De populairste kattennamen

Ik ben verliefd op de ANP-Telex. Stel je een scherm voor, waarop alle berichten voorbij rollen die het persbureau in Rijswijk voor de media produceert. Van de crisis in Irak tot de crisis bij het Rotterdamse Havenbedrijf, die vandaag 'hot' is. Maar ook financieel nieuws en persberichten van organisaties die daarvoor betalen. Met name die laatste categorie is af en toe geweldig.

Honden- en kattenverzekeraar 'Dier & Zorg' maakt vandaag via een schrijven aan de pers bekend welke kattennamen het meest in trek zijn. Uit onderzoek van de verzekeraar is gebleken dat de Nederlandse top 3 er als volgt uit ziet:

1. Tijger
2. Mick
3. Tommy

Op zich is dit best aardig nieuws. Leuk als 'stopper' in de Telegraaf. Het vormt ook een goede aanleiding voor de media om de naam van het bedrijf te noemen, zonder dat gelijk sprake lijkt van een advertorial. Belangrijk is dan wel dat je als afzender van het persbericht een zekere niet-commerciële schijn ophoudt. En daar slagen onze vrienden van 'Dier & Zorg' niet echt in.

Direct na de eerst alinea, waarin melding wordt gemaakt van het onderzoek en waarin de drie populairste namen worden opgesomd, volgt een tussenkop: 'Groeiende belangstelling voor het afsluiten van een ongevallen en ziektekostenverzekering voor de kat / hond'. Sowieso hebben we hier te maken met een onmogelijk slechte zin, die als kop volledig misstaat, maar die bovenal niets met het onderwerp van het persbericht te maken heeft. De tekst onder de tussenkop luidt als volgt:

"In Nederland zijn er inmiddels ruim 15.000 katten verzekerd bij Dier & Zorg. De verwachting is dat dit aantal de komende jaren explosief zal toenemen. Deels omdat steeds meer eigenaren zicht bewust worden van de kosten voor goede medische zorg en deels omdat het huisdier een steeds grotere rol in het gezin gaat spelen."

Van de 203 woorden die het persbericht telt, zijn er - inclusief de kop - 45 gewijd aan het kattennamen onderzoek en 158 aan commerciële informatie, die daar verder niets mee te maken heeft. Wedden dat er morgenochtend iemand bij 'Dier en Zorg' met een stapel kranten en een schaar bij de hand voor niets zit te bladeren?

'Rijdt u wel voorzichtig?'

Mag ik nog even over 'Drinkland'?

Met het vertrek van Henk is de dubbele vrijdagdienst afgeschaft. Voortaan is er alleen nog een maandagmedewerker die waarneemt als Arjan zijn vrije dag beleeft. Die nieuwe hulp heet Edward. Ik ken Edward al langer, van verschillende invalbeurten door de jaren heen. Edward is een olijke Amsterdammer, jaar of zestig schat ik. Dikke pens en een poedel. Zo'n wit geval. Een keffertje, dat steevast met hem meereist.

Gisteren, op zijn eerste officiële maandag, stond ik voor onze schuifdeuren te roken toen Edward arriveerde. De begroeting was uitbundig. Met zijn onvervalste hoofdstedelijke tongval riep hij: "Hé! Hoe is het met jou? Ja goed? Ja? Heb 'ie dat huis nog gekocht? En hoe gaan de zaken? Gaat het goed?" Ik lachte hartelijk terug. "Wat kost een Red Bull hier ook al weer," vroeg Edward. "Eén vijfenvijftig," herinnerde ik hem. "Dan krijg jij 'm voor één vijftig!"

Toen ik later bij Edward binnenstapte om een Fristi te halen, kwamen we te spreken over vroeger. "Vroeger," zei mijn Amsterdamse vriend, "vroeger reed ik naar het Leidseplein en dan zette ik daar m'n auto op de stoep en dan ging ik wat drinken. En als ik dan weer wegreed en ik kwam politie tegen, dan vroeg die: 'Meneer, heeft u gedronken?' En als je dan 'ja' zei, dan zei de politie: 'Rijdt u wel voorzichtig dan?" Vroeger. Ja, dat waren nog eens tijden.

Vanaf vandaag nieuwe vruchtensappen in het assortiment van 'Drinkland'! En op maandagen is het voortaan lachen met Edward. Het Rotterdamse Weena-zuid is weer helemaal happening...

Einde van een tijdperk

Ons kantoor is op strategische wijze schuin boven een drankwinkel gevestigd, die de overduidelijke naam 'Drinkland' draagt. Ik kom er al jaren mijn Red Bull en Fristi halen en aangezien ik nogal wat van deze vloeistoffen consumeer, is mijn gezicht er welbekend. Soms leg ik alleen een Euro neer voor mijn blikje, andere keren maak ik een praatje met de man achter de kassa.

De winkel werd jarenlang gerund door Henk. Een beetje een ouwe mopperaar, maar wel met de nodige charme. En met liefde voor zijn product. Henk - die oud-marinier is, daarna een groentewinkel bestierde en uiteindelijk in de drank terecht kwam - had altijd een goed advies. Altijd een tip voor een mooie fles, altijd met een mooi verhaal. Eind vorig jaar moest hij met pensioen.

Voor mijn vakantie - half december - zegde ik hem uitgebreid gedag en wenste ik hem veel genoegen in zijn nieuwe leven. Een leven dat voornamelijk uit vissen zou bestaan, zo had ik eerder begrepen. Arjan ging de winkel overnemen. In de weken ervoor had ik kennisgemaakt met deze enthousiaste jongeling en had ik besloten dat het wel zou klikken, op Red Bull-gebied. Al zou ik Henk ook missen.

