'Dus je was om half zeven thuis?'

Een weblog heeft voor- en nadelen. Een voordeel is dat je mensen door kunt verwijzen, op het moment dat je geen zin hebt om een verhaal te vertellen. Op de standaard maandagvraag hoe het weekend is geweest, zeg ik steevast: "Kijk maar op m'n weblog." Soms leidt die log zélf echter tot vragen. Zo hoor ik de laatste twee dagen regelmatig: "Heeft die zwerver nou zijn legitimatie laten zien of niet?" Ik reageer dan als volgt: "Heb je m'n laatste bericht al gelezen?" Of het een voor- of nadeel is dat mensen überhaupt informeren, laat ik even in het midden.

Een weblog kan ook misverstanden veroorzaken. Zo vroeg Paul vanavond of ik het leuk heb gehad op Sint Maarten en wanneer ik daar eigenlijk was. "Dat verhaal speelt twaalf jaar geleden," zei ik. Hij keek me aan met een verbaasd gezicht en moest vervolgens lachen. Verder kan het soms wat lastig zijn als mensen een telefoongesprek beginnen met: "Zo, dus je was om half zeven thuis vanochtend?" Meestal duurt het dan een paar seconden voor ik me herinner dat ik het zelf heb opgeschreven en dat het dus niet zo gek is dat Bas er naar vraagt.

Een absoluut voordeel is dat ik een podiumpje heb, in mijn geval een elementaire levensbehoefte. Als nadeel geldt dat ik wel steeds met iets nieuws moet komen. De pré die hier weer direct mee samenhangt, is dat deze druk om te publiceren bijdraagt aan een gunstig imago. "Ik lees natuurlijk regelmatig je verhalen," zei Ankie zaterdag tegen me. "En dan denk ik: wat heeft die Sander toch een spannend leven!" Ik ben overigens geneigd om zo'n beeld direct te nuanceren, omdat ik vind dat het best nog wat spannender kan allemaal.

Het grootste probleem vormen echter de statistieken. Verslaafd ben ik eraan. Vannacht schrok ik wakker rond een uur of vier. Een kort moment was ik gedesoriënteerd. Het feit dat Miriam aan mijn kant van het bed lag, was daarvan de belangrijkste oorzaak. Toen schoot de vraag me weer te binnen: Op hoeveel pageviews was de maandag geëindigd? Vierenzestig. Oh ja, redelijk. Trusten!

Professioneel om de tuin geleid

Af en toe koop ik een krantje bij hem. Soms geef ik hem een sigaret en ik zeg in ieder geval altijd vriendelijk gedag. En dat waardeert hij. "Je bent de enige die normaal groet," zei hij deze zomer. "Andere mensen kijken altijd weg als ik voorbij loop." Ik zou niet weten hoe hij heet, maar het is een vriendelijke vent.

"Je ziet er verzopen uit," zei ik zojuist tegen hem, toen hij passeerde op het Weena. "Zes dagen buiten geslapen," reageerde hij. "Ik heb nog steeds mijn legitimatie niet. Hij ligt klaar op het stadhuis, maar ik heb vijf euro nodig om 'm op te halen. En die heb ik niet." Ik reageerde verbaasd. "Heb je dat ding nou nog steeds niet opgehaald?"

Ik trok mijn portemonnee en gaf hem vijf euro. "Ga die legitimatie halen," spoorde ik hem aan. Hij glimlachte. "En geen lulverhalen," waarschuwde ik. "Ik kom 'm dadelijk laten zien," beloofde hij. "Om één uur sta ik hier weer," sprak ik met hem af. Toen ik weer naar binnen ging, overwoog ik of ik niet beter met hem mee had kunnen lopen.

Inmiddels staat het alarm op mijn telefoon ingesteld op vijf voor één. Ik ben benieuwd. Op de één of andere manier vertrouw ik hem. Benieuwd of ik straks bedrogen uitkom, hoewel ik er niet aan twijfel dat hij me een legitimatie zal laten zien. Als hij het kleinood al in bezit had, heeft 'ie me in ieder geval professioneel om de tuin geleid.

