'Om een uur of zes bij jou'

"Hi!"
"Hé man."
"Hoe laat ben je beschikbaar?"
"Ik heb om vier uur nog een conference call. Die duurt een uurtje."
"Dan kom ik daarna wel naar Hilverdorp. Ben ik om een uur of zes bij jou."
"Hebben wij dan iets afgesproken voor vanavond?"
"Daar hebben we gisteravond over gebeld, ja."
"Meen je dat?"
"Je kan je niet meer herinneren dat we gisteren gebeld hebben? Ik vroeg: wat doe je morgenavond? Jij zei: niks. Toen stelde ik voor dat we een hapje zouden eten."
"Oh ja, daar staat me vaag iets van bij."
"Jij vroeg nog of ik jouw kant uit zou komen. En ik zei dat ik dat nog niet wist en dat ik je daar morgen over zou bellen. Nou, morgen is dus vandaag en ik bel je."
"Dan zie ik je vanavond!"
"Inderdaad."
"Hoe laat kwam je ook weer?"
"Een uur of zes."
"Mooi. Wat gaan we doen?"

Thuiswerkplek ingeruild

Voor het eerst in maanden ben ik weer 'op kantoor'. Mijn thuiswerkplek heb ik vanochtend ingeruild voor een onderkomen aan de Rotterdamse Veerhaven, bij enkele bevriende communicatiegezellen. Het uitzicht is er magnifiek. Ik zie 'Hotel New York' en de Erasmusbrug.

Vanaf het kleine balkon dwaalt mijn blik over de zeilschepen die afgemeerd liggen. Een enorme driemaster wordt bevoorraad, terwijl één van de bemanningsleden wat onderhoudswerkzaamheden uitvoert. Het fraaie pand van de roeivereniging schittert aan de overzijde van het water.

Dossier Laos

15/11/05
Restanten van een kartonnen doos

11/07/05
'I would like you send to me soon'

30/06/05
Honger, hoofdpijn en hartklachten

13/06/05
'I have pray Buddha every day'

30/05/05
Dichter bij de balie

25/05/05
Lokale variant van Onur Air

23/05/05
Een provisorische tempel

22/05/05
Ongekende spektakelshow

21/05/05
Beursvloer versus heilige grond
Voorliefde voor stokbrood

20/05/05
Bamboe, hout en bananenblad
Een opgeblazen tracktorband

18/05/05
Neonrelames die glitterend lokken
Geroosterd vlees op stokjes

17/05/05
Twee afgeragde fietsen
Bijna dwaze sculpturen
Rode vlag met hamer en sikkel

14/05/05
Groene boomslangen en kippen
'Ik sta onder arrest!'

25/04/05
Lang weekend Bangkok

Lang weekend Bangkok

"En? Heb je d'r zin in?" vroeg Miriam uitgelaten. "Je weet toch dat ik het heerlijk vind om op vakantie te zijn," reageerde ik, "maar dat ik er een hekel aan heb om met vakantie te gáán." Het wilde er nog niet in. "En daarom ga ik jou juist enthousiast maken," riep ze opgewonden. "Dat heeft echt geen zin," zei ik. "Ik vind het vooral veel gedoe. Allemaal regeldingen."

Natuurlijk valt dat allemaal wel mee. We moeten wat prikken halen en wat pillen tegen de malaria. Half mei gaan we naar Laos, het Thailand van een kwart eeuw terug. We beginnen onze reis op mijn speciale verzoek met een lang weekend Bangkok. Heerlijk om daar straks weer terug te zijn. Maar laat mij tot die tijd lekker een beetje zeuren. Al dat geregel! Wat een gedoe...

[Zie ook: Dossier Laos]

Twee apparaten in één

Onze DVD-speler heeft acht afleveringen 'Friends' opgevreten. Het schijfje wil er niet meer uit! Wanneer je de aan-knop indrukt, verschijnt nog wel de bemoedigende tekst 'Welcome'. Maar daarna wordt het display zwart en reageert geen enkele van de toetsen. Het bonnetje van de speler is overigens onvindbaar, hoewel de garantieperiode van het apparaat nog niet verlopen is.

En dus kochten we gisteren een nieuw exemplaar. Een DVD-videocombi. Twee apparaten in één dus eigenlijk. Handig. Kan ook de videorecorder eruit, want die veroorzaakt een storende brom. Het bonnetje van de nieuwe combi ben ik inmiddels alweer kwijt...