Toen ik half januari uit Thailand terugkwam, trof ik hem tot mijn verbazing echter toch weer in de winkel. Henk vertelde dat de eigenaar van 'Drinkland' had gevraagd om voorlopig nog op maandag en vrijdag te blijven. Op maandag omdat Arjan dan vrij was en op vrijdag om diezelfde Arjan te ondersteunen bij de weekenddrukte. En zo geschiedde. Het zou al met al een maand of negen duren.

In de afgelopen periode werd duidelijk dat Henk het er af en toe moeilijk mee had. Zijn winkel werd opeens door iemand anders gerund en hij was niet meer dan de vrijdaghulp. Tijdens het 'Zomercarnaval' had hij een aanvaring met Arjan, omdat die volgens Henk de koude blikjes te goedkoop verkocht. Henk vond dat niet commercieel, Arjan dacht daar anders over. En dus waren de blikjes voordelig die dag.

Vandaag begreep ik dat Henk definitief weg is. Het einde van een tijdperk. Goede vangst, Henk!

Goochelen met cijfertjes

Twee Groningse economen hebben voorafgaand aan de Olympische Spelen in Athene een voorspelling gedaan van het te behalen aantal medailles per land. Deze voorspelling was gebaseerd op een zelf ontwikkeld statistisch model, waarbij de uitslagen van alle wereldkampioenschappen (meer dan driehonderd evenementen) worden gekoppeld aan economische en demografische kenmerken van zeventig landen. Daar kwam het volgende lijstje uit:

1.   Verenigde Staten - 97
2.   Rusland - 83
3.   China - 71
4.   Duitsland - 69
5.   Australië - 45
23. Nederland - 21

De uitslag, een dag na de Spelen: De VS deden het beter dan voorspeld, met 103 medailles in totaal. Ook Rusland presteerde boven verwachting, met 92 plakken. China moest met 'slechts' 63 medailles genoegen nemen en Duitsland presteerde echt onder de maat: 48 keer eremetaal en niet 69, zoals vooraf gedacht. De voorspelling voor Australië bleek redelijk op koers: 49. Nederland scoorde één medaille extra.

Kortom: Statistiek is ook maar gewoon goochelen met cijfertjes... En hopen dat het uitkomt.

De geur van kruidnagel en kaneel

Dordrecht is het Lyon van Holland. Je rijdt er steevast doorheen op weg naar het zuiden, maar neemt niet de moeite om eens van dichtbij te kijken. Hoe vaak ik in de afgelopen decennia niet uit een oververhitte auto heb gehangen op de 'Route du Soleil', met Lyon als toonbeeld van fileleed en chaos. De autoweg voert er dwars door de stad, die weinig aanlokkelijk oogt vanaf het talud waarop de weg is aangelegd.

Enkele jaren geleden was ik met Miriam op weg naar Zuid-Frankrijk toen een tussenstop in Lyon onvermijdelijk leek. We kwamen terecht op de enige camping, aan het eind van een buslijn, naast een voetbalveld en tegenover een enorme supermarkt. De locatie was niet bepaald pittoresk, maar de plaatsen waren schaduwrijk en groot. En de stad bleek geweldig.

Vooral Vieux-Lyon - het oude centrum - was zeer de moeite waard. Met monumentale panden uit een rijk verleden. Ik herinner me een enorme 'trompe-l’oeil', over een complete zijgevel. Het zachte Franse zonlicht gaf de gebouwen een goudgele glans. De níeuwe stad deed soms denken aan Milaan. Met dure winkelstraten en fraaie fonteinen. De autoweg was ver. Van het fileleed dat duizenden ondergingen, drong weinig door.

Gistermiddag scheen ook in Dordrecht de zon. De herenhuizen langs de haven schitterden in hun volle pracht. De jaartallen op de gevels verwezen naar koloniale tijden, naar de geur van kruidnagel en kaneel. Er heerste een gemoedelijke sfeer. Met winkels die je in het centrum van Rotterdam niet meer tegenkomt. Veel antiek, waartoe soms ook tweedehands stofzuigers gerekend worden. De plaatselijke snackbar wordt gerund door een Vietnamees stel dat keurig Nederlands spreekt.

Dordrecht is ons eigen Lyon. Hoe dichter bij Dordt, hoe Franser het wordt...

'Er willen nog wat mensen mee'

"Alles onder controle hier?" Hij zette een vette glimlach op en zorgde dat hij goed te horen was. "Er mag gelachen worden hoor mevrouw," riep hij tegen iemand die schuin achter me zat.

"Vast salarisverhoging gekregen," fluisterde een meisje rechts van me. "Hij is in ieder geval met z'n goede been uit bed gestapt," grinnikte haar buurvrouw.

"Chauffeur! Zet 'm nog even stil," schreeuwde de opgetogen conducteur. "Er willen nog wat mensen mee!" Met uitnodigende handgebaren wenkte hij de reizigers buiten, die blijkbaar net aan kwamen rennen. "Ja! Ze zien het," riep hij. "Kom maar binnen jongens... Ga lekker zitten. Ok chauffeur, we kunnen!"

Het was weer enerverend op tramlijn 1, gisteravond.

Opmerkelijk naakt

De Telex van het Algemeen Nederlands Persbureau brengt vandaag schokkend nieuws! Het volgende bericht trof ik om 15.12 uur:

"Bekende Nederlandse vrouwen gaan volgende week naakt op de foto voor het goede doel. Naar het voorbeeld van een groep Engelse plattelandsvrouwen die dit vier jaar geleden deden, komt er een Nederlandse kalender waarop onder anderen Willeke Alberti, Sandra Reemer, Imca Marina en Marijke Helwegen in hun blootje staan afgebeeld. De opbrengst gaat naar armlastige bejaarden."