Update 13.19 uur
Een beetje teleurgesteld ben ik wel. Tegen beter weten in wellicht. Ik heb van vijf voor tot kwart over één op hem staan wachten. Tevergeefs. Onze volgende ontmoeting wordt iets minder aangenaam, voorspel ik.

Update 18.38 uur
Het zat me niet lekker en dus besloot ik hem te gaan zoeken. Op weg naar de Pauluskerk, kwam ik hem al op de hoek van de Kruiskade en de Karel Doormanstraat tegen. "Sorry, ik was te laat," riep hij me verontschuldigend toe. "Is het gelukt," vroeg ik? "Nee, nog niet," zei hij. "M'n legitimatiebewijs ligt morgen om half tien klaar."

Ik vroeg of hij het nog wel kwam laten zien. "Ja, natuurlijk," antwoordde hij. Ik gaf hem mijn kaartje en zei dat hij maar even aan moest bellen op nummer 106, zodra hij z'n pas had. Hij beloofde dat te zullen doen. Ik informeerde nog hoe hij heette. Hij bleek Geert-Jan te zijn.

[Zie ook: Dossier Geert-Jan]

Dossier Geert-Jan

10/05/11
Mijn favoriete dakloze en ik

21/10/08
Inheems klinkende stemvariaties

03/12/07
'Gaat het lekker, Geert?'

29/07/07
Nieuw in het wereldje

14/05/07
'Ik leef van deze straat!'

23/12/06
'Er staan agenten verderop!'

20/10/06
'Rare tijd om naar je werk te gaan'

08/10/06
'Dat mag ik toch wel zeggen?'

28/09/06
Verse tomatensoep met ballen

30/08/06
'Kan ik misschien een tientje lenen?'

07/11/05
'Theo moest erg lachen'

06/11/05
De act met het kratje bier

13/10/05
Even met stomheid geslagen

29/09/05
Ongeschoren en verwilderd

17/06/05
'Jointje halen voor een vriend'

10/02/05
Kirren als een blij kind

07/12/04
'Net klaar met werken'

04/12/04
Geheimzinnige excursiesfeer

02/12/04
'Afspraak is afspraak'

01/12/04
Plassen tegen de achtergevel

29/11/04
Professioneel om de tuin geleid

Zonder problemen uit bed

Het moet een jaar of twaalf geleden zijn. 'La Luna' op Sint Maarten, een openluchtdiscotheek aan Mullet Bay. Ik herinner me dat Ron vooraf waarschuwde voor Antillianen die me coke zouden willen verkopen. Het maakte de avond alleen maar spannender. Het kleine stukje van Beacon Hill naar het resort waar de discotheek gevestigd was, legde ik af op mijn gehuurde scooter. De weg langs de kust was slecht onderhouden. Ik probeerde de kuilen zo goed mogelijk te ontwijken in het duister.

Ik reed langs het vliegveld. De start- en landingsbaan van Juliana Airport was slechts enkele meters verwijderd en lag haaks op de weg. Overdag stonden we soms te kijken naar de enorme Boeings die er opstegen. Als je precies in het verlengde ging staan, werd je nagenoeg omver geblazen bij vertrek. Nu was het er stil. Alleen de zee ruiste. Tegen de avondhemel stak het silhouet van een pelikaan af. De vogel zweefde rustig door de nacht, om zich vervolgens plots als een baksteen in het water te laten vallen.

De scooter parkeerde ik op de stoep van een hotel. Het was druk op straat, voornamelijk Amerikanen. Overal klonk muziek. Terwijl ik het sleuteltje uit het contact haalde, keek ik om me heen om te zien of ik 'La Luna' kon ontdekken. Even later zag ik de witte tentconstructie die Ron me had beschreven. Ik weet nog dat de rum er bijna gratis was en dat ik al snel helemaal los ging op de dansvloer. Het laatste beeld dat me - hetzij wazig - voor ogen staat, is dat van de hobbelige kustweg waarover ik mezelf diep in de nacht en ladderzat naar huis trachtte te voeren.