Enorme oranje bol

"Je moet de volgende keer wat minder tequila drinken," adviseerde Niels (V.) om vijf voor één vannacht, nadat ik hem even daarvoor een tekstberichtje had gestuurd met de mededeling dat het de hele zondag al totale malaise was. De tol van een nachtje doorzakken in de 'Now&Wow'. Ik kwam Thanee natuurlijk tegen en Merel, die overigens al snel weer vertrok. Ankie miste ik zelfs helemaal.

"Wij zijn weer de diehards," schreeuwde ik om een uur of vier in Niels zijn oor. Toen we twee uur later naar buiten stapten, stond de zon als een enorme oranje bol laag aan de hemel. "Moet je kijken wat een mooie lucht," gaapte Niels, terwijl onze oren nog suisden.

'Niet eens een gamba!'

Hoe het zo kwam, kan ik me niet herinneren. Maar ineens bespraken we het geslachtsdeel van Wouter. Emily, zijn nieuwe vriendin, probeerde de eer van Wout nog te redden met een opmerking over het feit dat ze de laatste tijd zo moeilijk liep. Maar Niels (V.) en ik proestten het al uit, terwijl we om het hardst riepen dat we daar echt niet in zouden trappen. "Je hebt het over de garnaal van Wouter?" vroeg ik. "Inderdaad! Het is niet eens een gamba," riep Niels uit.

Nog steeds dezelfde groepjes

Els rende op me af met de breedste glimlach aller tijden. Ze voerde Maja in haar kielzog mee. Er werd gezoend. Het volgende moment graaide ze naar een fotomapje in haar handtas. "Zal ik je dan maar gelijk de kinderen laten zien?" vroeg ze. Nog voor ik antwoord kon geven, bladerde ze het mapje door. Twee kids passeerden in verschillende levensstadia de revue. We eindigden met de trouwfoto's van Els en haar man.

"Kijk," haastte Maja zich, terwijl ze een enveloppe te voorschijn haalde. "Deze twee zijn van mij." Terwijl ik opnieuw naar twee schattige kleintjes keek, stapte van schuin achter mij Marrije naar voren, die ik even eerder al gesproken had. "Dan kan ik natuurlijk niet achterblijven," zei ze. In haar hand hield ze een plaatje van zichzelf met haar dochter. Ik knikte instemmend. "Wat een ontzettend leuke foto!"

We stonden op een zonovergoten schoolplein. Het was er drukker dan ik in mijn middelbare schooltijd ooit had meegemaakt. Overal zag ik bekende gezichten in groepjes bijeen. "Opvallend dat het nog steeds dezelfde groepjes zijn als vroeger," lachte Simone in het voorbijgaan. Op weg naar de bierstand werd ik voortdurend aangeklampt. Het kostte me zeker vijfenveertig minuten voor ik de vijftig meter had overbrugd.

Na drie uur, drie biertjes en zeker dertig onderonsjes, verliet ik uitgeput het terrein.

Roemeense ondertitels

Van origine ben ik een veelkijker. En een vaakkijker. Daarmee of doordoor ook een langkijker. Ik zie alles. Ben verslaafd aan de tv. Kan met gemak drie programma's tegelijk kijken en was dan ook behoorlijk onthand toen vorige week onze afstandsbediening de geest gaf. Dat euvel is inmiddels overigens opgelost.

Hoewel ik een tv-fan ben, zijn er weinig programma's waar ik echt fanatiek van word. Begrijp me goed: er is ontzettend veel goede televisie, die mij ook nog eens behoorlijk kan boeien, maar het komt slechts in enkele gevallen voor dat ik echt bezwijk voor een specifiek format. Dat ik wel kan blíjven kijken.

Dat geldt in het bijzonder voor series. Ik hou niet detectives, rechtbankdrama's, politiegedoe, ziekenhuisgezever en al helemaal niet van soaps. Maar ik heb ook een hekel aan sitcoms. Aan mij zijn 'Will & Grace' niet besteed. Kom niet aan met 'Seinfeld' en al helemaal niet met 'The Nanny'!

Er is één uitzondering en dat is 'Friends'. Er gaat bijna geen avond voorbij zonder dat ik een paar afleveringen zie. En wanneer ik ze allemaal heb gehad, begin ik opnieuw. Dit weekend heb ik mijn videobanden ingeruild voor een DVD-box met het verzamelde werk. Nu kan ik zelfs met Roemeense ondertitels kijken!

Omringd door gillend kroost

De zon scheen. "We gaan even naar de dierentuin," zei ik. Miriam trok een vies gezicht. "Wat is er?" vroeg ik? "Geen zin?" Ze schudde haar hoofd. Ik informeerde naar de reden. "Ik heb geen zin om naar dieren te kijken," zei ze. "Ook niet naar schilderijen overigens, dus het ligt niet specifiek aan de olifanten." Maar het was te laat om naar Amsterdam te rijden en te vroeg om niets meer te doen.