Huh? Willeke Alberti? Imca Marina? Marijke Helwegen? Wie gaat die kalender kopen dan? Ik vrees dat de armlastige bejaarden zelf de opbrengst zullen moeten realiseren. Ik kan me niet voorstellen dat mannen jonger dan vijfenzeventig een libidostimulans ervaren bij de aanblik van een naakte Sandra Reemer. Kroepoekje...

Niet meer gestalkt

Bizarre begroeting in de metro...

Ene meisje: "Hé hallo. Hoe is het met je?"
Andere meisje: "Ja, goed! Ik word al sinds vrijdag niet meer gestalkt!"

Halfgare kipsaté

"Hallo, ik ben Isaac en ik ben vijf jaar," sprak de kleine blonde krullenbol. "Welkom, ik ben Sander. Achtentwintig," zei ik, terwijl ik zijn hand schudde. De ogen van het mannetje verraadden dat ik te maken had met een bijzonder mens. Uiterst zelfverzekerd, doelgericht en op een vertederend directe wijze communicatief. Binnen tien minuten had hij vrienden gemaakt met Sebas, die meestal eerst de kat wat uit de boom kijkt en binnen een half uur kwamen de twee in het bijzijn van Sofie verkleed als sherrif, indiaan en Zorro de tuin in rennen.

Het was de avond van de jaarlijkse Intermax barbecue. Isaac is het zoontje van projectmanager Ingrid, Sofie de dochter van crediteurentijger Carola en Sebas is de middelste van John en Jane, bij wie de barbecue van oudsher gehouden wordt. Sowieso kom ik graag op nummer 89 – omdat Jane een geweldig mens is, de kinderen echt schatten zijn en ik al jaren een fan van John ben – maar op dit soort avonden is het extra bijzonder.

De barbecue en de Intermax familiedag – die een paar maanden geleden naar een indoor skibaan leidde – zijn de twee momenten in een jaar dat ik echt trots ben op wat we bereikt hebben. Trots vooral op het feit dat we er in het afgelopen decennium steeds in geslaagd zijn om een bijzondere groep mensen bij elkaar te brengen. Stuk voor stuk persoonlijkheden. Mensen met gevoel voor humor en met een verhaal. Trots, omdat het verschil uiteindelijk door hen gemaakt wordt.

En dus heb ik genoten van Lennert achter de grill, met de groene schort van John. Van Harry die het kleinood weer van Lennert overnam en van Annette – Harry’s vriendin – die mij wenkte om een foto te maken van dit tafereel. Van Menno die na drie weken al ingeburgerd is en van Jacob die steeds scherper wordt. Van Herwin, die tenminste stil blijft zitten als er een foto van hem wordt gemaakt en van Jennifer, die altijd positieve energie uitstraalt.

Nadat ik Sebas welterusten had gezegd en hem ervan had verzekerd dat ik het licht op de overloop zou laten branden, heb ik met John en Jane nog even de ergste troep geruimd. Op een hap halfgare kipsaté na, was het een heerlijke avond.

Kort nieuws op maandag (update)

Er is enige beroering ontstaan, veroorzaakt door het feit dat ik twee Nielsen ken en dat beiden op deze weblog inmiddels genoemd zijn zonder duidelijk onderscheid. De wederhelft van de ene Niels was met stomheid geslagen door een bepaalde tekstpassage die betrekking had op het vermeende liefdesverleden van haar partner. De vrouw van de andere Niels wellicht ook, maar dat is een heel ander verhaal. Voor de duidelijkheid zal ik het verschil voortaan markeren met (V.) en (Z.).

Update:
In het kader van de zwangerschap van Paul en Claudia, had ik een weblog voor ze in elkaar gezet. Dit vanuit de gedachte dat mijn overredingskracht tijdens een telefoongesprek zondag met Paul niet voldoende zou zijn gebleken. Ik heb mij echter vergist; Paul had zelf al het initiatief genomen. Vanaf nu alle verhalen online op: wijvanlee.blogspot.com. Goed werk Paul!

Een beetje enge man

Mailwisseling op maandagochtend...

Jaap:
"Nog genoten van de (...) Zomergast? Ik heb het laatste stuk gezien en was niet echt onder de indruk. Sommige verbanden die Tijs Goldschmidt liet zien, lagen te veel voor de hand en hadden ook soms niets met elkaar te maken. Ik had zijn boek (Darwins hofvijver) wel thuis liggen, daar ga ik binnenkort (weer) aan beginnen."

Sander:
"Ik ben gisteren vrij snel afgehaakt bij Zomergasten. Kende die hele Goldschmidt niet; (...) de helft van de fun van het programma is toch wel dat je je vooraf in kunt leven in een hoofdpersoon. Vond het een beetje een slome duikelaar eerlijk gezegd. Fragmenten konden me niet echt boeien. Was niets in vergelijking met Tabaksblat vorige week, als je het mij vraagt..."

Jaap:
"Tabaksblat was erg interessant om te zien. Alleen vraag ik me af hoe hij leiding heeft gegeven aan een multinational als Unilever. Ondanks dat hij ongetwijfeld erg intelligent en daadkrachtig is geweest tijdens zijn professionele leven, vond ik dat hij iets miste dat Jack Welch wel had; een vorm van charisma en overredingskracht. Of zou Welch de Amerikaanse en Tabaksblat de Europese CEO vertegenwoordigen? Gaarne je mening..."