De volgende ochtend kon ik letterlijk niet meer opstaan. De spieren in mijn kuiten leken twintig centimeter korter dan de avond ervoor. Mijn vader vroeg zich af wat ik gedaan had, maar ik kon het hem niet in detail vertellen. De rest van die dag strompelde ik over het eiland. We reden naar Marigot, waar een korte gang langs de haven zelfs een marteling bleek. De combinatie van bovenmatige fysieke inspanning, overmatig drankgebruik en te snelle afkoeling van mijn lichaam in de buitenlucht, hadden me waarschijnlijk de das omgedaan.

Voor het eerst in twaalf jaar was ik vannacht alleen op stap. Om half zeven vanochtend duwde ik de portier een euro in handen. Vanmiddag zonder problemen uit bed...

Geen dubbele afspraak

Het is weer zo'n avond. Niels (V.) spant zoals te doen gebruikelijk de kroon. Hij was vórige week drie dagen dronken en gaat daarom déze week niet stappen. Andere Niels houdt niet van de Now&Wow en zit bovendien in Amsterdam. Wout is in Groningen en Bas zou meegaan, maar moet morgen vroeg werken. Annechien komt niet, maar wil wél op 11 december met me naar Las Palmas.

Ik heb nog goede hoop op Simone, die momenteel een Thanksgiving-diner afhandelt en Ankie, die eerder vanavond zei dat ze op zich wel zin heeft om te stappen, maar dat ze ook een date heeft met Merel en op voorhand geen dubbele afspraak wil plannen. Fair enough. Ik ga zo Jennifer nog even bellen en verder begreep ik dat Annelies, de vriendin van mijn broer, naar Zuid komt.

En ik ben er zelf! Het is weer zaterdag, mensen...

Onmiskenbare vliegveldgeluiden

Even voor half elf. Mijn telefoon ging. Het was Miriam die belde. "Hi," zei ik vrolijk. "Gaat het allemaal lukken?" Op de achtergrond hoorde ik onmiskenbare vliegveldgeluiden. Geroezemoes, mededelingen die door de luidsprekers schalden. De stem van Miriam klonk wat benepen. "Ik sta hier met jouw paspoort!"

Ik kwam al snel tot de conclusie dat de tijd tot vertrek inmiddels te kort was om nog van dienst te kunnen zijn. Even later begreep ik dat ze was omgeboekt op een andere vlucht naar Lissabon, die vanavond rond zeven uur vertrekt. "Probeer er een beetje een leuke dag van te maken," trachtte ik hoopvol te klinken. "Ik ga mijn best doen," zei ze.

Zojuist belde ze opnieuw. "Ben je op de zaak," vroeg Miriam? Ik antwoordde positief. "Dan rij ik zo even langs, want ik ben ook mijn huissleutels vergeten."

Laatste grote wapenfeit

Geweldige entourage, geweldige sfeer. Leuke mensen, goede verhalen, tevreden deelnemers. Het Intermax seminar, dat ik 'Internet, het tweede decennium' had gedoopt, was vandaag mijn laatste grote wapenfeit. Ik heb nog één order te scoren en nog wat teksten te schrijven voor de nieuwe corporate brochure en dan is het einde verhaal en vakantie.

Zestien december richting Nieuw-Zeeland, ik probeer op het moment om de reis aan de achterkant nog wat op te lengen. Toen we in februari boekten, was ik van mening dat ik niet voor de derde keer in vier jaar een maand weg kon zijn. Inmiddels hoef ik me tegenover niemand meer schuldig te voelen en dus gaan we eerst vier weken 'maori', waarna ik nog een paar dagen in de sneeuw ben met Ludo.

Mister Arbeidsvitaminen

Wim Rigter overleden... Mister Arbeidsvitaminen. Laat een vrouw en een dochtertje achter. Het is toch zonde...

Brave huisvaders met kinderen

Boven het perron gaf het bord aan dat de metro nog drie minuten weg was. Ik stond uitgeteld op station Blaak te wachten, om mijzelf richting Marconiplein te laten vervoeren. Een kort moment had ik oogcontact met de jongeman die op enkele meters afstand voorbij liep. Toen ik mijn hoofd wegdraaide, zag ik vanuit mijn ooghoeken dat hij bleef staan. Ik keek terug. Zijn gezicht kwam me vaag bekend voor, maar ik kon het niet thuisbrengen.