En dus gingen we tóch naar 'Diergaarde Blijdorp'. We wurmden ons tussen de jonge autochtone gezinnetjes met kinderen en bijbehorend materieel door, om af en toe een glimp op te vangen van een gorilla of giraffe. In het 'Oceanium' ging tot twee keer toe een enthousiaste peuter op onze tenen staan. Omringd door gillend kroost zaten we anderhalf uur later weer in het treintje naar de uitgang.

We hadden meer kinderen gezien dan dieren. Meer buggy's dan ooit. Toen we door de poort naar buiten liepen, stond daar een eenzame moeder te wachten tot haar man zou voorrijden met de auto. Ze werd omringd door drie enorme tassen, twee opgevouwen kinderwagens en iets wat eruit zag als een mobiele commode. "Zullen we er ook één nemen?" vroeg ik. "Dan stop jij met werken. Lekker een beetje de moeder spelen!"

Miriam moest lachen.

Doosje kipnuggets van McDonald's

Vorige week hebben we ons eerste filmpje opgeleverd! 'Ons' staat in dit geval voor In1 - een communicatiebureau waar ik veel mee samenwerk - en mijzelf. De klant was een producent van bakkerijgrondstoffen, die voor een vergadering met alle Europese marketingmanagers wat beeldmateriaal nodig had om een discussie over jongeren te stimuleren.

Onder het motto 'brood is dood' wilden we daarom aantonen dat broodjes gezond voor deze doelgroep geen serieuze optie meer zijn. Het is patat en hamburgers wat de klok slaat. En dus togen we op een zonnige maandagmorgen met mijn nieuwe semi-professionele camera en een geleende microfoon met Radio Rijnmond-plopkap, naar het centrum van Rotterdam.

We gaven drie jongeren een tientje, met de opdracht iets te eten voor zichzelf te kopen. Alexander kwam terug met zes frietjes voor hem en zijn vrienden, Jordy kocht een cheeseburger en twee milkshakes, Chantal liet ons na ampel overleg met haar vriendinnen een doosje kipnuggets van McDonald's zien. Drie keer raak dus.

Met de hulp van Erwin monteerden we het materiaal tot een vlotte registratie van enkele minuten. De reacties uit Polen - waar de brooddiscussie werd gehouden - waren overweldigend. De eerste schreden op het productiepad zijn daarmee geslaagd. En dus smaakt dit verhaal naar meer! Naar een goed belegde boterham wellicht...

Geschiedenis schrijven als recreant

Het was zondagavond laat. Ik zat op de bank naar herhalingen van het 'NOS Journaal' en 'Studio Sport' te kijken. Ik zag renners onderuit gaan op de gladde kasseien, ergens tussen Parijs en Roubaix. En voor de twintigste keer die dag kwam Jimmy Muindi als winnaar van de Rotterdam Marathon over de streep.

Mijn gedachten dwaalden af. Zou het niet ultiem zijn om volgend jaar als recreant geschiedenis te schrijven? Ik stelde me voor dat ik vanaf maandag zou stoppen met roken en starten met lopen. Alle andere beslommeringen zou ik van me afzetten en het jaar zou volledig in het teken staan van de marathon.

Twaalf maanden van noeste training zouden erin resulteren dat ik al voor de Erasmusbrug alle Kenianen voorbij was. Bij de markering van de vijftiende kilometer raakten de commentatoren op televisie welhaast in extase over die recreant met rugnummer 5036. "Hij is op weg naar een nieuw wereldrecord," schreeuwden ze.

Terwijl ik onder de kubuswoningen doorliep en de Blaak opdraaide, spatte de verzamelde menigte nagenoeg uiteen van opwinding. In de verte hoorde ik het geluid op de Coolsingel aanzwellen. Tijdens mijn laatste meters kwam de stem van de speaker niet eens meer boven het gejuich uit. Op de klok stond twee uur en vijf minuten.

Ik zapte naar Discovery, waar een documentaire over demonen bezig was en stak een peuk op.

Weer veel te druk

De tijden van 'lekker' en 'relaxed' lijken definitief voorbij! Ik heb het weer veel te druk...

