaterdag 11 september. Het is bovendien een gezelschap dat ontstaan is tijdens een vrijgezellenuitje, vorig jaar. Dat maakt één en ander natuurlijk niet minder obscuur.

Maar het allerergste is nog dat we vrijdag eigenlijk in Utrecht hadden afgesproken, dat het inmiddels Hilversum is geworden voor een kick-off met een barbecue en dat ik er heel wat om durf te verwedden dat we uiteindelijk niet in 'De Winkel van Sinkel', maar in 'Discotheek Gooiland' in Hilverdorp zullen eindigen. Of de 'G-spot'. En dan hebben we nog een leuke avond ook. Het is om je kapot te schamen.

Zaterdag zeilen op de Loosdrechtse Plassen, in de Valk van Niels (V.). De vraag is wie van de zes het eerst te water gaat.

DJ Dirk krijgt eigen blokje

Voor de fans: DJ Dirk krijgt binnenkort een eigen blokje in het vrijdagprogramma van Lydia op Stads. De naamjingle voor Dirk wordt op dit moment ingezongen bij Pors Impact Creative. Een vriendelijke Ellen Pors liet mij weten dat er vandaag juist een sessie is en dat DJ D. daarvan optimaal kan profiteren. Voor een paar tientjes weet je alles.

Wellicht volg ik de suggestie van Bas, om Dirk óók een weblog te geven. Daarover binnenkort meer. Hou in ieder geval uw radio in de gaten! DJ Dirk is los...

Te laat vertrokken

Van John heb ik geleerd dat wanneer je ergens te laat arriveert, je blijkbaar te laat bent vertrokken. Om die reden kun je het alleen jezelf verwijten en dus niet de Central Line die met seinproblemen kampte of de metro op de Circle Line die zich met een slakkengang voortbewoog, de trein die niet op tijd wegreed van London Liverpool Station of het feit dat we halverwege nog eens moesten overstappen. En ook niet de baliemedewerker van Basiq Air op Stansted die terecht opmerkte dat we een kwartier te laat waren om in te checken.

En dus sliepen we nog een extra nachtje in Engeland en hadden we nieuwe tickets nodig voor de eerste vlucht vanochtend. De afhandeling op Rotterdam Airport was zo fenomenaal, dat ik zelfs nog een half directieoverleg heb meegemaakt. De week is weer begonnen!

Ontleedde kern van een woudreus

Het meest indrukwekkende werk was van Penone. De Italiaanse kunstenaar ontleedt enorme bomen. Ring voor ring. De twee houten sculpturen die in het Tate Modern staan, zijn ranke stammen die oprijzen uit een massief blok aan de voet. Feitelijk kijk je naar de kern van een woudreus. De takken die er om de zoveel meter uitsteken, zijn de knoesten die je normaal gesproken als ronde schijven in een plank tegenkomt. Indrukwekkend.

Het gebouw waarin het Tate Modern gehuisvest is, is een oude fabriek. Een enorm pand met een centrale hal waarin gemakkelijk enkele voetbalwedstrijden simultaan kunnen worden afgewerkt. Oorspronkelijk vormde deze hal het toneel voor de machinekamer. Nu is het de toegang tot een geliefd museum. Op een verhoging staat een gigantische spin. Opgetrokken uit brons, denk ik. Herkenbaar als insect, maar met een abstracte ondertoon.

Tate Modern ligt op de zuidoever van de Thames. Langs de rivier loopt een voetpad. Met mijn moeder heb ik een paar weken geleden het noordelijke Thames Path van de Westminster Bridge naar de Tower Bridge gelopen. Vandaag hebben we een stukje van het zuidelijke deel afgewerkt, in de tegenovergestelde richting. Onderweg een groot Turks pleinfeest en veel straatartiesten. Een prachtige dag ook. De temperatuur piekte richting de dertig graden vandaag.

Vanavond eten we wat in een pub aan de rivier. Morgen de laatste dag. We varen dan naar Greenwich, waar de nulmeridiaan de oorsprong van ons moderne tijdsbesef markeert.

