Allemaal de schuld van de mama's

Wat echt verschrikkelijk is? Mannen met een zogenoemde 'papadag'. Het feit dat zo'n woord inmiddels al helemaal lijkt ingeburgerd, is wellicht nog het allerergste. Papadag. Het is vermaledijde peutertaal van vaders die in de regel te veel uren maken.

Er klinken steevast twee emoties in door als je - meestal via de telefoon - wordt geconfronteerd met het fenomeen. Aan de ene kant is er de trots van de papa, die op het moment dat je belt eendjes aan het voeren is of juist een luier verschoont en die, door dat aan te halen, respect bij je probeert af te dwingen. En aan de andere kant zit er altijd iets van medeleven in zo'n telefonisch onderhoud. Iets in de trant van: ik begrijp dat het lastig voor je is dat ik niets voor je kan doen, maar het is nu eenmaal papadag en dat heb ik heus niet zelf verzonnen.

Nee, want het is allemaal de schuld van de mama's! Tenminste, dat hoor je op zo'n moment als toehoorder te denken. De tirannieke moeders van deze wereld die hun partner dwingen om zich een halve of zelfs hele dag in de week met hun kind bezig te houden. Het is een grof schandaal.

Papadag. Laten we dan in ieder geval het wóórd verbieden...

Hardop vloekend richting station

Om kwart over acht vanochtend had ik afgesproken met Vincent achter het Rotterdamse centraal station. We moesten draaien in Numansdorp en hij zou me oppikken. Een half uur eerder stapte ik thuis dan ook in de lift. Op weg naar mijn kelderbox, om mijn fiets te pakken. Die bleek daar echter niet te staan. Een kort moment van verwarring, voor ik bedacht dat ik 'm gisteravond blijkbaar vergeten was binnen te zetten.

Dus rende ik de trap op naar de begane grond, om via de voordeur van het complex waar ik woon naar buiten te lopen. Opnieuw geen fiets. Ik voelde direct een golf van woede opkomen. Het was immers niet de eerste keer dat een fiets van mij bleek gejat. Tegen beter weten in keek ik nog links en rechts om de hoek, maar tevergeefs. En dus liep ik hardop vloekend richting het plaatselijke station, om dan maar in de trein naar Rotterdam te stappen.

Om vijf over acht stond ik op de afgesproken plaats. Tien minuten te vroeg dus. Terwijl ik - nog altijd geagiteerd - een blikje Red Bull naar binnen goot, bedacht ik me überhaupt niet te kunnen herinneren dat ik mijn fiets gisteren voor de deur had laten staan. Het kostte sowieso moeite om de woensdagavond te reconstrueren. Waar was ik als laatste geweest voor ik met mijn verse pasta aan de slag ging?

Langzaam kwamen de beelden terug. Ik had facturen op de post gedaan en was toen naar Albert Heijn gereden. Daar was ik vertrokken met mijn handen vol boodschappen, omdat ik geen tas had meegebracht en uit compassie met het milieu ook geen nieuw tasje wilde aanschaffen. Maar ik was naar huis gelópen en niet gefíetst! Tegen de tijd dat Vincent voorreed, wist ik bijna zeker dat mijn rijwiel nog voor de AH moest staan.

En zojuist bleek dat inderdaad het geval. Ik voelde me opgelucht en nogal dom. Maar ik vroeg me met name af hoeveel fietsen ik de afgelopen jaren op deze manier ben kwijtgeraakt...

Inheems klinkende stemvariaties

Zomaar wat losse dingen...

Mijn vader en Marleen kwamen een hapje eten. Een unicum, zo realiseerde ik me. De keren dat ze in de afgelopen tien jaar over de vloer waren, zijn op één hand te tellen. Dat komt vooral doordat mijn vader zelf graag de gastheer is en omdat hun huis nog een stuk leuker is dan het mijne. Maar daar gaat het nu niet om. Feit is dat we hadden afgesproken. En ik zou koken. Daar ben ik namelijk best goed in. En dan wil je een dag van tevoren dus geen telefoontje van je vader die aarzelend maar veelbetekenend tegen je zegt: "San, we kunnen ook even alleen wat bij jou komen drinken en dat we daarna even érgens wat gaan eten... Uh... Buiten de deur, zeg maar."