"Ik heb jou vanmiddag op het internet gezien," zei hij met luide stem. De opgeschoten zestienjarige puistenkop naast mij, die al rochelend verveelde rondjes ijsbeerde, keek verschrikt op. "Wij hebben op dezelfde scholen gezeten. Op het Groen, School voor Journalistiek." Ik kon zijn verhaal nog niet thuisbrengen. "Iemand wees me laatst op die site, hoe heet die ook weer, Schoolbank.nl. Ja, dát is het. En daar zag ik jou vanmiddag."

We voerden een wat onwennig gesprek. Ik vertelde dat ik Schoolbank.nl één van de leukere websites vond en hij beaamde dat. "Wel schokkend af en toe," zei ik. "Hoezo?" Ik antwoordde dat het soms best vreemd was om het beeld van oud-klasgenoten bij te moeten stellen in de richting van brave huisvaders met drie kinderen en een boerderij in Canada. "Vind je dat schokkend," vroeg hij? "Soms wel," zei ik.

Hij lachte. "Ik heb zelf een vrouw, twee kinderen en ik ben net terug van een paar jaar in het buitenland." Op dat moment reed de metro het station binnen. Hij maakte aanstalten om richting de laatste wagen te lopen. "Doe de groeten aan je broer," riep hij nog. "Hoe heet je," vroeg ik? "Mark." Thijs, bij deze!

Bedankje voor de bagage

Het is net als met m'n vader. Soms hoor ik mezelf 'ahum' zeggen, zoals alleen hij dat verder kan. Of een uitdrukking gebruiken, die ik zonder twijfel van hem geadopteerd heb. 'Je moet nooit meer eten dan je lekker vindt', 'Zit niet te vieziken' of 'Een echte kok is altijd dronken'. Vanmiddag was ik John.

'Als je het te druk hebt, breng dan eerst eens in kaart om welke zaken het nou precies gaat.' 'Begin altijd met het doel voor ogen! Als je dat niet doet, is een project gedoemd te mislukken.' 'Als je het probeert, kan het hooguit fout gaan. Als je niets doet, weet je zéker dat het mislukt.' Mijn opponent begon al wat vrolijker te kijken.

Ik was op mijn peptalkronde. Positieve energie overbrengen aan een groepje mensen dat bezig is om tegen de stroom in een heilig doel te verwezenlijken. En ik hoorde mezelf praten zoals John. Zojuist heb ik z'n voicemail ingesproken met een bedankje voor de bagage. Ik denk overigens niet dat het nieuws voor hem is.

Forel met krieltjes

Het dagelijks leven neemt langzaam weer z'n loop. Gisteren was ik vermoeider dan ik vrijdag had verwacht. Het grootste deel van de dag heb ik dan ook maar een beetje rondgehangen. 's Avonds gebakken forel met krieltjes in een heerlijke botersaus gemaakt.

Vandaag bij de schoonouders geluncht en een bevestiging verstuurd naar iedereen die zich heeft aangemeld voor het Intermax seminar, komende woensdag.

De wereld heeft ondertussen rustig doorgedraaid. Rita Verdonk is verontwaardigd over een imam die haar hand niet wilde schudden, Geert Wilders zou goed zijn voor 26 zetels en in Finsterwolde heeft zwarte piet een automobilist het ziekenhuis in geslagen.

Laat de nieuwe week maar beginnen!

Zo lief voor elkaar

Het was een rare week. Een zware week. Alles moest even wijken voor Paul en Clau. Dat is bijna gelukt. Op twee afspraken, wat telefoon en een hoop e-mailtjes na, ben ik vrijwel voortdurend in touw geweest met het definitieve afscheid van vanochtend.

En ik denk dat het goed was. Annemarie en ik hebben met woorden geprobeerd over te brengen wat niet uit te drukken valt. Els las een gedicht aan Sanne. Dappere Els. En ze voerden zelf het woord. Paul met een prachtig verhaal tot zijn dochter en Claudia met een gedicht. En ze waren weer zo lief voor elkaar. Ik krijg tranen in m'n ogen als ik er aan denk. Paul met zijn arm om haar heen.