Sander:
"Ik vond Welch een beetje een enge man. Ik denk inderdaad dat het verschil tussen Tabaksblat en hem de verschillen tussen de VS en Europa tekent. Dat was in mijn visie ook wel een beetje het thema van zijn avond; (...) Zoals Tabaksblat met zijn anekdote over zijn Amerikaanse entree mooi schetste: Als je in de VS als manager iets roept, dan is de reactie "Zo gaan we het dan doen". (...) In datzelfde klimaat heeft volgens mij een debacle als met US Foodservice of Enron kunnen ontstaan. Iedereen redeneert: Als de baas het zegt, zal het wel goed zijn. En omgekeerd: Als de baas zegt "dit is je target", dan doe je er alles aan om dat te halen. Desnoods ga je een stap verder dan gezond is."

Hoe geweldig dat televisie je tegenwoordig nog langer dan een week kan bezighouden! Vraagt u voor de gein eens om negen uur aan een willekeurige kijker om drie onderwerpen uit het Acht Uur Journaal van die avond te noemen... Ik bedoel maar.

Korte broek en een set sportsokken

Doordat de loodgieter vrijdagavond laat pas kwam, heb ik nu nog steeds ‘Fahrenheit 9/11’ niet gezien. En dat is jammer, gezien het feit dat ik al weken uiterst benieuwd ben. De positieve keerzijde is dat de geiser weer werkt. Zaterdagochtend heb ik eindelijk weer onder een warme douche gestaan. Op een onchristelijk tijdstip, dat wel.

De wekker ging zo vroeg, omdat ik een tennisoutfit nodig had. Hoe aandoenlijk klinkt dit? Ik had bedacht dat ik mijn splinternieuwe squashschoenen - die ik maar één keer, tijdens het enige potje squash ooit, gedragen heb - weer eens uit de mottenballen zou halen, maar dan had ik nog steeds geen korte broek. Dat wil zeggen, ik heb één korte broek, maar daarin kan ik me niet op een tennisbaan vertonen.

Het is de korte broek die ik eigenlijk altijd aan heb als ik thuis ben, maar nooit buiten de deur. Niet dat het een afgrijselijk ding is - al zitten er wel wat vlekken in, die met de laatste wasbeurt niet meer zijn verdwenen - maar erg sportief kun je het geval ook niet noemen. En dus was ik om half tien bij Aktie Sport op de Schiedamse Hoogstraat.

"Hallo, ik sta vandaag voor het eerst in vijftien jaar op een tennisbaan en ik heb niets om aan te trekken." Ik voelde me erg nichterig na deze openingszin, gericht tegen een uit de kluiten gewassen verkoper met fris gestyled haar en een brede tandpastalach. De jongen hees mij echter zonder blikken of blozen in een stoere Umbro-broek, waarna ik de tweede (felrood!) voor dezelfde prijs meekreeg.

Op mijn vraag of hij ook polo's verkocht - ik ging immers tennissen - leidde hij mij naar de collectie van Kappa. Verdrongen herinneringen aan 'Doe Maar' schoten mijn hoofd binnen bij de aanblik van het kleurige schouwspel. "Laten we dat maar niet doen," merkte ik met gevoel voor ironie op tegen mijn vriend de verkoper. En dus ging ik weg met twee basic t-shirts. En een set witte sportsokken.

Bij thuiskomst bleek het tennissen afgelast vanwege de regen...

Vandaag in Rijswijk geweest voor mijn kennismaking met ProTools. Het was alsof ik voor het eerst in mijn leven een mengpaneel zag. Ik heb me voorgenomen dat ik het programma voor januari onder de knie heb.

Baarmoeder van mijn jeugd

Omdat ik een tennisracket nodig had voor mijn partijtje vanochtend, was ik gisteravond laat nog op weg naar Vlaardingen Holy, om het racket van mijn vader te lenen. Ik reed op de fiets vanaf het Haringvliet in Rotterdam, via de Schiedamse Koemarkt naar station Vlaardingen Oost. Poort naar mijn verleden. Langs het spoor richting de haven, even kijken op de Sprinterplaats. Nummer 70. Daar woonde m’n moeder. Hallo huis.

Via de Julianabrug – ik kan me de krakkemikkige houten voorganger nog herinneren – naar de Westhavenkade. Patatje pinda bij Harteveld. "Hé Richard, doe mij een patatje pinda en een Fristi." Hij stond er nog steeds. Alsof er niets veranderd was. Clown Bassie aan de overkant. De rolluiken waren natuurlijk dicht. Door, via de Havenstraat. Hallo familie Baauw! Ome Arie. Ik glimlachte. Geweldige vent. Arie Baauw. Links bakker Hazenberg, waar we vrijdagnacht altijd strontlazarus broodjes gingen halen.

Dan de Kortedijk, waar ons internetavontuur is begonnen. Het uithangbord is er nog steeds. 't Aards Goed. Het pandje gaat binnenkort tegen de vlakte. Ik zei nog even gedag. Dag pand! De Molen, Prins Bernardlaan. Wauw, wat een huizen. Oh ja, daar woonde Marieke. Ooit nog eens op een feestje bij haar gezoend met een meisje van wie ik me tot op de dag van vandaag afvraag wie ze eigenlijk was. Geen idee hoe ze heette. Nooit meer teruggezien. Wazig. Aan het eind van de straat een fietspad. Was hier vroeger niet een busbaan?

Bij de oprit naar de A20, aan het begin van de Holyweg, borrelt het verhaal van Niels (V.) en Ieke op. Ze waren in kennelijke staat onderweg terug naar huis op de fiets, waarbij iets gebeurde dat de aandacht trok van een politiepatrouille. Een agent vroeg aan Ieke: "Is er een handgemeen?" En zij antwoordde: "Ja." Niels kon zijn oren niet geloven en was met stomheid geslagen toen Ieke de politieauto instapte om door de agenten te worden thuisgebracht. Hij scheurde er op zijn fiets achteraan en belandde uiteindelijk toch nog met haar in bed.