Voor dag en dauw in Londen

Vanochtend om half vijf ging de wekker en om kwart over zes stonden we op Rotterdam Airport. Sinds vorig jaar geef ik mijn vader een reisje cadeau voor zijn verjaardag en dit jaar zijn we 'en famille' in Londen. Dankzij het tijdverschil van een uur met Nederland, dat op de heenreis in je voordeel werkt, stonden we al voor dag en dauw op London Stansted Airport. En dus hebben we er inmiddels een behoorlijk programma opzitten.

Omdat niet alle deelnemers aan deze trip zoals ik drie weken geleden nog hier waren, is de eerste dag voorbij gegaan met toeristische 'highlights'. Via Covent Garden - waar we in het zonnetje ontbeten hebben - door naar China Town in Soho, vervolgens Hyde Park, Buckingham Palace, St. James Park, Downingstreet en de Big Ben. Om uiteindelijk via Trafalgar Square bij ons hotel in Bayswater uit te komen.

Op het laatstgenoemde plein, waar Lord Nelson - de oude zeeheld - vanaf een torenhoge sokkel over de stad uitkijkt, hebben we nog een half uurtje de repetities meegemaakt in het beroemde kerkje van Saint Martin in the Fields. Het al even befaamde orkest, dat al dertig jaar dezelfde dirigent heeft, beet zich vast in Händel. De blazers presteerden onder de maat, oordeelde mijn vader. De strijkers waren in vorm.

Inmiddels ligt de rest in het hotel bij te komen van de eerste inspanningen van dit weekend. Zelf heb ik net mijn eerste pint Stella achter de kiezen in de buurt-pub, die de naam 'Leinster Arms' draagt. Vanavond lekker eten. Morgen Tate Modern.

Foto's van de eerste echo

Op weg naar de studio ben ik vanavond even bij Paul en Claudia langs gesneld. Ik was benieuwd naar de buik van Clau en de vorderingen met de kinderkamer. Om met de buik te beginnen: Die is overduidelijk aanwezig. Ongelofelijk hoe hard zo'n baby groeit. De foto's van de eerste echo werden me door een trotse aankomend vader gepresenteerd. Volgende week is duidelijk of het een jongetje wordt.

De kinderkamer is nog in de eerste aanvangsfase. De totale verbouwing van het huis van Paul en Clau, die inmiddels enige jaren gaande is, moet nu voor de winter afgerond zijn. Paul - die overigens kan beschikken over twee behoorlijke rechterhanden en een compleet Ikea-assortiment - zal nog behoorlijk aan de bak moeten voordat de ruimte geschikt is om een baby te huisvesten.

Verder heb ik kennis genomen van het Ikea Woonsdag-lied. Naar aanleiding hiervan overweeg ik een totale boycot van Paul en Clau's Zweedse vrienden. Wellicht gaan de Billy-boekenkasten vanavond nog richting grofvuil...

Alberti niet op pornokalender

Willeke Alberti doet tóch niet mee aan de pornokalender voor bejaarden, waarover ik eerder al schreef. Alberti - die ik overigens veel liever zonder kleren zou zien dan Imca Marina, die toch meer tot de categorie kolkende vetmassa's behoort - vindt dat er voorafgaand aan het project al te veel over geluld wordt. Ja, gek hè? De initiatiefnemer van de kalender met naakte bekende Nederlanders, waarvan de opbrengst bestemd is voor armlastige ouderen, betreurt het besluit van zangeres Willeke. Mij lijkt het een uiterst verstandige keuze van Miss Spiegelbeeld.

Gekantelde vrachtwagen

Totale gekte! De Rotterdamse avondspits was een regelrechte nachtmerrie vandaag. Ik heb een uur in bus 38 doorgebracht, onderweg van het Weena naar huis. Normaal een ritje van nog geen kwartier. Voor het overbruggen van de afstand tussen het Centraal Station en de kruising Beukelsdijk - Heemraadssingel, was nu alleen al veertig minuten nodig.

De oorzaak zal wel de gekantelde vrachtwagen op het Kleinpolderplein zijn geweest. Maar dat wist ik nog niet toen ik in de bus mijn ogen probeerde open te houden, tijdens het wachten in de eindeloze rij auto's. Bij de regionale radio miste ik net de verkeersinfo en werd mij in plaats daarvan gemeld dat Ruud Gullit vandaag zijn verjaardag viert. En dat wist ik nou toevallig al wél.