Uiteindelijk kwamen ze natuurlijk gewoon. Geen gelul. En op een gegeven moment ging het over buren. Of ik mijn buren kende, waarop ik vertelde over Hans en Joke, die aan weerszijden wonen. En over de woongroep aan de overkant, waarvan altijd wel een lid voor de deur zit te roken. Om en passant de omgeving vooral goed in de gaten te houden. Een direct gevoel van herkenning bij mijn vader. "In één van die flats bij ons aan de voorkant woont een wat ouder echtpaar," begon hij te vertellen. "Laatst kwam ik ze tegen op straat. Maakten we even een praatje. Zegt één van de twee: Wij hebben ook de NRC! Was die van jullie vandaag op tijd?"

Over kranten gesproken: bij Albert Heijn hier om de hoek zit steevast een verkoper van het daklozenblaadje. Een man van - ik gok - Surinaamse afkomst. Leeft in zijn eigen wereld, maar laat de rest van het universum daar wel volop van meegenieten. Door te zingen in dit geval. De inhoudelijke strekking van zijn bijdrage is 'koop een straatkrant bij mij', gelardeerd met onverstaanbare, lichtelijk inheems klinkende stemvariaties. En dat alles gebracht op de wijs van bij voorkeur Sinterklaasliedjes, hoewel ik hem afgelopen week betrapte met een variatie op 'Lang zal die leven'. Ik heb vooral zo’n ontzettende medelijden met de meisjes van de AH-sigarettencorner.

Die ándere verkoper van daklozenkranten, mijn vriend Geert-Jan die steevast in het gebied rond de Kruiskade loopt, zag ik niet vanmiddag toen ik op weg was naar de kapper aldaar. Het is lang geleden sowieso dat ik Geert tegen het lijf liep. In zijn wereld kan het bovendien zomaar zijn dat hij überhaupt niet meer is. Gezien de kwalen die in de afgelopen jaren al dan niet door hem werden geveinsd, zou dat niet eens echt verbazen. Terwijl ik binnenstapte bij de kapper, werd ik wel geroepen door een collega van Geert-Jan. "Meneer! Meneer, heel even!" Hij hield twee edities van Straatnieuws tegen zijn borst geklemd. "Heeft u een kleine bijdrage? Ik heb een enorme kredietcrisis."

[Zie ook: Dossier Geert-Jan]

Wees-blij-dat-ik-uw-koffer-incheck-taks

Naar aanleiding van mijn vorige blog ontving ik nogal wat reacties van mensen die opmerken dat het verschil in prijs tussen vliegen vanaf Düsseldorf en vliegen vanaf Schiphol natuurlijk niet alleen kan worden verklaard door de vliegtaks. Die bedraagt immers 45 euro voor intercontinentale vluchten, terwijl het in mijn geval bijna om het tienvoudige gaat. Niets tegen in te brengen! Wat ik eerder onterecht niet benoemde waren de wees-blij-dat-ik-uw-koffer-incheck-taks, de mag-ik-even-controleren-of-u-geen-terrorist-bent-taks, de we-hebben-hier-toch-maar-een-stuk-asfalt-voor-u-neergelegd-taks, de we-moeten-ook-tanken-maar-verdisconteren-dat-bedrag-liever-niet-geheel-in-de-ticketprijs-taks, de mensen-in-de-omgeving-hebben-ook-best-wel-last-van-het-lawaai-taks en uiteraard de onvolprezen we-vinden-het-woord-taks-gewoon-superlekker-klinken-taks.

Sorry.

[Zie ook: Dossier Maleisië]

Belastingvluchteling voor even

Ik zou een dief zijn van mijn eigen portemonnee als ik het niet zou doen. Volgende maand reis ik naar Maleisië vanuit Düsseldorf. Want op die manier ontloop ik de vliegtaks op Schiphol. Sowieso ben ik van mening dat - als er al milieubelasting moet worden geheven - zo'n maatregel persoonsgebonden zou moeten zijn. Het hele jaar zit ik immers op de fiets en in de trein, maar wanneer ik eens een stukje wil vliegen, betaal ik net zoveel extra als de volksstammen die met hun auto dagelijks onze ozonlaag opsouperen.

Maar de vliegtaks mist bovenal zijn doel. Zo adverteert de luchthaven in Duitsland zelfs met de ruime parkeergelegenheid. Kom lekker met de auto! Zelf neem ik overigens de ICE. Dat bespaart weer een boom.