Over de Dillenburgsingel, gelijk links het fietspad op. Daar woonde meneer Van den Boogaard. Bedankt voor de verhalen! Mijn leraar Latijn. Geweldig gedisciplineerd. Prachtige man. Het winkelcentrum doemt op. Ik kijk naar de namen. Aart Pontier, hij leeft nog. De boekenwinkel is er nog steeds. Fox Kapsalon, hoe kan het ook anders. Het blauw en rode neon van het postkantoor kleurt de Vlaardingse nacht. Onder de overkapping door. Albert Heijn aan de overkant van het plein.

Rechtsaf, langs paaltjes, fietsrekken en andere obstakels. Hier was vroeger helemaal niets. Een groot open veld, waar we gingen crossen op onze BMX. Het winkelcentrum was toen nog maar half zo groot en bereikte je door een zee van leegte. Nu is het veld al weer jaren volgebouwd. Fietspad. Weg over, daar het poortje waar McLennan woonde. Ik zie slingers hangen, er klinkt muziek door de opengeslagen ramen. Een feestje. Als ik onder het poortje doorga, voelt het bijna alsof ik de baarmoeder van mijn jeugd binnenrij.

Links woonden Stefan en Jessica. Ruben en Jacco een stukje verder. De Berkendreef. Paul. Olger aan de overkant. Ik kwam z’n zus laatst nog tegen. Het bruggetje over. En opeens moet ik aan Esther denken. Hoe zou het met haar zijn? De Vredeskerk, verscholen achter het weldadige groen. Gelijk rechts, nog eens rechts en aan het eind van het perkje naar links. Precies als ik voor het huis van mijn vader sta, gaat de telefoon. Het is Niels. "Bizar dat je belt," zeg ik tegen hem. "Ik moest net aan je denken."

Noodgeval op de Avenue

"Hallo, met de loodgieter."
"Goedemorgen, met Sander Versluys. Zeg, ik zit hier op u te wachten omdat mijn geiser kapot is."
"Oh ja, dat is waar."
"Was u van plan nog te komen?"
"Ik zit nu even bij een noodgeval op de Avenue Concordia. De kelder staat blank."
"Ok. Heel vervelend. Maar was u nog van plan om bij míj langs te komen?"
"Tsja, zo'n noodgeval gaat even voor. Ondergelopen kelder."
"Maar wij hadden toch een afspraak vanochtend?"
"Ja, dat is waar ook. Maar ik ben nu even ergens anders."
"Dat begreep ik al. Maar kunt u aangeven of u vandaag nog langskomt om naar mijn geiser te kijken?"
"Dat is wel de bedoeling, ja."
"En hoe laat komt u dan?"
"Zodra ik hier klaar ben, probeer ik uw kant op te komen."
"En hoe laat is dat ongeveer?"
"Dat is moeilijk te zeggen. Het is een noodgeval."
"Ok. Ik begrijp dat. Kunt u mij bellen als u beschikbaar bent? Dan ga ik ondertussen naar mijn werk. Belt u mij een uur van tevoren, dan zorg ik dat ik thuis ben."
"Een uur? Dat is wel een beetje lang."
"Ik zit al meer dan twéé uur op u te wachten, op dit moment."
"Tsja... Noodgeval..."
"Dus u gaat mij bellen?"
"Ik ga proberen om dat te doen."
"Dag loodgieter."
"Dag meneer."

Vanavond ga ik 'Fahrenheit 9/11' maar eens bekijken. Even niet aan geisers denken. Wedden dat ik morgenochtend weer onder een koude douche sta?

Try-out met mogelijke tennisbuddy

Komende zaterdag sta ik voor het eerst in vijftien jaar weer op een tennisbaan. Om het roken, drinken en praktiseren van andere hobby's die niet bijdragen aan een langere levensduur effectiever te compenseren, heb ik besloten nu ook iets aan sport te gaan doen. De tennispartij dit weekend is een try-out met mijn mogelijk toekomstige tennisbuddy Simone.

Simone is de meest begeerlijke vrouw uit mijn middelbare schooltijd. Als ik tien centimeter langer was geweest - of zij tien centimeter korter - had het leven er wellicht heel anders uitgezien, denk ik wel eens. Door het verschil in lengte en volgens mij vooral ook door schijterig optreden van mijn zijde op beslissende momenten, waren we jarenlang niet meer dan een platonisch duo. Wel een leuk duo.

Simone heeft met Alphons inmiddels een heerlijke vent op de juiste lengte en een leuk huis met een geweldige tuin in het pittoreske Vlaardingen. We gaan met enige regelmaat nog een hapje eten, Simone en ik. En tijdens één van die etentjes, een paar weken geleden, lag het tennisplan ineens op tafel. We staan op de baan als introducé van Simone's moeder om te kijken of het bevalt.

Misschien heb ik binnenkort wel bardienst...

Afgeragd damesrijwiel

Halverwege de Nieuwe Binnenweg voegt er vanachter een geparkeerde auto plots een wiebelige junk op een afgeragd damesrijwiel in. Omdat hij met zijn krakkemikkige fiets mijn directe rijbaan overdwars dreigt te blokkeren, gebruik ik mijn bel om zijn aandacht te trekken. De toch al wankele junk wordt door de schrik van mijn fietsbel nog instabieler en valt over zijn rechterzijde tegen een geparkeerde - zo te zien gloednieuwe - grijsblauwe Alfa 147. Zijn uitgestoken rechterarm verdwijnt daarbij in het achterraampje van de auto, dat half openstaat. Het volgende moment grijpt een enorme rottweiler, die op de achterbank blijkt te zitten, zijn kans. Ik wens de junk veel succes, terwijl zijn jas stevig tussen de kaken van het agressief grommende dier geklemd zit. Zondagsrijder! De junk roept - en ik lieg het niet: "Fiets kopen?"