Op het moment ren ik wat heen en weer tussen de bank, omdat ik het gevoel heb dat ik eigenlijk zou moeten liggen en de laptop, omdat ik nog veel te veel adrenaline in m'n bloed heb om niets te doen. Zo maar even naar de radio om de weekendshows op te nemen. Dan gaan we morgen iets leuks doen...

Bijten op je onderlip

Het snijdt recht door je ziel. Het druist in tegen alles wat met eerlijk en rechtvaardig te maken heeft. Het is niet in woorden uit te drukken. Het is een gevoel van verslagenheid. Van pure malaise. Van volstrekte onmacht. Vanmiddag heb ik een uur onder de douche staan janken en ook nu lopen m'n ogen weer vol.

"Hoe langer ik er over nadenk, hoe verdrietiger ik word," zei ik vanavond tegen Annemarie. Een week eerder waren we samen in het ziekenhuis om twee ietwat verbouwereerde kersverse ouders te feliciteren met een veel te vroeg geboren, maar overigens gezonde baby. Het was dus logisch dat we er vandaag ook zouden zijn.

Ik heb ze stevig vastgepakt. Wat kun je verder doen? Wat moet je verder zeggen? Tranen. Bijten op je onderlip. Schreeuwen dat het niet valt uit te drukken. Boos zijn, maar op wie? Later ook gelachen. Zoals dat werkt op de dunne scheidslijn van vreugde en verdriet. Soms barst je opeens in lachen uit.

Beelden flitsten voorbij. Ik dacht aan Paul z'n vader. Is hij tien jaar geleden gestorven? Ik dacht aan Els en dat het zo oneerlijk was dat ze dit ook nog mee moest maken. Aan mijn eigen ouders die een kind verloren. Aan de pijn. Ik realiseerde me dat ze voor altijd zouden worstelen met de vraag wat er van Sanne geworden zou zijn.

Ik dacht aan Paul als mannetje van een jaar of vier, op de klassenfoto in één van de albums die mijn moeder zo liefdevol heeft samengesteld. Een mannetje met een veel te grote bril. Eén glas afgeplakt. 'Schele Paul' noemden we hem altijd. Handige Paul, die de mooiste hutten bouwde. Die Paul was vorige week opeens vader. En nu niet meer.

Wat moet je verder zeggen?

Even geen woorden

Sanne Elle is vanochtend vroeg overleden, hoorde ik zojuist. Een week oud is ze geworden. Clau en Paul, wat een verschrikkelijk bericht. En verder maar even geen woorden. Ik denk aan jullie...

Frans Bauer onder de dj's

"Hé man!"
"Hoe was het in de Consul gisteren?"
"Ik ben niet geweest. Eerst een hapje gegeten bij Lulu – een geweldig Aziatisch restaurant – en daarna had ik geen zin meer. Geen zin in de mensen en geen zin in de muziek."
"Dat zei ik gistermiddag toch al tegen je?"
"Ja, maar dat ga ik dan natuurlijk niet toegeven door de telefoon... Hoe was Neneh?"
"Was leuk!"
"Is ze nog een beetje lekker? Of is het echt zo’n huismoeder geworden?"
"Ze zag er op onderdelen wel wat uitgezakt uit en ze had één of andere slobberbroek aan, waardoor dat beeld nog versterkt werd."
"Wat draaide ze?"
"R&B, funk... Ze heeft zelf een paar platen opgezet en verder vooral over het podium gewaggeld om door muziek van anderen heen te schreeuwen. Was wel vermakelijk. Daarna zijn we naar de Now&Wow gegaan. Met een set van Benny, echt super! Ik ben niet snel fan van iemand, maar deze man is werkelijk fenomenaal."
"En hij is ook zo gewoon gebleven, Benny Rodrigues! Het is toch een beetje de Frans Bauer onder de dj’s. En Rotterdams! Ik kwam ‘m wel eens tegen in de supermarkt, toen ik nog aan het plein woonde. Dan stond 'ie voor me bij de kassa."
"Benny is top. Ik ben tot de allerlaatste plaat gebleven. Kwart over zes in de taxi. De rest was toen al anderhalf uur weg."
"Je bent in je eentje tot het eind gebleven?"
"Yes! Ik had helemáál geen zin om naar huis te gaan."
"Ik heb het idee dat wij binnenkort een keer moeten gaan stappen."