Brieven aan Lucilius

We ontmoeten elkaar met enige regelmaat. Meestal eten we dan wat. Afgelopen week Italiaans bij 'La Stanza'. "Ga je nog naar de reünie?" vroeg Simone. Ik knikte heftig, mijn mond nog vol penne. "Zeker," zei ik toen ik de pasta had doorgeslikt. "Ik heb er zelfs zin in! Zal ik je op komen halen? Op de fiets. Rijden we samen naar school, net als vroeger." Simone antwoordde dat we vroeger nooit samen naar school reden. Wel terug naar huis. Maar ze stemde desondanks in.

"Ik vond laatst nog een boekje," zei ze. "Van de vorige reünie. Daar stond ook een verhaal van jou in." Ik wist waar ze op doelde en lachte. "Over het fenomeen agenda," reageerde ik. "Grappig. Dat was ik al lang weer vergeten. Niet één van mijn beste werken overigens. Over 'de dingen die gedaan moeten worden', de Nederlandse vertaling van het Latijnse woord 'agenda'. Meneer Van den Boogaart zei dat steevast als we ons huiswerk kregen. Zou die er ook zijn volgende week? Van den Boogaart?"

Vanmiddag schoot het gesprek met Simone door mijn hoofd, toen ik op metrostation Oostplein richting de uitgang liep. Op één van de bordjes stond de Slaak aangegeven. Een straat die ik gek genoeg al enige tijd zocht. Hij is niet te vinden op onze kaart van Rotterdam en vanwege gebrek aan prioriteit had ik niet verder gekeken. Volgens een vriendelijke jongen bij boekhandel 'Donner' zou aan de Slaak een winkel zitten die wellicht een vertaling verkocht van Seneca's 'Brieven aan Lucilius'.

Die brieven aan Lucilius lazen we onder leiding van meneer Van den Boogaart, vandaar. En de Nederlandse vertaling zocht ik voor John. In de afgelopen jaren refereerde ik regelmatig aan de wijsgeer Seneca, die eenvoud predikte en tegelijkertijd als één van de rijkste mannen uit de eerste eeuw na Christus gold. Het was een bizar moment. De regen gutste naar beneden, terwijl ik bovenaan de roltrap van het metrostation om me hen keek, op zoek naar de Slaak. In mijn hoofd kwamen vier verhaallijnen samen.

De boekwinkel bleek overigens verdwenen. Een recente vertaling vond ik later alsnog bij 'Donner'. Ik kocht twee exemplaren. Eén voor mezelf en één voor John.

Verjaardagswodka in de benen

Asia vierde gisteren haar verjaardag. Om een uur of twee verliet ik het pand, om de nacht af te sluiten in de 'Now & Wow'. Het werd een kort bezoek. Al snel bleek dat de Poolse verjaardagswodka inmiddels in mijn benen was gezakt, waardoor ik niet veel later weer in een taxi naar huis stapte.

Vanochtend om een uur of acht vond ik mezelf op de bank in de woonkamer. Na een paar additionele uren in bed, heb ik daar ook het gros van de middag doorgebracht. Met de televisie op twee voor een zonovergoten 'Ronde van Vlaanderen'. Door de open balkondeur dreef barbecuelucht van de buren naar binnen.

'Nog een minuutje bezig'

Weet u wat nóg erger is dan de 'Mediamarkt'? Dat is 'Correct Business Electronics'. De speciaalzaak voor professionals. Voor de tweede keer in vier weken heb ik er oeverloos zitten wachten op een verkoper die met een andere klant bezig was. Zijn vijftien collega's keken werkloos toe, hangend tegen een kassa of ijsberend langs de karaokesystemen.

"Kan niemand anders mij helpen?" had ik even tevoren al gevraagd. "Nee, u moet echt díe meneer hebben. Die heeft verstand van camera's. Ik ben meer van de audio," zei een andere medewerker, terwijl hij met een wijds handgebaar de afdeling synthesizers onder mijn aandacht bracht. "Mijn collega is nog een minuutje bezig denk ik."

Dus ging ik maar even zitten, aan hetzelfde tafeltje waar ik voor mijn werkvakantie in Andorra ook al had gewacht. Net als toen keken de werkloze collega's van de man die er verstand van had, ietwat meewarig in mijn richting. Ze leken zich bewust van de merkwaardige situatie, maar waren niet in staat te anticiperen.

Een kopje thee was wellicht al genoeg geweest. Maar nee. Na twintig minuten vond ik het genoeg geweest. Net als de vorige keer liep ik - het wachten beu - naar de uitgang zonder dat ik fatsoenlijk te woord was gestaan. Laat staan dat ik geholpen was. Terwijl ik de 'Koopjeskelder' passeerde, besloot ik nooit meer terug te komen.