Het verschil in prijs tussen Schiphol en Düsseldorf is enorm. Inclusief mijn treinreis betaal ik bij Emirates nu 650 euro. Terwijl ik dik 1100 euro was kwijt geweest wanneer ik in Amsterdam zou zijn opgestegen met onze nationale trots. En helemaal bizar is het dat reizen met KLM via een omweg zelfs goedkoper is. Ik zou 150 euro kunnen besparen door eerst naar Brussel te gaan, daar in een vliegtuig naar Amsterdam te stappen en vervolgens door te reizen naar Kuala Lumpur. Volstrekte waanzin natuurlijk.

De reden dat ik niet in Brasschaat woon, is dat ik op zich graag belasting betaal. Eerlijk waar. Maar de vliegtaks gaat me te ver. Daarom nu toch maar belastingvluchteling voor even. Ik zal een symbolische bonsai planten...

[Zie ook: Dossier Maleisië]

Dossier Maleisië

03/12/08
Tonijn van ongekende omvang

01/12/08
Eilanden omringd door riffen

28/11/08
Alleen maar palmplantages

27/11/08
Rare gasten die Maleisiërs
Vreemdsoortige varenvariaties

24/11/08
'Kopi', bamboesigaretten en muziek

20/11/08
Slepende schoenen en slippers

19/11/08
De jungle is 'big business'

18/11/08
Mij onbekende bestemmingen

16/11/08
Treurig, ongeïnspireerd en saai

12/11/08
De principes van Feng Shui

11/11/08
Theevelden tot aan de horizon

09/11/08
Uit de kluiten gewassen knoflook

08/11/08
Een heel leger noeste werkers

07/11/08
De afmetingen van een ruime balzaal

03/11/08
Onbeschermde seksuele escapades

14/10/08
Wees-blij-dat-ik-uw-koffer-incheck-taks

13/10/08
Belastingvluchteling voor even

'Heb jij contacten?'

Het gebeurt regelmatig dat ik word gepolst over publicitaire aangelegenheden. In de afgelopen week zelfs vier keer. Vaak is dan de achterliggende gedachte dat ik misschien wel kan zorgen voor wat aandacht in Hart van Nederland, hetgeen overigens niet zo is. Meestal heeft dat idee postgevat bij mensen die op het punt staan een persbericht te versturen over een commercieel product en die worstelen met de vraag hoe ze desondanks het journaille kunnen verleiden. Soms is de aanleiding van heel andere aard.

Zo kreeg ik via Hyves het volgende bericht van Danny: "Ik ken een meid die is zwanger geraakt. Vader weet van niets want het was een one-night-stand. Maar ze wil hem heel graag dit leuke nieuws brengen. Ken dit via t.v? Heb jij contacten?" Ik heb er hartelijk om gelachen en er vervolgens in alle ernst enkele minuten over nagedacht, om tot de conclusie te komen dat ik Danny helaas niet verder kon helpen. Maar het lijkt me een ijzersterk plan. En omdat ik zelf niet zo van de shock-formats ben, bij deze het idee te geef.

De titel moet volgens mij zijn: 'Help, ik word vader!' En voor de presentatie lijkt me dat opvliegende kereltje uit 'De Gouden Kooi' bijzonder geschikt. Stuur me even een (geboorte)kaartje als het programma het levenslicht ziet...

'Mag ik uw kortingskaart zien?'

Stoptrein Haarlem - Amsterdam, 18:21 uur

"Goedenavond. Uw vervoerbewijs alstublieft."
"Goedenavond en alstublieft."
"Mag ik uw kortingskaart ook even zien?"
"Mijn wat?"
"Uw kortingskaart, meneer."
"Kortingskaart?"
"Ja, uw vijfenzestigpluskaart of een andere kortingskaart."
"Ik weet niet waar u het over heeft."
"Meneer, u heeft een treinkaartje gekocht met korting."
"Ja, dat klopt."
"Dan moet u ook in het bezit zijn van een kortingskaart."
"Mij werd bij het loket gevraagd of ik een kaartje met korting wilde en dat idee sprak me erg aan. Dus heb ik een kaartje met korting gekocht. Scheelde bijna de helft!"
"En u heeft geen kortingskaart?"
"Nee. Ik weet niet eens wat dat is."
"Nou, voor deze ene keer zal ik het er dan bij laten zitten."
"Dank u wel! Da's dan het tweede voordeeltje vandaag, begrijp ik! Goedenavond."
"Uh, ja. Goedenavond."