'Zing eens een liedje dan!'

"Ga je nog wat leuks doen dit weekend?" We reden op de A-13, ter hoogte van Delft. "Morgen naar Nighttown," zei ik opgewekt. "Neneh Cherry draait een dj set." Mike keek me wat glazig aan. "Nénéh Chérry," herhaalde ik met nadruk. "Ken ik niet," reageerde Mike. "Buffalo Stance," zei ik ongelovig. "Manchild?" Mike schudde zijn hoofd.

"Je kent Neneh Cherry toch wel? Eind jaren tachtig? Zong en rapte?" Ik klonk inmiddels lichtelijk wanhopig. Even bleef het stil in de auto. "Generatiekloof," oordeelde ik toen. Mike was het er niet mee eens. "Ik heb namelijk wél alle mixen van Ben Liebrand uit die tijd," zei hij verongelijkt. Ik was nog steeds met stomheid geslagen.

Terug op kantoor vroeg Jennifer of ik nog ging stappen dit weekend. "Nighttown morgen," zei ik. "Neneh Cherry draait er plaatjes. Schijnt uniek te zijn." Opnieuw een vragende blik. "Je gaat me toch niet vertellen dat je haar niet kent?" Ze knikte. "Zing eens dan," daagde Jen me uit. Ik neuriede wat, maar zag geen blik van herkenning.

Met de handen in het haar liep ik vertwijfeld richting vergaderzaal, waar een man of zes in kennelijk overleg bijeen was. De deur stond open. "Jennifer weet niet wie Neneh Cherry is," interrumpeerde ik de meeting. "En Mike wist het vanmiddag ook al niet!" Lennert draaide zich om. "Is zij niet de zus van Eagle Eye," vroeg hij.

Morgen is Neneh Cherry dus in Rotterdam. Als dj. Ik vind het geweldig. Kan me nog herinneren dat ik 'Manchild' op cd-single kocht. Fantastisch nummer. Zo'n schattig minischijfje was het, in een minihoesje. Maar ik word een beetje oud merk ik. 'De zus van Eagle Eye...'

Een kilo cocaïne mee

Gisteravond belde ik Paul om te vragen of alles goed ging met mamma Clau, met de baby en met hemzelf. Dat bleek het geval. Claudia is weer thuis. Sanne nog lang niet, maar dat is logisch. "Voor je ophangt geef ik je m'n moeder nog even," zei Paul. Het volgende moment vulde het opmerkelijke stemgeluid van Els mijn rechteroor. "Hallo San, hoe is het met je," vroeg ze.

Het was lang geleden dat ik haar had gesproken. Vroeger kwam ik vaak bij de Van Lee-tjes thuis, in de tijd dat ze nog aan de Vlaardingse Berkendreef woonden. Niet alleen was het er warmer dan op het tochtige plein bij 'De Hoeksteen' waar we anders stonden, er viel ook altijd wat te lachen. Voor mijzelf in ieder geval wel. Els de stuipen op het lijf jagen, was daarbij één van mijn favoriete hobby's.

Ik herinner me vooral het voorval rond een aanstaande treinvakantie. Paul, Joris en ik zouden richting Griekenland gaan. Vlak voordat we vertrokken, maakte ik Els wijs dat haar zoon een kilo cocaïne bij zich had om de reis te bekostigen. Ik heb zelden iemand zo zenuwachtig gezien. Het kostte me uiteindelijk enorm veel moeite om Els ervan te overtuigen dat ik slechts een grapje had gemaakt.

Het was leuk om de moeder van Paul weer even te horen gisteravond door de telefoon. En voor de goede orde meld ik nog even wat mijn eigen moeder vroeger al zei, toen ik nog slechts tot heuphoogte kwam: "Als 'ie je schopt, vindt 'ie je lief." Dat het maar duidelijk mag zijn, Els...