Het smeuïgste tv-aanbod

John is terug van zijn vakantie, waarmee het managementteam weer voltallig is. Vanochtend het eerste directieoverleg in weken. Het gewone leven neemt half augustus z'n loop. Sinds gisteren is het fileleed terug van weggeweest en waarschuwen spandoeken boven de weg voor het feit dat de scholen zijn begonnen. Je mag verwachten dat er binnenkort dus ook wel weer iets fatsoenlijks op de televisie zal zijn. Want dat is in de zomermaanden altijd kommer en kwel.

Er is een paar uitzonderingen, waarbij VPRO's 'Zomergasten' toch wel op eenzame hoogte staat. Afgelopen zondag heb ik genoten van de aflevering waarin Morris Tabaksblat te gast was. Met name het eerste deel van de avond was vlot en in balans, met aardige fragmenten en met een uitstekende verhouding tussen de participerende interviewstijl van Joost Zwagerman en de natuurlijke terughoudendheid van zijn gast.

De beelden van een orerende Tony Blair, een geïrriteerde topman van General Electric en de spraakverwarring tussen een westerse acteur en een Japanse reclamemaker in de film 'Lost in translation', vormden - gelardeerd met anekdotes uit het Unilever-verleden van Tabaksblat - een boeiend geheel. Het fragment van Riccardo Chailly, waarin hem door de eerste violist zijn toegift wordt ontnomen, was zelfs een rechtstreekse bron van inspiratie.

Het nieuwe tv-seizoen begint op 1 september. Een greep uit het smeuïgste aanbod: RTL4 komt met lekker veel reality, zoals 'Trumps Troonopvolger' waarin de opvolger van miljardair Donald Trump wordt gekozen voor het oog van de camera. Verder brengt RTL ook de nieuwe serie '10 jaar jonger in 10 dagen' die aansluit bij de huidige lichamelijke verbouwingshype' en 'Popstars – The Rivals' waarin twee bands de strijd met elkaar aangaan in een race om de hoogste positie in de charts.

Ook SBS6 stelt weer het leven van echte mensen centraal. 'De Planckaerts' gaat over een bekende Belgische wielerfamilie en in 'Missen' wordt getoond wat Nederlandse meisjes ervoor over hebben om 'Miss Nederland' te worden. Yorin brengt Gordon Ramsay terug op tv onder de veelbelovende titel 'Oorlog In De Keuken!'. De Engelse topkok trekt ongetwijfeld weer stevig van leer tegen zijn personeel in deze reeks.

Gedurfd is verder het nieuwe filmprogramma van RTL5, dat gepresenteerd wordt door een illuster duo: René Mioch en Jack Goderie. De twee grootste godfathers van de Nederlandse filmjournalistiek sinds Simon van Collum, voor het eerst in één programma. AVRO, TROS en BNN komen met een mediasoap: 'Het glazen huis', maar het beste nieuws is van Yorin: Nieuwe afleveringen Friends (laatste serie!) vanaf 6 september op de buis.

De komende twee zondagen is er nog 'Zomergasten'...

Hervonden jeugdherinneringen

Mijn oom Peter woont op Tasmanië. Hij is daar na zijn studie naartoe getrokken met zijn toenmalige vrouw, heeft er zijn vier schatten van dochters gekregen en er zijn werkzame leven doorgebracht in de hop. Hop is een belangrijk ingrediënt voor bier en wordt in Australië verbouwd, maar vooral ook in landen als China. Mijn oom werkte voor een bedrijf dat handelt in hop en ook eigen plantages onderhoudt.

In de afgelopen jaren ben ik twee keer op Tasmanië geweest. De eerste keer gaf Peter ons een uitgebreide hoptour over het eiland. Van de plantage, waar de jonge scheuten nog flink wat tijd nodig bleken te hebben, tot de fabriek waar de hop wordt samengeperst. Kantenklaar voor gebruik door brouwerijen wereldwijd. Het meest authentiek deden de houten gebouwtjes aan, soms daterend uit de 19e eeuw, bedoeld voor het droogproces.

Peter vertelde ons die dag, drie jaar geleden Down Under, met onmiskenbare liefde over zijn product. Sinds kort is hij met pensioen en inmiddels reist hij met zijn vrouw Jetty de wereld rond. De afgelopen maand waren ze in Nederland en vanochtend vertrokken ze voor de laatste etappe richting Verenigde Staten, om vervolgens terug naar Australië terug te gaan. Gisteravond hebben we ten afscheid bij mijn vader samen gegeten.

De voorbije weken hebben Peter en Jetty zoveel mogelijk van Nederland geprobeerd te zien. Het land waar ze beiden opgroeiden, maar dat ze ook al zo lang geleden hebben verlaten. Prachtig was het om de hervonden herinneringen mee te beleven nadat mijn vader en oom een dag op Walcheren waren geweest. De plek waar ze als kind woonden, waar hun jeugd soms nog bijna onaangeroerd ligt.

Jammer dat de broers niet samen een paar dagen in Limburg hebben doorgebracht, waar het tweede deel van hun kindjaren zich afspeelde. Een maand bleek helaas te kort. Ach, Peter komt wel weer terug. Tot die tijd hoop ik dat hij geniet van zijn nieuwe leven. Hij is zonder twijfel één van de meest aimabele mensen die ik ken.

Hakken in de blubber

Ze had bizarre ogen. Blauw. Om in te verdrinken. Toen ik dat tegen haar zei, moest ze lachen. Ik ook, want het is helemaal niet mijn stijl om zo tegen wildvreemde vrouwen te praten. Maar ik was een beetje verliefd geworden. Op haar ogen. Ze verdween in de nacht toen ik nog met een 'big smile' de dansvloer van Nighttown stond uit te slijten.