Klein beetje in de war

De algemene teneur is dat ons land een beetje in brand staat op het moment. Ik kan niet anders dan deze lezing beamen. Alleen al in Rotterdam zijn ettelijke moskeeën het doelwit van aanslagen geweest, een islamitische school in Eindhoven is half ontploft en vandaag lijkt Den Haag wel oorlogsgebied. Ik hoorde zojuist dat het luchtruim boven de Hofstad zelfs is afgesloten, in verband met de opsporing van een aantal vermeende terroristen.

Graag wil ik een parallel trekken met de economie. Die is in mijn visie namelijk net zo ongrijpbaar als het multiculturele vraagstuk. De kern van een recessie is volgens mij dat uiteindelijk een 'self-fulfilling prophecy' in werking treedt. Als we maar hard en lang genoeg tegen elkaar roepen dat het slecht gaat met de economie, dan zál het waarschijnlijk ook wel bergafwaarts gaan. Ik roep het tegen iemand, die zegt het tegen de buurman en de buurman besluit voorlopig geen nieuwe grasmaaier te kopen.

Het omgekeerde is net zo waar. Ik ben er van overtuigd dat positieve beeldvorming de economie kan stimuleren. Net zoals ik er van overtuigd ben dat het mogelijk is om langs deze weg de sluimerende multiculti-brand te doven. Fanatieker dan ooit groet ik nu dus mijn van oorsprong Turkse en Marokkaanse buurtgenoten en tegen iedereen die het horen wil vertel ik vanaf nu dat het allemaal wel meevalt met de chaos in dit land, na de moord van afgelopen week.

Nederland is niet 'in oorlog', zoals Zalm dit weekend beweerde. Ons land is ook niet 'in strijd', zoals de premier zijn minister verbeterde. We zijn even een klein beetje in de war. Dat is alles. En verder gaat het prima! Met u?

Update 12/11/04
De positieve benadering wordt ook gehanteerd door onze vorstin: "Koningin Beatrix heeft vrijdag het belang benadrukt van de gelijkwaardigheid van iedereen die in Nederland woont. Zij deed dit tijdens een ontmoeting met Marokkaanse jongeren. (...) Met dit bezoek wilde Beatrix de positieve elementen in onze samenleving versterken, aldus een van de aanwezigen."

Bron: Nu.nl

Een superklein mensje

Toen ik gisteravond rond half twaalf de bioscoop verliet, had ik één nieuw voicemailbericht. "Hé Sander, met Paul. Nou het is geboren hoor! Het is een dochter. Ze heet Sanne Elle. Vanmiddag om twee minuten over half twee geboren... Dusseh, als je morgen nog langskomt, dan kan je d’r even zien. Dus ik denk: ik zal het je toch even vertellen, want dat vind je vast leuk."

Vanochtend met Annemarie op kraamvisite geweest. Een superklein mensje. Maand of drie te vroeg geboren. Met een veel te grote luier in de couveuse op intensive care. Maar ze ademt zelf en alle vingertjes zitten eraan. Lange vingers overigens. En grote tenen. Volgens Claudia lijkt ze op Paul. We moesten er even hartelijk om lachen.

Toen we eerder deze week het bezoek aan het Sophia Kinderziekenhuis planden, was dat om Claudia een hart onder de riem te steken. Voor de tweede keer waren er complicaties. Het nieuws over de geboorte bleek vanochtend nog niet doorgedrongen tot Annemarie, die het eerste uur van verbazing dan ook in lichte shocktoestand verkeerde.

'Even verder met koken'

"Je móet vanavond naar Hilversum komen!" Ik zat in bus 38 op weg naar huis en Niels (V.) hing aan de telefoon. "Gaan we even ouderwets sloeren," probeerde hij me te overtuigen. "Gaan we naar de 'G-Spot'! Hartstikke leuk man." Ik antwoordde dat ik er eens goed over zou denken en zei dat ik voor zeven uur zeker niet terug zou bellen. Thuis pakte ik mijn weekendtas maar vast in.

"Je moet wel écht komen! Het wordt hartstikke leuk," drong Niels aan. Het was tien over half zeven op vrijdagavond. "Ik bel je straks," reageerde ik. "Had ik toch gezegd?" Niels legde uit dat hij de druk wat verder op wilde voeren. "Ik ga even verder met koken," zei ik, terwijl ik de groene asperges in het water liet zakken. "Ik spreek je straks." Hij vond het goed, als ik maar belde om te zeggen dat ik kwam.