Daarvoor was ik met Jaap en Niels (Z.) bij het eindfeest van de FFWD Heineken Dance Parade op Katendrecht. Wat een enorm terrein! Ferry Corsten, Michel de Hey, Dana, ze waren geweldig. Met name bij het podium van laatstgenoemde dj herleefden goede oude tijden. Niet zozeer voor mij, maar voor een grote schare ex-gabbers die weer eens ouderwets kon hakken in de blubber.

Uiteraard hadden we met onze rode armbandjes toegang tot de VIP-area. Voor minder doen we het niet, toch? Alleen geen gratis bier...

Power to the Hans!

[Dit bericht is alleen interessant voor insiders en/of mensen met een voorliefde voor radioautomatiseringspakketten. Andere mensen denken: "Wat zielig dat je van software zo opgewonden kunt raken" of "Wat is radioautomatisering? En wat is Napoleon?"]

Gisteren sinds lang Hans Boelen in de Ochtend weer eens gezien. Als niet alle in de afgelopen weken opgespaarde regen in één keer was gevallen, had ik graag nog even gechilled! Onder het genot van een Napoleon-verhaal. Dat is duidelijk. Maar waar ik toch wel erg opgetogen over ben, is dat ik binnenkort eindelijk met ProTools mag gaan spelen. Hans gaat me een middagje inwijden in het softwaresummum voor iedere vormgever die probeert om met Dalet 5.1 een radiostation overeind te houden... Ahum. Power to the Hans!

Een schattig dieseltreintje

"Wegens een stremming op het baanvak Eindhoven-Roermond rijdt deze trein niet verder," sprak een iets te opgetogen stem door de luidspreker in de trein. "Reizigers in de richting Heerlen wordt geadviseerd via Venlo te reizen." Dus dat deden we. Met alle andere passagiers uit de enorme intercity stonden we een dik uur later vol spanning te wachten op perron 4b van deze Noord-Limburgse stad. Een aansluiting voor Roermond was het doel.

Er verscheen een treintje. Zo'n schattige dieseluitvoering. De honderden passagiers deden hun best om zich er naar goed Japans voorbeeld in te wurmen. Het paste niet. Mijn moeder en ik sloegen het tafereel op enige afstand gade. "We gaan terug," zei ze. "Dat is goed," reageerde ik. En zo heb ik vandaag de Volkskrant kunnen spellen. Op en neer naar Venlo. Sorry oma! We komen binnenkort een weekendje met de auto.

1-0 voor m'n broer...

Oma's vijfentachtigste verjaardag

Ik heb veel respect voor mijn broer. Na een moeilijk decennium besloot hij op zijn vijfentwintigste alsnog de HAVO af te maken. En inmiddels staat hij op het punt om met een studie fysiotherapie te starten. Zijn financiële onafhankelijkheid heeft hij opgegeven voor nog eens vier jaar in de schoolbanken. Ik weet niet of ik zelf zoveel discipline op had kunnen brengen.

Tegelijk blijft het een Thijs. Morgen viert mijn oma haar vijfentachtigste verjaardag en ik vrees dat alleen mijn moeder en ik daar namens onze tak van de familie acte de présence zullen geven. Dat mijn broer niet meegaat heeft weinig te maken met onze grootmoeder, maar alles met enkele bloedverwanten die nu eenmaal niet tot onze gezamenlijke favorieten behoren.

Onze familie van moederszijde is nooit een hecht gezelschap geweest. Sterker, al zo lang als ik mij kan herinneren zijn er onderlinge spanningen en conflicten. Hoewel ik het niet bewust heb meegemaakt, is het meest tekenende voorbeeld hiervan een familieweekend ergens eind jaren zeventig, waar de zaken zozeer uit de hand liepen dat er twee kampen ontstonden in het bungalowpark waar we bijeen waren. De ene helft weigerde nog te communiceren met de andere helft. Mijn oma zat er tussenin.

Gisteravond heb ik anderhalf uur op Thijs ingepraat. Honderd euro geboden als hij toch mee zou gaan. Een beroep gedaan op zijn verantwoordelijkheidsgevoel, gerefereerd aan het feit dat oma niet nog tientallen jaren onder ons zal zijn en aangegeven dat ik zelf ook weinig zin heb om zaterdag op en neer naar Zuid-Limburg te reizen. Maar ik vrees dat het niet mag baten. Ik ben benieuwd of ik hem morgen om kwart over tien op Rotterdam Centraal tref.

Zou vanavond met An naar de Now&Wow gaan, maar dat is helaas van de baan. Annechien, die al jaren tot mijn favoriete vrouwen behoort, kon haar vriendinnen niet op tijd meer mobiliseren. Ik zwaai wel naar Ted als hij z'n hond weer uitlaat op het Weena...

Bejaarde gehandicapte kantelt

Belevenissen op een vrije donderdag: Telemarketeers die om half twaalf bellen, terwijl je juist bezig bent om wat broodnodige slaap in te halen. Ik bén verzekerd! Brandverzekering, inbraakverzekering, doorlopende reisverzekering... Zou alleen nog behoefte hebben aan een niet-door-callcenters-uit-je-slaap-gewekt-worden-verzekering.

Verder zag ik een bejaarde gehandicapte net te snel optrekken in zijn elektrische hulpvoertuig. Of hij hield het stuur niet recht. De man kantelde met zijn karretje in slowmotion over de linkerzijde. Geschrokken omstanders snelden toe. Met de hulpbereidheid in dit land valt het nog alleszins mee. Het slachtoffer was weldra weer onderweg.

Een wat opgeblazen gevoel vandaag. Gisteravond voor het eerst sinds tijden weer gezondigd tegen alle eetafspraken die ik eerder met mezelf gemaakt had. De eerste terugval sinds ik zeven weken geleden aan een bewuster maaltijdpatroon begon. Overigens nog steeds steady op 73. Ik lijk wel een vrouw...

Held op sokken

Op de weblog van mijn lieftallige radiocollega Lydia verscheen afgelopen maandag een bericht waarin zij zich nogal uitgelaten toonde over een grap die vrijdag met mij werd uitgehaald. Op veler verzoek hierbij dan toch het verhaal. Voordat het een eigen leven gaat leiden.

Enige weken geleden kwam ik Lydia bij Stads Radio tegen met een hoofddeksel op. Het geval had vaag iets weg van een alpinopet, die ik eerder associeer met Franse schilders dan met bevallige radiomaaksters. Ik heb de pet daarop verwijderd en in de koelkast op de redactie gelegd. Daar werd het apparaat enkele dagen later door de rechtmatige eigenaar teruggevonden, nadat ik via SMS een aantal aanwijzingen had gegeven omtrent de vindplaats.

Afgelopen vrijdag moest ik twee programma's opnemen. Zoals meestal - en zeker op dagen dat de temperatuur tot recordhoogten stijgt - trok ik direct bij binnenkomst in het overigens lege radiopand mijn schoenen uit. Ik parkeerde ze onder het bureau waar ik doorgaans mijn shows voorbereid en maakte even later de gang naar de studio. Toen ik die rond middernacht weer verliet om op huis aan te gaan, bleken mijn schoenen verdwenen.

Instinctief keek ik in de koelkast. Helaas. Daarna begon een zoektocht door het pand, waarbij ik - in steeds groter ongeloof verkerend en met de gedachte aan een lange tocht richting metro zonder buffer onder mijn tenen - heen en weer rende tussen redactie, toilet en studio. Ik baalde omdat ik de volgende ochtend om kwart over zes op Rotterdam Airport moest zijn, maar begreep er bovenal helemaal niets van. Wie zou er met mijn - overigens wel handgemaakt Italiaanse - schoenen vandoor gaan?

Toen Lydia de telefoon niet opnam, probeerde ik Allard. "Sorry dat ik zo laat nog bel", zei ik. "Ik weet ook eigenlijk niet waarom ik jóu bel, maar ik ben mijn schoenen kwijt." Allard aarzelde niet en zegde toe direct mijn kant op te komen om te kijken of er wellicht nog meer was verdwenen uit het pand. Nadat ik neergelegd had, piepte mijn mobiel dat er een tekstbericht was. Dat bleek van Lydia te zijn en onthulde de locatie van mijn schoeisel. Allard afgebeld; die bleek reeds met twee keer maat 46 onderweg.

'Held op sokken' heet ik sindsdien. Lydia kon er wel om lachen. Ik ook, tot de volgende ochtend de wekker ging op een onmenselijk tijdstip.

Rotterdam is een dorp

Als geboren en getogen Vlaardinger ben ik wel het een en ander gewend. In een stad van nog geen 75 duizend zielen is bijna iedereen je buurman. Dat het in Rotterdam net zo werkt, verbaast me af en toe toch wel een beetje. Rotterdam is een dorp en het Weena is een dorpsplein.

Gezien mijn niet afhoudende nicotineverslaving en het protectionistische beleid van de Nederlandse overheid, sla ik met enige regelmaat voor de schuifdeuren van nummer 106 de bewegingen op straat gade. Daarbij wordt ik vriendelijk gegroet door passerende groenteboeren, bakkers, drankhandelaren, DHL-koeriers, postbodes en andere bewoners van het gebouw waarin ik mijn werkdagen doorbreng. We weten over en weer niet hoe we heten, maar kennen elkaar inmiddels al jaren.

Veruit de meest interessante categorie voorbijgangers wordt echter gevormd door mensen die ik juist níet ken en waarbij ik dat ook graag zo zou houden. Ik doel hiermee op bejaarde vrouwen, die vaak de neiging voelen een praatje aan te knopen en hun medeleven te betuigen over het feit dat ik buiten moet roken, om daar direct de constatering aan te koppelen dat het vroeger zoveel beter was. Ik kan wel om ze glimlachen, maar doe ook altijd erg mijn best om de gesprekken - die vaak snel richting de lichamelijke gebreken van mijn opponent lijken te gaan - met enige voortvarendheid af te ronden.

Hé, daar heb je Ted Langebach met zijn hond... Rotterdam is een dorp.

Paul is zwanger

De afgelopen dagen werden beheerst door het nieuws dat een goede vriend zwanger is. Het was zaterdagochtend, tegen het middaguur. De zon was op volle sterkte. Het was warm, maar niet benauwd. Mijn moeder en ik liepen door Londen, op zoek naar St. James Park dat slecht stond aangegeven, toen mijn telefoon ging. In eerste instantie was ik met enige stomheid geslagen door de mededeling van Paul. Het duurde even voor ik hem vroeg of hij er blij mee was. Dat was zo. Felicitaties.

Op een dag word je wakker en kondigt de eerste vriend zijn huwelijk aan. Dan is er het eerste kind in je directe omgeving. En nu een kleine bij één van mijn beste vrienden sinds het tijdperk dat ik nog tot heuphoogte kwam. Voelt u wel?

Je moet toch mee met de trend...

Belangrijk. Af en toe mee met de trend. Zo heb ik mijn haar vlak voor het weekend afgeknipt. Het viel me op dat er nog bitter weinig mensen met gordijntjes rondliepen. Kort is het credo. Et voila! En zo moet ik ook maar aan de weblog. Bij deze.