"Ik kom je wel halen," zei Niels toen ik het blijde nieuws om acht over zeven bracht. Even later waren we op weg naar Hilverdorp. Via de snackbar en nummer 45 richting Groest. Door naar Utrecht, waar werkelijk niets te beleven was en met de taxi terug naar af. De 'G-Spot'. Vanaf een uur of drie was het er nog gezellig ook. Vanochtend een laatste restje kater.

Ongelezen biografie

Aangeboden: Biografie van John F. Kerry. Nog geheel ongelezen.

Gedesillusionerd naar bed

Toen ik vanochtend om zeven uur wakker schrok op de bank door het geluid van de douche waar Miriam onder stapte, was Ohio nog steeds 'too close to call'. Beelden van vier jaar geleden drongen zich op. Ik herinner me dat ik toen ook gedesillusioneerd en veel te laat naar bed ging. Geen uitslag. Mijn gedachten dwaalden even af naar het stembureau hier om de hoek, in de Engelsestraat. Ik geloof niet dat ik daar ooit langer dan een halve minuut heb hoeven wachten en bang voor malversaties door de vriendelijke dames ter plaatse, was ik al helemaal niet.

Sinds afgelopen nacht behoort Amerika wat mij betreft officieel tot de categorie 'bananenrepubliek'. En nu maar hopen op een wonder in Ohio...

Dagje in de provincie

Vandaag een dagje in de provincie. Via Nieuwegein naar Houten en vervolgens door naar Utrecht. Zojuist de dag afgesloten met een biertje en met Annechien, mijn favoriete presentatrice van de regionale Utrechtse tv. Het kostte me - zoals gewoonlijk - wel weer enige moeite om café 't Hart te vinden. Hoewel ik er toch enkele jaren journalistiek heb gestudeerd, blijft Utrecht voor mij een hopeloos doolhof. An kondigde aan dat ze begin volgend jaar gaat trouwen in Nieuw-Zeeland. Met een beetje geluk kan ik haar ter plaatse nog feliciteren.

Inmiddels zit ik in de trein terug naar huis. Zelfs een eersteklas kaartje staat tegenwoordig niet meer garant voor een rustige coupé. Terwijl ik mijn benen onder de stoel vouw, zet ik de blik op oneindig. Het in duister gehulde polderlandschap schiet aan me voorbij.

Ingelaste nieuwsuitzending

Ik moest meteen denken aan een uitzending van RUR, enige tijd geleden. Jan Lenferink ontving gasten met wie hij terugkeek op eerdere optredens in zijn show. Het fragment toonde een jonge vitale man. Nog controversiëler dan ik hem kende. Stevig rokend, dat spreekt voor zich. Hij maakte zich kwaad. Ik weet niet meer waarover.

Terwijl ik vanochtend met John een discussie over content management systemen voerde, hoorde ik op de radio een ingelaste nieuwsuitzending. Vermoord... Ik ga die dikzak missen.

Koffie over het nieuwe tapijt

Het is chaos bij Intermax. Bij binnenkomst vanochtend bleek mijn kamer ontruimd. Op de grond was een stevige vent bezig om een vloeibaar goedje uit te smeren over het beton. Het nieuwe tapijt lag op een grote rol te wachten op inpassing. De oude vloerbedekking blokkeerde de ingang en het centrale plein werd bezet door verschillende bureaus, ladekastjes en rommel. Waar al die troep vandaan komt is mij een raadsel.

Het zijn de naweeën van de Intermax Klusdag. Het zal vandaag nog wel chaos blijven, maar daarna zijn we zo goed als nieuw. Het aangepaste interieur oogt fris en er is ruimte gemaakt voor individuele wensen. Zo hebben onze programmeurs één muur helblauw gemaakt, hebben Ed en Ingrid gekozen voor wat gifgroene details en blijkt de kamer van ons verkoopteam te zijn uitgerust met een oranje vlak.

De eerste kop koffie ging zojuist over het nieuwe tapijt. Het blijft maandag...